ขอร้องอย่าใจร้าย
1718 คำ
ทิชา...
ไม่รู้ว่าจะเรียกโชคดีได้หรือเปล่าที่ในที่สุดเธอก็ได้อยู่กลุ่มเดียวกับพี่เจ้านาย แต่สำหรับเขามันคงเป็นเรื่องเลวร้ายเพราะอาการที่เขาแสดงออกมาตอนที่เห็นรายชื่อนักศึกษาปีหนึ่งที่ได้อยู่ร่วมกลุ่มเดียวกันกับเขา เขาจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาก่อนที่เธอจะเห็นเขาขยำกระดาษรายชื่อนั้นแล้วเขวี้ยงมันลงพื้นแล้วเดินออกไป จนพี่เจมส์เพื่อนของพี่นายที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องเป็นคนหยิบมันขึ้นมาอีกรอบแล้วคลี่อ่านรายชื่ออีกครั้งจากนั้นเขาก็เดินไปพี่ปีสี่ที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าในการออกค่ายครั้งนี้พร้อมกับประกาศรายชื่อของแต่ละกลุ่มแล้วให้รวมตัวกันกลุ่มใครกลุ่มมัน แต่ในความโชคดีมันก็ย่อมมีความโชคร้ายเพราะสมาชิกในกลุ่มมีนิ่มรวมอยู่ด้วยทั้งที่ตอนแรกที่เธอเห็นรายชื่อมันไม่มีชื่อของนิ่มอยู่เลย และเธอไม่ต้องสงสัยนานว่าเพราะอะไรเนื่องจากตอนนี้เธอเห็นนิ่มวิ่งเข้าไปหาพี่เจ้านายแล้วกอดพร้อมกับหอมแก้มอย่างไม่สนไม่แคร์สายตาของคนอื่นที่มองอยู่ เธอทำได้แค่ถอนหายใจแล้วหันไปมองทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ สรุปก็คือในกลุ่มของเธอมีรุ่นพี่ปีสี่สองคนคือพี่เจ้านายกับพี่เจมส์ ส่วนปีหนึ่งมีเธอ นิ่มแล้วก็ฮัท รวมกันเป็นห้าคน
"ดีใจที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอ" ฮัทพูดขึ้นขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปหาพี่เจ้านายที่มียัยนิ่มเกาะเป็นปลิงอยู่ไม่ห่างกับพี่เจมส์ที่ยืนส่งยิ้มโบกมือกวักมือเรียกเธอ
"อื้มม"
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่าหรอก เราสบายดี"
"พี่นายขานี่เราต้องมีสองคนนี้อยู่ในกลุ่มด้วยเหรอคะ"
"ก็รายชื่อมันมีแบบนี้ก็คงต้องเป็นแบบนั้น"
"เปลี่ยนให้ไปอยู่กลุ่มอื่นไม่ได้เหรอคะ นิ่มกลัวค่ะ"
"กลัวอะไร"
"ก็กลัวว่าสองคนนี้จะสุมหัวรวมหัวกันแกล้งนิ่มน่ะสิคะ><"
"ไม่มีใครทำอะไรนิ่มได้หรอกถ้าพี่อยู่"
"พี่นายจะปกป้องนิ่มใช่มั้ยคะ^^"
"แน่นอนสิ ไม่ปกป้องนิ่มแล้วจะให้พี่ปกป้องใครล่ะ"
"ดีใจจังค่ะที่พี่นายห่วงใยใส่ใจนิ่มขนาดนี้ รักนะคะ จุ๊บ" เธอพยายามไม่มองไม่ฟังการสนทนาของคนทั้งคู่แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะยืนอยู่ใกล้กันขนาดนี้ เธอพยายามข่มใจข่มความรู้สึกของตัวเองให้ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่มันเป็นอะไรที่ยากมากจริงๆ ตอนนี้เราทั้งห้าคนกำลังเดินทางไปขึ้นรถตู้ที่ทางมหาลัยได้จัดเตรียมไว้ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะแยกไปนั่งคันอื่น นี่เธอต้องทนเห็นภาพบาดตาทนเห็นพี่เจ้านายกับยัยนิ่มสวีทกันไปตลอดทางจนกว่าจะถึงเชียงใหม่สินะ เธอขึ้นรถแล้วเดินไปนั่งด้านหน้าสุดเพราะเธอจะได้ไม่เห็นอะไรนอกจากวิวนอกกระจกรถ
ตลอดระยะทางหลายสิบชั่วโมงที่เธอต้องนั่งมาจากกรุงเทพจนมาถึงเชียงใหม่ เธอแทบอยากจะเอาสำลีมาอุดหูเพราะยัยนิ่มนั่นพูดไม่หยุด พี่นายคะพี่นายขาอยู่ตลอดทางจะหยุดพูดก็ตอนหลับกับตอนกินเท่านั้นแล่ะ จนในที่สุดเราก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางซึ่งนั่นก็คือหมู่บ้านชนบทที่อยู่ห่างไกลความเจริญที่อยู่บนยอดดอยสูง แต่ความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติที่นี่มันทำให้เธอรู้สึกสดชื่นและลืมความทุกข์ใจไปได้
"สวยจัง" เธอพูดขึ้นเบาๆโดยมีฮัทที่ยืนถ่ายรูปอยู่ข้างๆ
"สวยจริง"
"วิวสวยเนอะ นายว่ามั้ยฮัท"
"วิวก็สวยคนก็สวย"
"ใครสวยเหรอ นี่อย่าบอกนะว่านายชมยัยนิ่มน่ะ" เธอหันไปทำเสียงไม่พอใจใส่ฮัททันทีเพราะคิดว่าเขาชมยัยนิ่มว่าสวยเพราะในกลุ่มของเราที่ขึ้นมาบนนี้มีผู้หญิงเพียงแค่สองคนคือเธอกับยัยนิ่มซึ่งเธอมั่นใจว่าฮัทต้องไม่ได้ชมเธออย่างแน่นอน แต่...
