ผัวแก่เลี้ยงเด็ก [เซตผัวแก่ก็มีหัวใจ]

รถเคลื่อนที่ไปตามถนน บรรยากาศโดยรอบมีแต่น้ำทะเลสีสดใส เนตรนภานั่งอยู่ในรถแท็กซี่โดยมีลูกชายตัวแสบร้องเพลงสนุกสนานอยู่ภายในรถคันนั้น "ช้าง ช้าง ช้าง น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า..." "อย่าเสียงดังสิลูก ในรถไม่ได้มีแค่เราสองคนนะครับ รบกวนคุณลุงเค้า เดี๋ยวอยู่กันสองคนแล้วเราค่อยร้องเพลงกันนะ" "ไม่เป็นไรหรอกหนู ให้เด็กน้อยเขาร้องไปเถอะ ก็สนุกไปอีกแบบดีนะ" คุณลุงคนขับรถเอ่ยออกมาก่อนจะจ้องมองไปยังเบื้องหน้า เพื่อที่จะขับรถตรงไปยังเกาะบุรินทร์ ซึ่งเป็นเกาะส่วนตัว และเป็นเกาะที่เลี้ยงไข่มุกสายพันธุ์หายากมากมาย ความร่ำรวยนั้นเป็นที่เลื่องลือ บริษัทจิวเวลรี่ทั้งในประเทศ และนอกประเทศ ต่างแย่งกันจับจองเพราะไข่มุกที่เกาะนี้ขึ้นชื่อในเรื่องคุณภาพ "ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณลุง ว่าแต่ใกล้ถึงหรือยังคะ" "ข้างหน้านี่ก็ถึงแล้ว ว่าแต่หนูจะไปทำอะไรที่เกาะบุรินทร์เหรอ" "จะไปสมัครงานค่ะ" "งั้นเหรอ... ถ้างั้นลุงน่าจะส่งได้แค่ปากทางนะ แล้วเดี๋ยวจะมีรถของเกาะพาเข้าไปข้างในอีกทีหนึ่ง ที่นี่ค่อนข้างมีระบบความปลอดภัยสูง ไม่ใช่ว่าใครก็เข้าไปได้" คุณลุงเอ่ยออกมาพร้อมกับขับรถเข้าไปจอดตรงป้อมยามทางเข้าเกาะบุรินทร์ หญิงสาวมองออกไปนอกกระจก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาเหยียบที่นี่ พร้อมเมื่อเมื่ออดีตหลายปีก่อน เธอก็มาที่นี่บ่อยกับเจ้าของเกาะ ในสถานะเด็กเลี้ยงของเขา "ขอบคุณคุณลุงมากเลยนะคะ นี่เงินค่ะ" "ขอบใจมากจ้ะหนู ขอให้ได้งานนะ" "ขอบคุณครับคุณลุง ขับรถกลับบ้านปลอดภัยนะครับ" "ตัวแค่นี้เองดูคำพูดคำจาสิ เราก็เดินทางปลอดภัยล่ะ อย่าดื้อกับแม่นะรู้ไหม" "ผมไม่ดื้อกับแม่หรอกครับคุณลุง" เนตรนภายื่นมือไปลูบผมลูกชายด้วยความเอ็นดู จากนั้นก็ถือกระเป๋าโดยที่มืออีกข้างกุมมือลูกพาเดินลงไปจากรถแท็กซี่ "มาหาใครครับ" "ฉันจะมาสมัครงานที่เกาะค่ะ ยังไงช่วยพาเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ครับถ้าอย่างนั้นขึ้นรถเลย เดี๋ยวผมพาเข้าไปเอง" รปภ. ผายมือเชิญหญิงสาว และลูกชายให้ขึ้นไปนั่งที่รถไฟฟ้าของเกาะ เพราะที่นี่ถ้าไม่มีสติ๊กเกอร์ผ่านเข้าเกาะ จะไม่สามารถขับเข้าไปข้างในได้ จะต้องจอดรถข้างหน้าเกาะ และให้รปภ. พาเข้าไปเท่านั้น เพราะนายหัวบุรินทร์ไม่ชอบความวุ่นวาย จึงทำให้เกาะนี้กลายเป็นเกาะปิด ไม่ใช่ว่าใครก็จะเข้ามาได้โดยง่าย