“ผมไม่อยากให้คนไข้ผมติดเชื้อ ถ้าไม่ใช่ญาติคนไข้ช่วยเว้นระยะห่างด้วยครับ”
ติณห์ที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ ถึงกับตกใจมองหน้าหมอณภัทร แต่หมอณภัทรเขาไม่แคร์สายตาติณห์ด้วยซ้ำ เขาเอาแต่มองลิลินที่อยู่ในร่างปลายฝนและยกนิ้วโป้งให้เขาอยู่
“อะไรนะ? หมอ หมอพูดแบบนี้ฉันจะคอมเพลนหมอ!”
“หมอพูดถูกแล้วครับ พี่ว่าดากลับก่อนเถอะ ไว้ลินฟื้นเมื่อไหร่ค่อยมาเยี่ยม”
พอติณห์เสริม ก็ทำให้ดารกานถึงกับหน้าซีดเผือดจนลิลินได้ทีเบะปากเยาะ และจากนั้นก็กดตาต่ำมองคนที่ไม่คุ้นเคยอย่างสมเพช
“เหอะ จริง ๆ ไม่ต้องมาหรอก เจ้านายฉันไม่ชอบอะไรสกปรก ๆ”
“เอ่อ ค่ะ งั้นฉันกลับก่อนนะคะ พี่ติณห์คะดาขอตัวนะคะ ขอโทษค่ะที่รบกวน”
“ครับ”
แล้วดารกานก็ผิดหวังก้มหน้าก้มตาเดินออกไป แต่ข้างในเธอแทบจะสาปส่งลิลินที่อยู่ในร่างปลายฝน
เพราะเธอเหมือนถูกหักหน้าต่อหน้าติณห์ และอายเขามากที่สุด ก่อนจะคิดโกรธว่าผู้หญิงที่เป็นเลขาจน ๆ มันเหมาะสมท