"ฉันไม่ได้ชมยัยนั่น ฉันชมเธอต่างหาก"
"ชมเรา?? "
"อืมมม"
"นายเมารถหรือไม่สบายถึงมองว่าเราสวยน่ะฮัท"
"ฉันไม่ได้เมารถหรือไม่สบายอะไรทั้งนั้น ฉันพูดจากใจจริง"
"อย่ามาหลอกชมกันดิ ฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนสวย คนหน้าตาขี้เหร่ๆแบบฉันไม่มีทางสวยขึ้นมาได้หรอกแล้วนายอย่าไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินเชียวนะ เดี๋ยวเค้าจะว่านายตาถั่ว"
"ถ้าไม่เชื่อเธอดูรูปนี้ ฉันเพิ่งถ่ายเมื่อกี๊" ฮัทยกกล้องถ่ายรูปที่คล้องอยู่ที่คอมาให้เธอดู รูปที่เขาถ่ายมันคือรูปของเธอเองที่กำลังยืนหันข้างแล้วกำลังหลับตาสูดอากาศอันบริสุทธิ์ซึ่งแสงที่มันส่องกระทบมาในตอนใกล้ค่ำมันทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอ..สวยจริง คือไม่อยากจะชมตัวเองหรอกนะแต่ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยถ่ายรูปแล้วมีรูปที่ตัวเองดูสวยได้ขนาดนี้มันอาจจะเป็นเพราะมุมกล้อง แสง หรือองค์ประกอบต่างๆก็เป็นได้
"เป็นไงอึ้งเลยดิ"
"นายถ่ายรูปเก่งอ่ะ ถ่ายคนไม่สวยให้ออกมาสวยได้โดยไม่ต้องใช้โฟโต้ช็อป นับถือเลย^^"
"ไว้ล้างรูปเสร็จฉันจะอัดใส่กรอบแล้วเอามาให้เธอนะ"
"ขอบใจนะ แต่ก่อนจะเอาไปล้างนายช่วยส่งไฟล์รูปมาในมือถือเราหน่อยสิเราจะส่งไปให้แม่กับป้าดู^^"
"อื้มได้ดิเดี๋ยวถึงพี่พักแล้วจะส่งให้นะ"
"ขอบใจนะ^^"
"ไม่เป็นไรเพราะเธอได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน"
"ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่มีนายเป็นเพื่อน และนายก็คือเพื่อนคนแรกในมหาลัยเหมือนกัน"
"งั้นก็แสดงว่าเราต่างเป็นคนแรกของกันและกันอ่ะดิ"
"อื้มมมใช่^^"
"ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากเป็นคนแรกของเธอในทุกๆ เรื่องนะทิชา"
"หืมมม เมื่อกี้นายพูโว่าอะไรนะ เราได้ยินไม่ถนัด" เธอหันมาถามเขาเพราะที่เขาพูดเมื่อกี้เขาพูดเบามากเบาจนเธอไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร
"เปล่าๆ ไม่มีไรช่างมันเถอะ ฉันว่าฉันไปถ่ายรูปมุมนู้นก่อนนะ" ฮัทยิ้มแล้วก็เดินถือกล้องไปอีกมุมหนึ่ง และในขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับไปเพื่อจะไปหยิบสัมภาระในรถเธอก็ต้องตกใจเมื่อเจอพี่เจ้านายยืนกอดอกมองหน้าเธออยู่
"พี่นาย^^" เธอเรียกชื่อเขาพร้อมกับยิ้มให้เพราะเธอคิดว่าเขาเดินมาหาเธอเนื่องจากตรงนั้นไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียวนอกจากเธอกับเขาเพียงสองคน
"ดูท่าทางไอ้หน้าจืดนั่นมันคงจะถูกใจเธอสินะ"
