ไม่มีใครต้องการ
1506 คำ
ทิชา....
ในตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันในบ้านหลังใหม่สองคนแม่ลูกอย่างมีความสุข แม่บอกเธอคือความสุขของท่าน ส่วนพ่อของเธอท่านแทบไม่เคยมาเหยียบที่บ้านหลังนี้เลย ในระหว่างนั้นก็มีป้าอนงค์คุณแม่ของพี่เจ้านายที่คอยมาพูดคุยเป็นอยู่เป็นเพื่อนเวลาที่เธอไปโรงเรียนทำให้แม่เธอไม่เหงา จนเธออายุได้สิบขวบแม่ได้รับการติดต่อจากญาติที่อยู่ต่างประเทศ และได้ชวนแม่ไปอยู่ด้วยกัน แม่ตัดสินใจอยู่นานว่าจะไปไม่ไปดีเพราะท่านก็ไม่ได้สนิทกับญาติที่อยู่ที่โน่น ท่านได้มาปรึกษาป้าอนงค์ซึ่งป้าอนงค์ก็ได้ให้คำแนะนำว่าให้แม่ของเธอท่านลองไปดูที่นั่นก่อนถ้ามันโอเคก็ให้มารับเธอไปอยู่ด้วย ส่วนทางนี้ป้าอนงค์จะช่วยดูแลเธอให้ แม่ของเธอท่านก็ลังเลใจเพราะท่านก็ห่วงเธอด้วย แต่ท่านก็อยากจะไปจากที่นี่เหมือนกัน สุดท้ายแม่ก็ไปโดยให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน แม่บอกว่าถ้าที่นั่นดีที่นั่นโอเคท่านจะรีบกลับมารับเธอไปอยู่ด้วยซึ่งเธอในตอนนั้นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้งอแงอะไรยอมให้ท่านไปหลังจากท่านไปพ่อก็ให้แม่บ้านมาช่วยดูแลเธอต่อเพราะเธออยู่คนเดียว และก็มีป้าอนงค์ที่คอยดูแลเธอมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ทำให้เธอสนิทกับท่านมากรักท่านมากเหมือนท่านเป็นแม่คนที่สองของเธอ จนเวลาผ่านไปแม่ก็ส่งจดหมายมาที่บ้านของป้าอนงค์บอกว่าตอนนี้ท่านสบายดีญาติของแม่ท่านทำไร่องุ่นแม่ของเธอก็อยู่ช่วยงานที่นั่นได้เงินเดือนเยอะพอสมควร แม่ก็ส่งเงินมาให้เธอใช้ด้วยจำนวนหนึ่งแม่บอกว่าแม่ชอบที่นี่และคิดว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่กลับมาที่ไทยอีก ซึ่งทำให้เธอดีใจที่แม่ของเธอสบายดีไม่ได้ไปลำบากอะไรอย่างที่เธอเคยกังวล แม่บอกว่าจะกลับมารับเธอไปอยู่ด้วยกัน แต่ในตอนนั้นเธอยังไม่อยากไปเธอยังอยากอยู่ที่นี่นั่นเป็นเพราะพี่เจ้านายที่ทำให้เธอไม่อยากไปไหน แต่เธอก็สัญญากับแม่ว่าถ้าปิดเทอมเธอจะไปเยี่ยมท่านซึ่งแม่ของเธอท่านก็เข้าใจและรู้ว่าเธออยากอยู่ใกล้ๆ คนที่เธอรักแต่แม่ก็ได้สอนให้เธอเผื่อใจเอาไว้สำหรับความผิดหวัง แม่บอกว่าแม่ไม่อยากให้เธอเจ็บปวดเหมือนกับท่านซึ่งเธอก็รับปาก ซึ่งทุกครั้งที่เธอร้องไห้เสียใจเรื่องพี่เจ้านายเธอไม่เคยบอกกับท่านหรอกนะเพราะกลัวว่าท่านจะเป็นห่วง
"ขอโทษค่ะ" เธอกล่าวขอโทษน้าพลอยทั้งที่ตัวเธอไม่ได้ผิดแต่เพราะไม่อยากมีเรื่องก่อนจะเดินไปที่บ้านหลังน้อยของตัวเองที่อยู่ด้านหลัง
"ทางที่ดีเธอน่าจะย้ายไปทำไร่ทำสวนอยู่กับแม่เธอที่ฝรั่งเศสซะนะเพราะที่นี่ไม่มีใครต้องการเธอแล้ว"
"นั่นสิคะแม่ พิก็ไม่เข้าใจว่าจะอยู่ที่นี่ทำไมในเมื่อพ่อเองก็ไม่ได้รักไม่ได้สนใจไยดี"
"ก็พราะผู้ชายไงลูกถึงไม่ยอมไปไหน คงอยากมีผัวก่อนมั้งลูก หึ"
"ค่ะ ทิชาอยากมีผัว แต่ถ้าทิชาจะมีทิชาก็คงไม่ไปแย่งผัวของใครเหมือนที่น้าพลอยเคยทำหรอกค่ะ"
เพี๊ยะ!!!
