“ว้าย... ทำไมฉันไม่กลับเป็นปลายฝนล่ะ!”
ลิลินเบิกตากว้างเมื่อเห็นตัวเองหน้ากระจก จนหมอณภัทรที่อ่อนเปรี้ยเพลียแรงจากเมื่อคืน เขางัวเงียตื่นขึ้นมา
“อะไรของคุณ”
“หมอ ฉันยังเป็นฉันอยู่เลย! เห็นไหม ๆ โอ้มายก๊อด ฉันเปลี่ยนเป็นร่างตัวเองถาวรแล้วเหรอเนี่ย”
หมอณภัทรนั่งมองหญิงสาวอกตูมเอวคอดกระโดดโลดเต้น เพราะชุดนอนผ้าซาตินลื่น ๆ ของเธอนั้น มันบดบังความมหึมาของสองทรวงอกไม่มิด
ยิ่งเธอโดดมันยิ่งกระเพื่อมขึ้นไปอีก และจุกเล็ก ๆ ที่เห็นเป็นเม็ด ๆ มันก็ล่อตาล่อใจหมอหนุ่มเหลือเกิน
เวรเอ้ย... ตื่นมาก็เคารพธงชาติเลยนะไอ้ณภัทร!
“หมอเงียบทำไม? ไม่ตกใจเหรอ”
ลิลินหันมาถาม แต่ถามปกติไม่พอ เธอยังโน้มตัวโก้งโค้ง และใช้สองมือค้ำเตียงโชว์อกเป็นร่องกับสะโพกผาย ๆ อีกด้วย
จนตอนนี้หมอณภัทรเห็น ถึงกับใจสั่นและกลืนน้ำลายดังอึก..
เพราะมันน่าเสียจริง ทำไมเขาชอบคิดอกุศลกับลิลินตลอดเลยนะ
“เอ่อ คุณยืนดี ๆ เถอะ หน้าอก
