“ช่วยลูกสาวของฉันด้วยนะคะ ช่วยแกด้วย” โมรินเอ่ยขอร้อง ไม่กี่นาทีรถพยาบาลก็แล่นมาจอดหน้าโรงพยาบาล โมรินวิ่งตามเตียงที่มารอรับลูกน้อยไปด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น ในขณะที่มือข้างหนึ่งกุมศีรษะที่มีผ้าก๊อชพันแผลเอาไว้ เจ้าหน้าที่จัดการช่วยทำแผลเบื้องต้นให้เธอตอนอยู่บนรถ “คุณแม่ไปเย็บแผลก่อนนะคะ แผลของคุณแม่ต้องเย็บค่ะ” เจ้าหน้าที่รีบเอ่ยบอกโมริน แต่เธอก็ห่วงลูกน้อยจับใจ ไม่อยากไปไหนไกลจากหน้าห้องฉุกเฉิน “ลูกของฉันล่ะคะ” “ให้คุณพ่ออยู่รอตรงนี้ก็ได้ค่ะ” “เขาไม่ใช่สามีของฉันค่ะ” “อ้าว... เหรอครับ” “ช่วยแกด้วยนะคะ อย่าให้แกเป็นอะไรเด็ดขาด” โมรินพูดอย่างร้อนใจ “ลูกต้องไม่เป็นอะไรนะโม” “คุณอย่ามายุ่งกับฉัน” โมรินสะบัดมือหนาที่กุมมือน้อยของเธอเอาไว้เพื่อปลอบประโลม แต่เธอไม่คิดที่จะรับไมตรีจิตนั้น โมรินทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรงจนพยาบาลสาวต้องเตือนสติให้เธอไปเย็บแผล ร่างของโมริน