จบคำพูดใบหน้าของเธอก็หันไปตามแรงตบซึ่งไม่ต้องเดาก็คงจะรู้นะคะว่าฝีมือใคร
"แกกล้าดียังไงถึงมาด่าฉันแบบนี้ห๊ะ นังลูกนอกคอกนังลูกที่พ่อยังไม่ต้องการ แกอย่าลืมว่าตอนนี้ฉันคือเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อแก"
"ถ้าแม่ไม่หย่าให้ มีเหรอคะที่น้าพลอยจะได้ทะเบียนสมรสมานอนกอดแบบนี้"
"ก็ถ้าแม่แกดีพ่อแกก็คงไม่มาเอาฉันหรอกนะ เพราะแม่แกมันไม่ได้เรื่องไง เอาผัวไม่อยู่แล้วแบบนี้จะโทษใครได้ก็ต้องโทษแม่แกที่ไม่มีปัญญารั้งผัวเอาไว้ได้"
"แล้วผู้หญิงดีๆ ที่ไหนคะที่คิดแต่จะแย่งผู้ชายที่รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีลูกมีเมียแล้ว"
"แกว่าแม่ฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีเหรอห๊ะนังทิชา!! "
"ฉันยังไม่ได้พูดไม่ได้เอ่ยชื่อเลยนะว่าเป็นแม่ของเธอน่ะพิ"
"แม่คะ มันว่าแม่ค่ะ"
"อะไรกันพลอย ลูกพิ เสียงดังไปถึงข้างบน"
"คุณพ่อขา ฮืออ นังทิชาค่ะ มันด่าคุณแม่ว่าคุณแม่เป็นผู้หญิงไม่ดีค่ะ มันด่าว่าคุณแม่แย่งคุณพ่อมาจากแม่ของมันค่ะ ฮือออ พิไม่ยอมนะคะ"
"แกกล้าดียังไงมาด่าเมียฉันแบบนี้ห๊ะ"
"แล้วเมียของพ่อกล้าดียังไงมาด่าแม่ทิชา"
"เปล่านะคะคุณเอกอย่าไปเชื่อทิชานะคะ พลอยไม่ได้ว่าอะไรเมียเก่าคุณเลยนะคะ"
"ใช่ค่ะคุณพ่อพิเป็นพยานได้ คุณแม่แค่เดินออกมาถามมันดีๆ ว่าไปไหนทำไมถึงเข้าบ้านมาดึกป่านนี้ มันไม่พอใจค่ะแล้วก็ด่าคุณแม่ฉอดๆ เลยค่ะว่าเสือกเรื่องของมันแถมมันยังด่าว่าแม่อีกว่าเป็นคนไม่ดี"
"แกไสหัวไปไหนก็ไปเลยนะอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป๊"
"คุณพ่อคะทิชาไม่...."
