ตะวันกลับมามองตัวเองในกระจก เธอสวมเสื้อคอเต่าแขนยาว สีน้ำตาลเข้ม โชคดีที่เธอแพ็คมันลงกระเป๋ามาด้วย เพราะคงไม่มีเสื้อผ้าแบบไหนที่จะเหมาะสำหรับการปกปิดเรือนร่างต่อสายตาของคนที่พบเห็นได้ดีเท่าเสื้อตัวนี้ เพราะ ร่องรอยที่คีนตีตราไว้ตามคอเล็กไล่ลงมาทั่วร่างมันเด่นชัดจนตะวันกังวลว่าวันมะรืนนี้มันจะจางไปทันงานฉลองของฟิลิปหรือไม่
ตะวันจ้องมองดวงตาตัวเอง รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้า ในที่สุดเธอกับคีนก็เป็นไปอย่างที่เธอต้องการ ฝ่ามือเล็กของตะวันโอบกอดตัวเองไว้และหลับตา ภาพของคีนทุกภาพทุกความทรงจำเมื่อคืนนี้เธอไม่ลืม ไม่มีวันลืม แม้สักวินาที ถึงแม้จะมีช่วงที่เธอผิดพลาดไปบ้าง เพราะนั้นมันเกิดจากจิตใต้สำนึกของเธอ ครั้งแรกกับพรหมจรรย์มันเจ็บปวดเกินบรรยาย หรืออาจเพราะว่าเธอตัวเล็กไปสำหรับคีน เพราะเขาสูงใหญ่ตามเชื้อชาติ ถึงแม้ครึ่งหนึ่งของคีนจะเป็นเอเชียแต่เหมือนเลือดครึ่งนี้ของเขาถูกกลืนไปเกือบหมดจากอีก
