บทที่ 40
“อยากคุยเรื่องอะไรก็รีบๆ ว่ามาสิ” เธอเสียงดังกลบเกลื่อนอาการประหม่า พร้อมกับเบือนหน้าไปอีกทาง
“เวลาคุยกับผม มองหน้าผมสิ คุณจะได้รู้ว่าผมโกหกคุณรึเปล่า” เขาว่าพลางจับปลายคางเธอให้หันมาสบตากัน แต่ให้ตายเถอะ! ถ้าต้องมองหน้าเขาแบบนี้ ต่อให้เขาพูดโกหก เธอก็เชื่ออยู่ดี
“อยู่ๆ ทำไมถึงหนีกลับมาโดยไม่บอกสักคำ” เขาถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อมอีก ทำเอาคนถูกถามชะงักนิดนึงแล้วตอบ
“ใครหนี ฉันไม่ได้หนีสักหน่อย” เธอปฏิเสธเสียงสูง
“ถ้าไม่หนี แล้วทำไมจู่ๆ ถึงกลับโดยไม่บอกสักคำ” เขาถามพลางขยับเข้าไปใกล้จนหน้าแทบชิดกัน
“ฉันก็ฝากบอกคุณบัวตองเอาไว้แล้วไง เขาไม่ได้บอกคุณรึไง มัวแต่ทำอะไรกันคุณอยู่ล่ะ” เธอเบ้หน้าประชดประชันทันทีที่คิดว่าสองคนมัวแต่กระหนุงกระหนิงกันจนไม่สนใจเรื่องของเธอ เพราะถ้าสนคงไม่ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยมาถึงขนาดนี้หรอก คิดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาอีก
“นี่! ถอยออกไปห่างๆ สิ จะเข้ามาใกล้ทำไ
