ตอนที่ 7
1000 คำ
จอมนางขอตัวออกมาเดินเล่นนอกบ้าน เมื่อเห็นมารดาและศศิมลกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนพ่อตัวลูกชายจอมลามกน่ะเหรอ หายหัวไปตั้งแต่สิบนาทีแรกของมื้อค่ำแล้ว
หล่อนรู้ดีว่าเขาไม่พอใจ รังเกียจผู้หญิงจืดชืดไร้เสน่ห์อย่างหล่อน ซึ่งหล่อนเองก็ไม่ได้ยินดีที่จะแต่งงานกับผู้ชายมักมากในกามเช่นเขานัก หากเลี่ยงได้ก็ไม่อยากจะแม้แต่เฉียดเข้าใกล้ แม้ว่าเขาจะหล่อจนทำให้หัวใจของหล่อนกระตุกตั้งแต่แรกสบตาก็ตาม
กลีบปากอิ่มระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบาด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย สายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านอยู่รอบกายไม่ได้สร้างความสดชื่นให้กับหัวใจมากนัก เพราะดวงใจทั้งดวงยังคงอ่อนล้า
กลับบ้านไป หล่อนคงจะต้องพูดคุยกับมารดาเรื่องคลุมถุงชนนี้อีกรอบ บางทีท่านอาจจะยอมตามใจหล่อน และเลิกเห็นดีเห็นงามให้หล่อนแต่งงานกับผู้ชายเจ้าชู้ไม่มีหัวใจของศาสตราก็เป็นได้
สาวน้อยยกสองมือขึ้นกอดอก เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่กำลังไต่ขึ้นมาสู่ท้องฟ้ายามวิกาล พยายามจะหยุดคิดถึงเรื่องของศาสตรา แต่ก็ทำได้ยากนัก เพราะลึกๆ แล้วก็อดหวั่นไหวกับเสน่ห์ของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว
หล่อนถอนใจออกมาอีกครั้งและกำลังจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปหามารดาภายในคฤหาสน์หลังงาม แต่ก็ต้องชะงักเท้ากึก เมื่อมีร่างสูงใหญ่แสนสง่างามของศาสตราก้าวมาขวางหน้าเอาไว้
“คุณ...” หล่อนตกใจไม่น้อย
ศาสตราแค่นยิ้ม ตวัดตามองแม่ผู้หญิงแสนเชยด้วยสายตาเอือมระอา
“นี่ถามจริงๆ เถอะ หาผัวเองไม่ได้หรือไง ถึงต้องให้แม่มาบังคับคนอื่นให้แต่งงานด้วยแบบนี้”
เขาต่อว่า ถากถางและกล่าวหาด้วยถ้อยคำรุนแรงไร้ความเมตตา
ไอร้อนแห่งความอับอายค่อยๆ คืบคลานจากลำคอระหงขึ้นมาบนใบหน้า แก้มนวลทั้งสองข้างแดงจัด แต่ไม่ใช่เพราะเขินอาย แต่เป็นกรุ่นโกรธ
“คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับฉัน”
หล่อนมองเขาตาเขียวขุ่น และจะก้าวหนี แต่แขนถูกกระชากเอาไว้
“นี่ปล่อยนะ”
เขารีบปล่อยมือทันที ก่อนจะหัวเราะเยาะ
“คิดว่าอยากแตะต้องตัวนักหรือไง จืดเป็นแกงฟักแบบนี้น่ะ”
เขายังดูถูกหล่อนไม่เลิก และมันก็ทำให้หล่อนโมโหจัดจนสติแทบหลุด
“ก่อนมาเกิด นรกไม่ได้เอาสุนัขในปากออกให้หรือคะ ถึงได้ปากจัดแบบนี้”
“นี่เธอ...!”
