KILLER DARK 3
1187 คำ
HAWK ON
ยัยเด็กบ้านี่คิดอะไรอยู่วะ จู่ๆจะให้ผมมาลักพาตัวเห็นหน้าหล่อๆเป็นโรคจิตหรือยังไง
“สมองเธอเพี้ยนไปแล้วเหรอไง ...ถอยออกไปจากประตูฉันต้องไปทำธุระ” ผมผลักหัวยัยนี่ไปทีนึงแต่เหมือนว่าเธอจะสู้ไม่ถอยเหมือนกันว่ะ
“เออ ฉันเพี้ยนก็ได้แต่นายต้องลักพาตัวฉันเดี๋ยวนี้!”
“ฟังให้ชัดนะ ฉัน ไม่ ทำ!”
“แต่นายต้องทำไม่งั้นชีวิตฉันจบสิ้นแน่” ผมกรอกตามองบนอย่างหน่ายใจ แค่ลำพังต้องไปงานเลี้ยงบ้าบอนี่ก็รำคาญเต็มทนแล้วยังจะต้องมาเจอกับยัยเด็กบ๊องนี่อีก
...คราวหน้าไปพักร้อนแถมป่าอะเมซอนน่าจะดีกว่า
“เรื่องของเธอสิวะ ไม่หลีกเดี๋ยวพ่อต่อยให้คอหลุดเลย”
“ไอ้คนใจร้าย! นายจะทำร้ายผู้หญิงได้ลงคอเลยเหรอ”
“เออ ถ้าเธอยังทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ก็ไม่แน่หรอก” จังหวะที่ผมกำลังจะเปิดประตูก็มีใครบางคนถีบประตูเข้ามาอย่างแรงจนกระแทกผมให้กระเด็นออกไปหลายก้าว
ปัง!
“สัสเอ้ย!! ทำเหี้ยอะไรของมึง?” อารมณ์โกรธของผมพลุ่งพล่านจนแทบจะคุมไม่อยู่และมันยิ่งน่าโมโหเมื่อพวกมันไม่ได้สนใจที่ความโกรธของผมเลยกลับช่วยกันลากยัยเด็กบ้านั่นออกจากห้องให้ได้
กร๊อก!
“กูถามว่าพวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน”
HAWK OFF
ร่างของลูกน้องริโอร่วงลงไปที่พื้นหนึ่งคนพร้อมกับคอที่หักผิดรูป สายตาอำมหิตของเขาทำให้นับค่อนข้างกลัวพวกที่เหลือปล่อยมือเธอแล้วเอาปืนเล็งไปที่เขาอย่างประชิด
ฉึบ!
“อักๆ แค่กๆ...” มีดเล่มบางถูกปาดเข้าที่คอของคนที่ถือปืนก่อนที่มันจะลั่นไกและตามด้วยอีกคนที่กำลังจะวิ่งหนี
“อึก ...นะ นายฆ่าคนตาย นายฆ่าคน” เลือดสีแดงฉานกระเด็นเข้าที่หน้าของเหยี่ยวหลายหยด เขาไม่รู้สึกตัวตอนที่ฆ่าพวกมันด้วยซ้ำ
“อืม ฉันฆ่าคนแล้วยังไง?” เหยี่ยวถามเธอเสียงเรียบ ไอ้อาการแบบนี้มีให้เห็นบ่อยตอนเขาโมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้แต่มันก็ไม่ได้บ่อยเท่าเมื่อก่อน
“ปะ เปล่า ฉันแค่ตกใจ ...นายช่วยฉันหน่อยนะ ได้โปรด” ตอนนี้นับขอแค่มีใครสักคนพาเธอหนีไปจากนรกในกรงทองที่ริโอกำลังจะสร้างให้เธอก็พอ
เธอไม่อยากเป็นภรรยาของพี่ชาย
เธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก
เธอยังไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองเลย!!!
“ฮึ่ม! ปิดประตูแล้วไปนั่งดีๆ เลิกร้องไห้ด้วย” ทั้งที่ไม่เคยต้องมาใจอ่อนกับเรื่องแบบนี้แต่ทำไมแค่ยัยนี่ร้องไห้อ้อนวอนเขาถึงได้ยอมใจอ่อนที่จะช่วยวะ ไม่เข้าใจ
“ขะ ขอบคุณค่ะ” นับเดินไปนั่งที่โซฟาด้วยอาการกล้ากลัวๆ ไม่รู้ว่าอันไหนที่ทำแล้วเขาจะโมโหเธอหนักจนฆ่าเธอทิ้งเพราะงั้นเธอต้องทำตัวให้เล็กที่สุดเขาจะได้ไม่รำคาญ
“เล่ามา ...ทำไมอยากให้ฉันพาหนี”
“ฉันกำลังจะถูกคลุมถุงชน ...ฉันโดนบังคับให้แต่งงานกับพี่ชายตัวเอง!!” น้ำตาหยดเล็กๆร่วงหล่นอย่างสุดจะกลั้น ตั้งแต่แม่เธอเสียไปก็ไม่มีใครที่จะมาคอยคุ้มครองเธอเลยเพราะคุณพ่อก็มีผู้หญิงใหม่อยู่เรื่อยจนลืมไปแล้วว่ามีเธอเป็นลูก
“อ๋อ ไอ้งานที่จัดวันนี้น่ะเหรอ” นับพยักหน้า มือเรียวปาดน้ำตาและนั่งร้องไห้เงียบๆ
“เฮ้อ แล้วอยากให้พาไปไหน? ถ้าเธอยังอยู่ในประเทศนี้ยังไงมันก็ตามตัวเธอเจอ” นับเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ใจดวงเล็กสั่นไหวด้วยความดีใจ
...เขาจะช่วยเธอจริงๆใช่มั้ย
“ทะ ที่ไหนก็ได้ ฮึก ...ที่ไหนก็ได้ที่ริโอตามไม่เจอฉันไปหมดค่ะ” เหยี่ยวหยุดนิ่งใช้ความคิดเพราะถ้าเขาตกลงที่จะพาเธอหนีเมื่อไหร่ นั่นเท่ากับว่าเขาสร้างศัตรูเป็นมาเฟียที่ติดอันดับต้นๆของประเทศนี้เลย
“รู้ได้ยังไงว่าถ้าหนีแล้วจะรอด ...มันคงไม่ปล่อยเธอให้หนีไปง่ายๆหรอกนะ”
“นายก็ทำพวกนั้นให้สลบหมดสิแล้วพาฉันหนี นะ นายทำได้อยู่แล้วที่หักคอเมื่อกี้น่ะ” ตกลงยัยเด็กนี่เป็นคนดีหรือไม่ดีวะเนี่ย จะให้เขาทำให้พวกมันสลบด้วยการหักคอเนี่ยนะ? โง่จริงหรือแกล้งโง่วะนั่น
“ฉันไม่ใช่ฆาตกรนะเว้ยที่เห็นใครเดินมาก็จับหักคอไปหมดอ่ะ”
ก๊อกๆ
“เฮือก! คะ ใครน่ะ” นับวิ่งไปหลบอยู่ใต้โต๊ะเครื่องแป้งตัวเธอสั่นอย่างลนลาน กลัวพวกของริโอจะตามมาเจอแล้วจับเธอกลับเข้าไปในงาน
“ใคร?” เหยี่ยวส่องตาแมวมองแล้วไม่เจอใครเขาก็หยิบปลอกเก็บเสียงปืนมาสวมที่ปืนก่อนจะปลดล็อคประตู
“เห็นใครผ่านมาแถวนี้บ้างมั้ย?” เป็นอย่างที่คิดผู้ชายชุดดำยืนออเต็มหน้าห้องเขาเลยแถมมาด้วยอาวุธครบมืออีก
“ไม่เห็น มีอะไร” โชคดีที่เขาลากศพไอ้สามคนนั้นไปไว้ในห้องน้ำเรียบร้อย ...ไม่งั้นอะไรจะเกิดขึ้นไม่อยากจะคิดเลย
“ไม่มี” ประตูปิดลงก่อนที่เหยี่ยวจะเดินห่างออกจากประตูห้องเมื่อเสียงข้างหน้ามันเงียบผิดปกติ
ปัง! โครม!
“เข้าไปค้นให้ทั่ว ...อั่ก” กระสุนนัดแรกเจาะเข้าที่กลางหน้าผากของหัวหน้าพวกมัน
“มึง!! ฆ่าแม่งเลย!!” ด้วยความที่ริโอสั่งพวกมันไว้ว่าห้ามให้มีเสียงปืนเด็ดขาดเลยทำให้งานมันยิ่งยากเข้าไปใหญ่
“แฮ่กๆ ตายยากชิบหายเลยพวกมึงเนี่ย” เหยี่ยวใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงที่จะล้มพวกมัน เขากระชากแขนร่างบางที่นั่งมุดอยู่ใตโต๊ะด้วยความกลัวให้ออกวิ่งไปด้วยกัน
...เพราะอีกสักพักคงแห่มาเป็นโขยงแน่ๆ
“เราจะไปไหนกัน นายวิ่งช้าๆหน่อยสิ” นับเกือบจะสะดุดกระโปรงตัวเองหน้าทิ่มหลายครั้งเพราะวิ่งตามเขา
“วิ่งช้าให้พวกมันลากเธอกลับเข้าไปเหรอวะ” เหยี่ยวหันไปเห็นขอบกระโปรงที่ยาวลากพื้นเป็นเมตรก็อดหงุดหงิดไม่ได้
...ทำไมผู้หญิงชอบใส่ชุดยาวเกินส่วนสูงตัวเองนักวะ เตี้ยก็เตี้ยแล้วยังเสือกใส่กระโปรงยาวอีก
แคว่ก!!
“เฮ้ย!! นายฉีกกระโปรงฉันทำไมเนี่ย” นับเบิกตาโพลงอย่างตกใจเขาก้มลงฉีกส่วนที่กรุยกรายทิ้งก่อนจะลากให้เธอวิ่งไปต่อ
“ให้มันยาวจนเธอสะดุดหัวทิ่มแล้วพวกมันตามเจอใช่มั้ย อยากได้แบบนั้นใช่มั้ย!” เหยี่ยวตะคอกหนักอย่างหงุดหงิดก่อนจะโทรสั่งให้ลูกน้องเตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้ให้
“ก็แค่ถามเองอ่ะ”
“ไม่ต้องถาม!!”
- ผู้เขียน
