บทที่ 32
“เฮ้อ! ป้าก่ออิดใจ๋กับความหลึกของคุณแต๊ๆ เลยป้อเลี้ยงพิมาย (เฮ้อ! ป้าล่ะเหนื่อยใจกับความดื้อด้านของคุณจริงๆ เลยพ่อเลี้ยงพิมาย)” ป้าสายแสร้งถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหันไปลอบยิ้มอีกทาง
“นี่! พ่อเลี้ยงคุณจะมากอดฉันทำไมเนี่ย ฉันจะกินข้าว” เมื่อตัวช่วยเดียวที่มีก็ดันช่วยไม่ได้ เธอจึงต้องช่วยตัวเอง ด้วยการดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมแขนเขา
“คุณๆ ฉันๆ ฟังแล้วมันขัดหูนะว่าไหม”
“ไม่ให้เรียกคุณเรียกฉัน แล้วจะให้เรียก…” เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกเขาขัดขึ้นมาจนได้
“อ๊ะๆๆ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบคำหยาบ ถ้าอยากถูกลงโทษต่อหน้าป้าสายก็พูดออกมาดังๆ เลย” เมื่อเขาท้าทาย เธอจึงได้แต่เม้มปากแน่นพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามสงบสติอารมณ์
“ถ้าไม่ให้เรียกคุณเรียกฉัน แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ” เธอกระซิบถามอย่างเหลืออด แต่เชื่อเถอะว่าป้าสายได้ยินทุกคำ
“ทีกับป้าสายคุณยังแทนตัวเองเดี๋ยวหนูอย่างนั้น เดี๋ยวป้าอย