เห็นหงิมๆ สนิทสร้อยแบบนี้ ไม่คิดว่ายายผู้หญิงหน้าตาจืดชืดจะปากร้ายไม่เบา
“เก็บปากสุนัขของคุณเอาไว้ใช้กับคนอื่นเถอะค่ะ เพราะฉันไม่อยากเสวนากับบุคคลที่ไม่ใช่มนุษย์เต็มตัว ขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน” เขาคว้าข้อมือของหล่อนเอาไว้อีกครั้ง และคราวนี้ไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าหล่อนจะบิดมือหนีขนาดไหนก็ตาม
“ปล่อยฉันนะ”
เขาลากหล่อนที่พยายามโก่งตัวหนีเข้าไปหา โน้มศีรษะได้รูปลงมาหา ดวงตาคมกริบจับจ้องดวงหน้านวลอย่างดูแคลน
“จำเอาไว้... ฉันไม่ชอบแม่ชี ไม่อยากแต่งงานกับแม่ชี และที่สำคัญ... ไม่อยากมีเซ็กซ์กับแม่ชี รู้เอาไว้เสียด้วย ดังนั้นรีบถอนตัวซะ ก่อนที่จะเจ็บปวดเพราะฉันไปตลอดชีวิต”
คนถูกสบประมาทน้ำตาซึม แต่ก็พยายามสะกดกลั้นความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่สเป็คของคุณ...”
“รู้ก็ดีแล้วนี่ จะได้เลิกยุ่งกับฉัน” ศาสตรายิ้มหยัน
“แต่จำเอาไว้นะคะ ว่าผู้หญิงที่คุณไม่ชอบขี้หน้าคนนี้แหละ จะเป็นเจ้าสาวของคุณ”
แล้วหญิงสาวก็อาศัยจังหวะที่คนตัวโตชะงักค้าง สะบัดมือแรงๆ และถอยออกห่างทันควัน
“ไว้เจอกันวันแต่งงานนะคะ คุณศาสตรา”
จอมนางพูดจบก็หมุนตัววิ่งหนีเข้าไปหามารดาของตัวเองอย่างรวดเร็ว
ศาสตรามองตามร่างผอมบางของจอมนางไปด้วยความไม่พอใจเป็นที่สุด
“ผู้หญิงบ้า ผู้ชายเขาไม่อยากแต่งงานด้วย ยังจะหน้าด้านหน้าทน ยื้อเอาไว้อีก”
เขาหงุดหงิดจนแทบคลั่ง แค่คิดว่าจะต้องร่วมหอลงโลงกับผู้หญิงสวมแว่นหนาเตอะคนนี้ เขาก็อยากจะฆ่าตัวตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“โธ่เว๊ย!”
“ชอบพี่เขาไหม จอม”
มารดาเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่รถยนต์แล่นออกมาจากคฤหาสน์หรูของศาสตราได้สักพัก
จอมนางที่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกรถ ค่อยๆ หันกลับมา มองมารดา
“ทำไมคุณแม่ถามแบบนั้นล่ะคะ”
จริยาระบายยิ้มอ่อนโยน
“ก็แม่เห็นจอมดูเศร้าๆ ไปน่ะ ก็เลยสงสัยว่าจอมรู้สึกยังไงกับเรื่องในวันนี้”
“จอม...”
“ชอบพี่เขาหรือเปล่า ถูกใจบ้างไหม”
แก้มนวลมีสีระเรื่อขึ้น และเสหลบสายตาของมารดา
จริยาระบายยิ้มพึงพอใจ เพราะอ่านปฏิกิริยาของลูกสาวออก
“งั้นจอมก็ไม่มีอะไรขัดข้องใช่ไหม เรื่องแต่งงานน่ะ”
คนที่ก้มหน้าอยู่ ช้อนตาขึ้นมองคู่สนทนา ดวงตาเศร้าหมองจนเก็บไว้ไม่มิด
“แต่จอม... ไม่อยากแต่งงานน่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะลูก”
จริยาประหลาดใจ
“ถ้าแม่มองลูกของแม่ไม่ผิด จอมชอบพี่เขาด้วยไม่ใช่เหรอ หรือว่าแม่มองผิดไป”
คนเป็นลูกส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตามีน้ำตาเอ่อซึม
“แต่จอมไม่อยาก... บังคับฝืนใจใครน่ะค่ะ”
“โธ่... เรื่องนี้เอง ไม่บังคับใจใครหรอกจอม คุณป้าบอกแม่เองว่าพี่เขาก็อยากแต่งงานกับจอมเหมือนกัน”
มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง เพราะศาสตรายังมาดักหน้าหล่อน และพูดจาดูถูกกันอยู่เลย
- ผู้เขียน
