“กลับเลยไหม”
ภาคินหันมาถามไออุ่นหลังจากที่เดินออกมาจากงานเลี้ยง เขาหงุดหงิดมากจนไม่อยากเข้าไปในข้างในอีก พูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง ดูถูกไออุ่นชัด ๆ ถ้าไม่ติดว่าคนเหล่านั้นเป็นผู้หญิง รับรองได้เลยว่าโดนหมัดกระแทกปากแน่
“ไปกินข้าวก่อนได้ไหมคะ คือ... อุ่นหิว ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
คนอวบลูบท้องเบา ๆ ประกอบคำพูดของตนเอง เย็นนี้ข้าวสวยสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้องเลยเพราะกลัวกินข้าวเข้าไปแล้วชุดจะปริเสียก่อน
“คุณอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ ตอนนี้หิวมาก”
“อืม กินอาหารข้างทางตรงหน้าโรงแรมนี้ก่อนแล้วกัน”
“ค่ะ อุ่นยังไงก็ได้ แต่คุณคินกินอาหารข้างทางได้เหรอ”
“ได้สิ ไม่ใช่ลูกคุณหนูขนาดนั้น”
“อ้าว นึกว่าใช่”
“พูดมาก เดี๋ยวไม่พาไปเลยดีไหม”
“อย่านะ หิวววววว”
“งั้นก็ตามมา จับมือผมไว้ เราต้องข้ามถนน”
ภาคินไม่รอให้ไออุ่นยื่นมาให้ แต่กลับคว้ามือของเธอมากุมเสียเอง จากนั้นก็พาภรรยาสาวข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีร้
