บทที่ 19
เธอเปิดประตูห้องออกไป ครั้นพอเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่หน้าประตูแล้ว เธอก็รีบลากมันเข้ามาวางตรงหน้าเขา ก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบกระเป๋าใบเล็กอีกใบที่อยู่ในนั้นมายื่นให้
“ฉันเคยอ่านเจอเรื่องกลิ่นบำบัดค่ะ ฉันว่าที่เมื่อคืนคุณหลับได้ มันต้องเป็นเพราะกลิ่นพวกนี้แน่ๆ นี่ค่ะ ฉันยกให้คุณหมดนี่เลย ก่อนนอนคุณก็แค่ทาโลชั่นตัวนี้ แล้วก็ฉีดน้ำหอมตัวนี้” เธอว่าพลางหยิบโลชั่นทาผิวกับน้ำหอมขวดเล็กของตัวเองมายื่นให้ แต่เมื่อเห็นว่าเขายังนิ่งเฉย เธอจึงจับแขนเขาขึ้นมา
“มาค่ะ ฉันทาให้” ว่าแล้วคุณเธอก็จัดการทาโลชั่นที่ว่าบนแขนเขา ก่อนจะยกแขนเขาขึ้นมาดม
“อื้ม! หอมเหมือนกันเปี๊ยบ” เธอว่าพลางเงยหน้ามายิ้มให้ ทำให้เขาต้องยกแขนขึ้นมาดมบ้าง แต่พ่อคุณก็ไม่ได้หยุดแค่การดมแขนตัวเอง แต่กลับดึงแขนเธอขึ้นมาดมด้วย ทำเอาเจ้าของแขนอ้าปากค้างตาโต ก่อนจะกลายเป็นขมวดคิ้วเพราะประโยคต่อมา
“ก็แค่คล้ายๆ แต่ไม่เหมือนกัน”
