23
“พาคนคิดหนีและคิดร้ายไปลงโทษให้เลิกความคิดนั้นไง” ชายหนุ่มระซิบบอกเสียงพร่า สอดมือไปด้านหลังเอวเล็กคอด ลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่ม เนินเนื้อสะโพกงามเต่งตึงอย่างแผ่วเบาแต่หนักหน่วงจนพรรณธรขนลุกซู่ ใบหน้านวลแดงปลั่งทั้งโกรธและอาย แต่ขณะเดียวกันเธอก็เหมือนรอคอยอะไรบางอย่างอยู่ที่เธอก็ไม่เข้าใจ
“ปล่อยนะพี่คมน์ ใครมาเห็นเข้า ต้นหลิวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“จะอายทำไม เราจดทะเบียนรมรสกันเรียบร้อยแล้วนี่นา” ชายหนุ่มพาร่างเล็กบางลัดเลาะไปจนถึงห้องนอนของฝ่ายหญิง ก่อนจะยอมปล่อยร่างเล็กบางออกจากแขนหันไปกดล็อกห้อง ก่อนจะปลดเสื้อสูทสีขาวและปล่อยให้มันหล่นกองอยู่ตรงหน้าประตูห้องอย่างไม่สนใจ
รอยยิ้มแต้มตรงมุมปากหนา ขณะแกะเนคไทออกจากลำคออย่างเชื่องช้า ดวงตาคมกริบมองไปยังร่างบอบบางที่ถอยไปหลบอยู่ตรงหัวเตียงเหมือนกับเสือจ้องตะครุบเหยื่ออันโอชะ
ไม่กลัว...ไม่ต้องกลัว หากพรรณธรกลับตัวสั่น ดวงตาเหมือนกับตา
