ลมหายใจอุ่นๆ ที่รดรินที่พวงแก้มและการระดมหอมแก้มเพื่อปลุกให้หญิงสาวตื่นจากนิทราทำให้พรนับพันลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าภัสกรกำลังหอมแก้มปลุกเธออยู่
“กว่าจะตื่น” เขาพูดเสียงเบาแล้วยิ้มให้เธออย่างจริงใจเป็นครั้งแรก
พรนับพันมองเขาตาค้าง คิดว่านี่คือความฝันหรือความจริงที่ภัสกรปลุกเธอขึ้นมาด้วยท่าทีขี้เล่นมีดูมีเสน่ห์ขนาดนี้
“วันนี้พี่ไปส่งนะ ไม่ต้องเอารถไป”
“...”
“เค้ก ฟังที่พี่พูดหรือเปล่า” เขาย้ำถามเธอทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว
“เอ่อ คุณพูดว่าอะไรนะคะ”
“พี่บอกว่าวันนี้ไม่ต้องเอารถไป พี่จะไปส่ง” เขาใช้สรรพนามที่ต่างออกไปจนเธอยังคิดว่าบางทีตนเองอาจกำลังฝันอยู่จริงๆ เพราะอยู่ๆ เขาจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ได้อย่างไร
ภัสกรเห็นสีหน้าของเธอก็รู้ตัวว่าตนเองคงออกตัวแรงเกินไปทั้งที่เมื่อคืนก็วางแผนแล้วว่าจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย
“เรามาสนิทกันเอาไว้ให้สมจริงจะดีกว่า อย่าลืมสิว่าเค้กต้อง
