ขณะที่มณีธารากำลังมองขวดน้ำหอมขนาดจิ๋วด้วยความพิศวงอยู่นั้นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นปรากฏชื่อของจันทราโทรเข้ามา นั่นทำให้หญิงสาวเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองมัวแต่หลงเพลิดเพลินอยู่แต่ในร้านน้ำหอมจนลืมหญิงสาวรุ่นน้องไปเสียสนิท
“จ้า จันทร์”
“พี่น้ำ ไปหาซื้อไส้อั่วถึงไหนคะเนี่ย”
“พี่ขอโทษจันทร์ พี่กำลังจะกลับแล้ว เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ” มณีธาราวางสายโทรศัพท์ลงก่อนจะหันมาบอกอัคราว่า
“น้ำต้องรีบไปแล้วนะคะ พอดีเพื่อนรออยู่ ถ้ายังไงเดี๋ยวน้ำแวะมาใหม่นะคะ”
“ครับ เราจะได้พบกันอีกครับ”
เขาพูดกับหญิงสาวอย่างมั่นใจ ในขณะที่เธอรีบรุดเดินออกมาจากร้านพร้อมกับขวดน้ำหอมที่ยังถืออยู่ในมือ
คำพูดของอัคราทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ ‘เราจะได้พบกันอีก’ ทำไมเขาช่างแน่ใจนักว่าเราจะได้พบกันอีก เธออาจจะไม่กลับมาที่ร้านนี้อีกก็ได้ หรือไม่เราอาจจะไม่ได้พบกันอีกเลยก็เป็นไปได้ มณีธารามองขวดน้ำหอมในมือด้วยค
