บทที่ 7 ครั้งต่อไปมีได้อีก
901 คำ
บทที่ 7 ครั้งต่อไปมีได้อีก
หญิงสาวลงจากรถของเขา แล้วยืนอยู่หน้าบ้านของตัวเองนานเป็นชั่วโมง ก่อนจะย่างกรายเข้าไป
“ ยัยทรายแก้ว ทำไมแกกลับมาเร็วจัง ” คนเป็นแม่ที่นั่งมองเงินล้านแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพียงเห็นใบหน้าผู้เป็นลูกสาวก็หุบยิ้มลงในทันที
“ หนูขอตัวก่อนนะคะ ”
“ ฉันถามแกอยู่นะยัยทรายแก้ว ”
“ เขาปล่อยให้กลับมาค่ะ ”
“ จริงดิ! ไม่ใช่แกหนีมานะ เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาเอาเงินที่ฉันอีก ”
“ เปล่าค่ะ แต่ยังไงยืมเงินเขามา แม่ก็ต้องคืนไปนะคะ เพราะหลังจากนี้หนูจะไม่ช่วยอะไรแม่อีก ”
“ หน็อยนังนี่ แกไม่มีวันรอดพ้นจากฉันได้หรอก แกมันตัวทำเงิน ฮ่าๆ อย่าคิดมาแข็งข้อกับฉัน ”
“ สิ่งที่หนูเสียไปเพื่อแลกเงินมา แม่รู้ไหมว่ามันคือสิ่งสำคัญสำหรับหนู แม่ยังจะเอาอะไรจากหนูอีก ”
“ ในเมื่อมีครั้งแรก ครั้งต่อไปมันก็มีได้อีก ฉันคิดแค่นั้น ”
“ แม่คะ แม่ควรจะพอได้แล้วนะคะ ”
“ จะพอก็ต่อเมื่อแกมีผัว และมีค่าสินสอดให้ฉัน ส่วนเงินที่แกได้มาถือว่าเป็นเงินที่ฉันสมควรจะได้เพราะฉันคือแม่และมีบุญคุณที่เลี้ยงดูแกมาตั้งแต่แบเบาะ ทำให้แกเกิดและมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ” ความคิดของแม่ ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกท้อและเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ
“ คุณ คุณหญิง ผมกลับมาแล้ว ”
“ ที่รักกลับมาแล้วเหรอ วันนี้แพ้หรือชนะจ๊ะ ” แม่ตรงปรี่ไปหาพ่อทันที
“ ชนะสิคุณ ”
“ เอาเงินออกมานับ แล้วเราไปเดทกันนะคะ ” ยังมีอารมณ์ไปเดทอีกเหรอ?
“ แม่ เงินนั่น หนูคิดว่าควรเอาไปจ่ายหนี้เถอะ ”
“ แกเป็นลูก ควรเงียบปากไปซะ ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับเงินฉัน! ”
“ ทรายแก้ว มาหาพ่อหน่อย ”
” ค่ะพ่อ ”
“ หันซ้าย หันขวาให้พ่อดูสิ ” เธอทำตามอย่างงงงวย
“ ผมรู้ล่ะ จะหาเงินไปใช้หนี้เสี่ยสมภพได้ยังไง ”
“ ทำไงคะคุณ ”
“ ก็เอาลูกสาวเราไปเป็นเมียน้อยเขานะสิ แล้วเรียกสินสอดไปให้แพงเลย ”
“ จริงด้วย ฮ่าๆ ”
ความคิดของพ่อแม่ทำเอาคนเป็นลูกขลาดกลัว รีบพาตัวเองเข้าห้องนอนในทันที
ชีวิตของเธอต้องวนลูปอยู่กับอะไรก็ไม่รู้ ชีวิตเธอจะเป็นอย่างไรต่อไปไม่อาจจะนึกได้ อนาคตที่สดใสเหมือนครอบครัวอื่นๆคงไม่เกิดขึ้นแล้ว ทุกอย่างมืดมน เธอจะยอมเป็นวัวเป็นควายให้พ่อแม่ทำแบบนี้อยู่อีกเหรอ? คิดว่าแค่เงินตอนเช้ามันก็มากพอแล้วนะ เธอไม่ยอมเอามาสักแดงเดียวเพื่อให้คนเป็นแม่นำไปจ่ายหนี้ แต่นี่อะไร แม่กลับไม่ยอมจ่าย จะเอาไปเที่ยวไปกินไปดื่มไปเล่นอย่างเดียว ความบริสุทธิ์ของเธอก็สูญเปล่านะสิ!!!