"แกไม่ต้องมาเรียกฉัน แกจะไปไหนก็ไป ไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ ไป๊!!! "
"ฮึก ฮึก ฮึก ทิชาอยากรู้ว่าคุณพ่อเคยเห็นทิชาเป็นลูกบ้างหรือเปล่า ฮืออออ" เธอพูดทั้งน้ำตาแต่พ่อของเธอท่านก็ไม่สนใจท่านเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยที่มีนิราคอยพยุงท่านเข้าไป
"หึ แกคงเห็นแล้วสินะว่าบ้านหลังนี้ใครสำคัญและใครที่ไม่มีความสำคัญอะไรเลย แบบนี้แกคงจะตัดสินใจได้แล้วนะว่าควรจะอยู่หรือจะไปจากที่นี่"
"น้าพลอยกับพิทำไมต้องโกหกคุณพ่อแบบนั้นทั้งที่คนหาเรื่องทิชาก่อนคือน้าพลอยกับพิ"
"ใครจะโง่บอกว่าตัวเองเป็นคนทำล่ะนังเด็กโง่ โง่เหมือนแม่ของแกนั่นแล่ะ"
"ทิชาจะไม่แปลกใจเลยค่ะถ้าอีกหน่อยพิต้าจะเอานิสัยแบบนี้มาใช้คงเพราะได้การอบรมสั่งสอนมากจากน้าพลอย"
"แก!!! นังเด็กพ่อไม่ต้องการ แกไปเลยนะพ่อแกไล่แล้วก็ไปซะ!!! "
"ไม่ไปค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะว่าทิชาจะทนไม่ไหว ทิชาทนไหวค่ะ ทิชาจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น"
"นังเด็กหน้าด้าน"
"ก็คงไม่ด้านเท่าน้าพลอยหรอกมังคะ" เธอพูดจบประโยคก็พาตัวเองเดินกลับมาที่บ้านของตัวเอง บ้านที่เคยอยู่กับแม่ของเธออย่างมีความสุข ซึ่งตอนนี้เธออยู่เพียงลำพังอยู่เพียงคนเดียวเธอต้องเข้มแข็งเธอจะต้องไม่ทำให้แม่ของเธอท่านต้องเป็นห่วงหรือเป็นกังวลใดๆ เพราะเธอรู้ดีว่าอาการป่วยของแม่มันยังไม่หายขาด เธอจะไม่ทำให้ท่านเครียด
ตึ๊ดดดดดดด ตึ๊ดดดดดดด สายเรียกเข้า "แม่"
"คะแม่" เธอพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติและทำตัวเองให้ร่าเริงที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เป็นไงคะลูกวันนี้ ไปงานวันเกิดพี่เจ้านายมาเป็นไงบ้าง"
"สนุกมากค่ะแม่"
"แล้วเค้กที่หนูทำล่ะพี่เค้าชอบมั้ย"
"ชอบค่ะ ชอบมากเลย พี่เจ้านายบอกว่าอร่อยมากเลยค่ะ"
"แบบนี้คืนนี้ลูกสาวแม่คงจะหลับฝันดีเลยสินะ"
"ค่าาา ทิชากำลังจะอาบน้ำนอนและคงจะฝันดีแบบที่แม่บอก"
"งั้นแม่ไม่กวนแล้วนะคะ หลับฝันดีนะลูก"
"ค่ะ รักแม่นะคะ"
"แม่ก็รักหนูนะคะ"
หลังจากวางสายไปเธอก็ต้องกลับมาอยู่ในความรู้สึกเศร้าเหมือนเดิม น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มันก็ไหลออกมาเพราะเธอข่มมันเอาไว้ตั้งแต่แม่ถามเรื่องพี่เจ้านาย เธอไม่สามารถบอกความจริงกับท่านได้ว่าวันนี้ในงานวันเกิดเธอต้องเจอกับคำพูดและการกระทำของพี่เจ้านายยังไงบ้าง ฟังจากน้ำเสียงของแม่เมื่อกี๊ท่านดูมีความสุขกับสิ่งที่เธอโกหก ออกไปทั้งที่เธอไม่อยากทำแต่เธอไม่มีทางเลือก ถ้าการโกหกของเธอมันจะทำให้แม่ของเธอมีความสุขเธอก็ยอม
โอ๊ยย แต่งไปพิมพ์ไปก็สงสารทิชานางเอกของไรท์>
- ผู้เขียน