แต่จะมีจุดที่รถนักท่องเที่ยวสามารถเข้าไปซื้อของได้ จะเป็นอีกฝั่งของเกาะซึ่งที่นั่นสามารถจอดรถ และซื้อไข่มุกได้เลย "น้องบูลเบลมาหาแม่ครับ จะเข้าไปในเกาะแล้วลูก" "ครับแม่" เด็กน้อยรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดคนเป็นแม่ ก่อนจะพากันเดินขึ้นไปนั่งบนรถประจำเกาะ แล้วตอนนี้กำลังเดินทางเข้าไปใจกลางเกาะบุรินทร์ ซึ่งที่นั่นจะเป็นสถานที่เพาะเลี้ยงไข่มุก มีท่าเรือที่สามารถจอดเทียบท่าลงไปช้อปปิ้งเครื่องประดับที่ร้านบนเกาะได้ หาดส่วนตัวของเกาะบุรินทร์ และอีกหลายอย่าง "เดี๋ยวคุณเข้าไปข้างในได้เลยนะครับ จะมีฝ่ายบุคคลอยู่ และข้างหน้าบริษัทจะมีตำแหน่งงานติดอยู่ ลองอ่ะดูก็ได้นะครับจะได้รู้ว่าเขารับตำแหน่งอะไรบ้าง" "ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาส่ง ไปครับบูลเบลเราไปกันเถอะ" "ว้าว! สวยมากเลยครับ มองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลเต็มไปหมดเลย บูลเบลชอบน้ำทะเลมากเลยครับ" "ชอบก็ดีแล้ว เพราะว่าหนูจะต้องอยู่กับทะเลไปอีกนาน จำที่เราคุยกันได้ไหม หนูสัญญาอะไรกับแม่ไว้จำได้หรือเปล่า" หญิงสาวนั่งยองอยู่ตรงหน้าลูกชาย จ้องมองไปยังใบหน้าเล็กด้วยความจริงจัง เพราะก่อนจะมาที่นี่เราสองคนได้ตกลงอะไรบางอย่างต่อกัน "จำได้ครับ" "ดีมากเลยค่ะลูกชาย ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ" ทั้งสองคนกุมมือกันก่อนจะเดินเข้าไปข้างในออฟฟิศสำนักงานใหญ่ของเกาะบุรินทร์ หรูหราสมกับเป็นเกาะที่ร่ำรวยติดอันดับ และเมื่อเธอเดินเข้ามาก็เจอกับพนักงานหลายคนที่ส่งยิ้มมาให้ เธอกุมมือลูกชายก่อนจะเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ "สวัสดีค่ะ พอดีว่าฉันจะมาสมัครงาน ไม่รู้ว่ามีตำแหน่งว่างหรือเปล่า" พนักงานที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์จ้องมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าสวยงามผิวพรรณขาวผ่อง หุ่นดีอย่างกับนางแบบ ถ้าถามว่าเหมาะกับตำแหน่งอะไร น่าจะเป็นฝ่ายขายจะดีกว่า "มีพนักงานฝ่ายขายว่างอยู่ค่ะ คุณเป็นคนสวยน่าจะเหมาะกับตำแหน่งนี้นะคะ" "แล้วนอกจากนี้มีตำแหน่งอะไรอีกไหมคะ" "เดี๋ยวดูให้แป๊บนึงนะคะ" พนักงานเปิดแฟ้มเอกสารดูตำแหน่งที่ว่าง เพราะทุกวันฝ่ายบุคคลจะแจ้งตำแหน่งที่ว่างให้พวกเธอตลอด เพราะเวลามีคนมาถามว่าเกาะของเรารับพนักงานหรือเปล่า จะได้ให้คำตอบทันที "ผู้ช่วยของนายหัวบุรินทร์ค่ะ เห็นว่าจะรับเพิ่มอีกคนหนึ่ง เขารับผู้หญิงด้วยนะคะ ว่าแต่คุณจบอะไรมาคะถ้าเกิดว่าวุฒิการศึกษาตรงตามที่นายหัวต้องการ ก็น่าจะสมัครตำแหน่งนี้ได้ค่ะ" เนตรนภาส่งแฟ้มเอกสารของตัวเองไปให้พนักงานตรงหน้าดู เธอรับมาถือไว้ในมือก่อนจะเปิดแฟ้มอ่าน ประวัติการศึกษาดีมาก จบปริญญาโทจากสถาบันติดอันดับโลก คณะบริหารธุรกิจ "ว้าว! พูดได้ 3 ภาษา เรียนจบปริญญาโทคณะบริหารธุรกิจ โปรไฟล์ดีมากเลยค่ะ แต่เสียตรงที่มีลูกติด แหะ! ต้องขอโทษที่พูดแบบนี้นะคะ เพราะนายหัวสั่งไว้ว่าอยากได้ผู้หญิงโสดค่ะ ถ้าเกิดว่ามีพันธะจะทำงานลำบาก" "ขอฉันคุยกับเขาได้ไหมคะ ถ้าเกิดว่าไม่ได้จริง ๆ ฉันอยากให้เขาเป็นคนปฏิเสธเอง" "เอ่อ... แต่ว่ามัน" "ติดต่อไปยังลูกค้าของเราทุกคนเลยนะ ว่าเราจะเปิดประมูลไข่มุกตาฮิติสี Peacoke เป็นสีหายากนำเข้ามาไม่เยอะด้วย ส่งเมลเข้ามาประมูลได้เลย ใครให้ราคาดีสุดผมจะให้คนนั้นไป" นายหัวบุรินทร์เดินออกจากประตูลิฟท์พร้อมกับผู้ช่วยคนสนิท หรือณดล เป็นผู้ช่วยที่ทำงานอยู่ด้วยกันมานานหลายปี เรียกว่ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้านายก็ว่าได้ "ได้เลยครับเดี๋ยวผมจัดการให้ช่วงบ่าย" "คุณบุรินทร์..." น้ำเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับหันขวับไปมองตามเสียง อดีตเด็กเลี้ยงของเขาเมื่อ 5 ปีก่อน เธอชื่อเนตรนภา แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เดี๋ยวนั่นเด็กที่ไหน ทำไมหน้าเหมือนเขาจังวะ "นั่นมันคุณเนตรนิ เด็กเลี้ยงนายหัวไม่ใช่เหรอครับ" "อดีตโว้ย! และนั่นลูกใคร" "สวัสดีครับคุณลุง ผมชื่อน้องบูลเบล อายุ 4 ขวบครึ่ง เป็นลูกของแม่เนตรครับ" "แล้วพ่อเด็กอยู่ไหน" เขาเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นรัวอย่างแปลกประหลาด อายุของเด็กถ้านับย้อนกลับไป ตอนที่อยู่ในท้องน่าจะเป็นช่วงเวลาที่เธออยู่ในความดูแลของเขาอยู่ รอดูหน้าสิทำไมเหมือนเห็นตัวเองตอนเด็กวะ "ตายไปแล้วค่ะไม่ต้องสนใจหรอก" เธอเอ่ยหน้าตาใสซื่อไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร แต่ทว่าคนที่หงุดหงิดน่าจะเป็นเขามากกว่า บอกว่าพ่อเด็กตายไปแล้ว แต่ถ้าปะติดปะต่อทุกอย่างกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีโอกาสเป็นลูกเขาสูงมาก แต่ไม่มีอะไรเป็นหลักฐานที่ชี้ชัดได้เท่ากับใบหน้าของเด็กอีกแล้ว ซึ่งมองยังไงก็เหมือนเขาที่สุด "ทำไมหน้าเหมือนนายหัวจัง" "แกว่าเหมือนใช่ไหม" "99.99% เลยครับ ผมว่าใช่" "เชี่ยเอ้ย! เนตรนภามาคุยกันหน่อยดิ" "ได้สิคะนายหัวบุรินทร์"