"ใครคะ" เธอไม่เข้าใจที่พี่เจ้านายพูด ใครกันที่มาถูกใจเธอพี่เจ้านายพูดเรื่องอะไร
"ก็ไอ้เพื่อนใหม่ของเธอไง หรือว่าตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้ว"
"ฮัทเหรอคะ"
"........" ไม่ตอบค่ะแปลว่าคงจะใช่
"ฮัทกับทิชาเราเป็นเพื่อนกันค่ะเพิ่งเจอกันวันนี้ พี่นายอย่าบอกว่าพี่นายหึงทิชากับฮัทนะคะ^^" เธอรู้ว่าเขาไม่ได้หึงอะไรเธอหรอกเธอก็แค่แกล้งพูดไปอย่างงั้นเอง
"ฝันอยู่รึไง ฉันเนี้ยนะจะหึงผู้หญิงอย่างเธอ"
"ก็ไม่แน่นี่คะ พี่นายอาจจะหึงแต่ไม่ยอมรับก็ได้"
"ฉันจะหึงก็เฉพาะผู้หญิงสวยๆ เท่านั้นแล่ะ อย่างเธอฉันไม่เสียเวลามาหึงมาหวงให้เปลืองอารมณ์หรอก"
"ของแบบนี้มันก็ไม่แน่นะคะ"
"ถ้าคิดว่าหลอกตัวเองว่าฉันหึงแล้วเธอมีความสุขก็ตามสบาย" พูดจบพี่เจ้านายก็เดินออกไป แต่มีเหรอที่เธอจะปล่อยโอกาสนี้ไปซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้อยู่กับเขาตามลำพังในสถานที่สวยๆ บรรยากาศดีๆ แบบนี้ เธอไม่รอช้ารีบวิ่งไปกอดเขาจากทางด้านหลัง
"กอดทำไมปล่อยนะเว้ย" พี่เจ้านายหันมาตวาดและพยายามที่จะแกะมือของเธอที่โอบรัดรอบเอวของเขาออกแต่มีเหรอที่เธอจะปล่อย เธอไม่ปล่อยหรอก
"ทิชาขอกอดหน่อย ขอแค่ได้กอด แค่นี้ทิชาก็พอใจแล้ว พี่อย่าผลักใสทิชานักเลยนะคะทิชาขอร้อง" เธอพูดอ้อนวอนขอร้องเขาและจู่ๆ น้ำตาของเธอมันก็ไหลออกมาเมื่อเขาหยุดการกระทำของตัวเองพร้อมกับเอามือที่จับมือเธอเอาไว้ออกนั่นแสดงว่าเขายอมให้เธอกอดแล้ว
"ฮึก ฮึก พี่รู้มั้ยว่าทิชารักพี่มากขนาดไหน ทิชายอมที่จะเรียนต่อที่นี่เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆกับพี่ ได้เจอหน้าพี่ทุกวัน พี่อย่าใจร้ายกับทิชาเหมือนที่ผ่านมาได้มั้ยคะ"
เธอไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอได้ยืนกอดเขาแบบนี้ เธออยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้อยากให้เธอได้กอดเขาไว้แบบนี้ตลอดไป แค่ได้กอดเขาจากทางด้านหลังมันก็ทำให้เธอสุขใจ แต่มันคงจะดีมากกว่านี้ถ้าเขาหันกลับมาแล้วกอดเธอตอบ แต่มันคงเป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้นไม่มีทางเป็นจริงอย่างแน่นอน
"ทิชารักพี่"
"แต่ฉันไม่ได้รักเธอ จำใส่สมองเน่าๆ ของเธอไว้ซะบ้าง"
ฟุบ!!!
ร่างของเธอเมื่อโดนผลักพร้อมกับแรงเหวี่ยงจนทำให้เธอล้มลงแล้วกลิ้งลงไปตามเนินเขา
"กรี๊ดดดดด พี่นายยยย " เธอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อตัวเองกำลังกลิ้งลงไปเรื่อยๆ เธอหลับตาลงไม่กล้ามองอะไรทั้งนั้นในตอนนี้
"เฮ้ยยยย....!!!! "
- ผู้เขียน