[ โทรออก > คุณ... ]
ไม่ได้บันทึกเป็นชื่อ เพราะไม่กล้าไปสนิทกับเขาหรอก เรามันคนละชั้นกันเกินไป ดูท่าทางเขายังโกรธเคืืองเธอหลายเรื่องอยู่นะ แต่ตอนนั้นเขาเป็นคนบอกเลิกเองนี่น่า แถมยังมีคนอื่นอีกด้วย เขาสิควรจะเป็นฝ่ายขอโทษมากกว่า!
( “ฮัลโหล” )
( “พี่คิรินคะ” )
( “...” )
( “เอ่อ... ขอโทษค่ะ คุณ คุณคิรินคะ พรุ่งนี้ฉันจะขอไปอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์นะคะ” )
( “ไปสิ” )
( “ขอบคุณค่ะ” )
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
แล้วสายก็หลุดไป เขาคงไม่อยากคุยกับเธอเลยสินะ หรือว่ากลัวภรรยาเขาจะได้ยิน
คิดถูกหรือคิดผิดกันเนี่ย เธอกำลังจะทำอะไรอยู่ หรือควรจะหนีไป หนีไปให้ไกลจากที่นี่ซะ ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก...
แต่จะเอาเงินที่ไหนมาใช้ล่ะ งานยิ่งหายากอยู่ด้วย เห้อ~ ทำได้เพียงคิดแค่นั้นแหละ
วันต่อมา
ก่อนออกจากบ้านทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับ บอกเพียงว่าจะไปใช้ชีวิตของตัวเอง ไม่ต้องตามหา
ถ้าแม่ได้อ่านคงโกรธจัดเป็นแน่ เพราะเธอไม่เชื่อฟัง และเงินค่าสินสอดที่พ่อแม่คาดหวังกำลังจะหลุดมือไปด้วย
หญิงสาวเอากระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นไปไว้ที่อพาร์ทเม้นท์ก่อน แล้วออกไปทำงานของตัวเอง
“ ทรายแก้ว! ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาตามต้นเสียง
“ ริสา ” นิ้วที่กำลังกดแป้นพิมพ์หยุดชะงักพร้อมยืนขึ้น
” เธอสบายดีเหรอ ”
“ อืม ”
“ ได้เจอพี่คิรินบ้างไหม ”
“ ไม่เคยเจอ ” เรื่องอะไรจะบอก ยังโกรธเรื่องตอนนั้นไม่หายเลย
“ แล้วทำไมถึงมาทำงานที่นี่ได้ล่ะ ” ไม่ตอบแต่ถามกลับ
“ แล้วเธอมาที่นี่ได้ไง ”
“ อ้าว ก็มัันเป็นโรงแรม ทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ เอาให้ฉันหนึ่งห้องสิ ”
“ ต้องการอะไรเพิ่มไหม ”
“ ไม่ ”
“ นี่กุญแจห้อง202 ”
“ ตอนนั้นพี่คิรินรักเธอ เขาไม่ได้รักฉัน เขาแค่ให้ฉันเป็นไม้กันเธอก็แค่นั้นเอง ” ริสาพูดจบก็เดินไป ปล่อยให้เธอยืนนิ่ง ในหูก็ยังคงทวนน้ำเสียงนั้นซ้ำไปซ้ำมา
🍒_________🍒
นามปากกาธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
