กามเทพคุกคามรัก

บทที่3.2 มันเป็นแค่ความฝันอย่างนั้นเหรอ?

หน้าที่การงานของผู้ชายคนนั้นใหญ่โตเหลือเกิน ท่าทางจะเป็นคนรวย แต่ทำไม? ติดใจสาวบริการคนนั้นได้ล่ะ

ดีแลนเดินออกมาด้านนอก เขาไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมเท่าไหร่ ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ และสถานที่ทึบๆ ชายหนุ่มสูดลมหายใจแรงๆ เมื่อออกมาด้านนอก เขาหายใจคล่องขึ้น แต่ก็ยังแอบกังวลไม่ได้ จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดี แม่สาวคนนั้นเป็นใคร คนที่เขานอนกกอยู่ทั้งคืน

รถยนต์หรูหรานำเข้า แล่นไปบนถนนเอื่อยๆ เมื่อคนขับกำลังใช้ความคิด โชคดีที่เป็นเวลาค่อนข้างดึก ยวดยานบนท้องถนนจึงมีไม่มากนัก...มันเลยทำให้ไม่มีเสียงแตรบีบไล่ เพราะดีแลนใช้ความเร็วต่ำกว่ามาตรฐาน เขาขับรถเรียบฟุตบาท สายตามองไปข้างหน้าก็จริงแต่ลอยเคว้งค้วาง

ในขณะที่หนุ่มโสดคนอื่นสิงตัวอยู่ตามคลับ มีสาวน้อยนุ่งน้อยห่มน้อย คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ตัว ดีแลนกลับเลือกที่จะอยู่คนเดียวและดื่มด่ำกับธรรมชาติมากกว่า การนั่งเคลียคลอกับสาวๆ เหล่านั้น

กว่าจะรู้ตัวว่าตนเองใจลอย ดีแลนก็เผลอตัวขับรถไปยังสถานที่คุ้นเคย เขาแหงนหน้ามองรั้วเหล็กสูงตะหง่านตรงหน้า พร้อมกับการถอนใจแรงๆ

รถยนต์ของเขาจอดสนิทหน้ารั้วบ้านตระกูลหวัง

ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะกลับบ้าน แต่สมองกับความคุ้นเคยชักนำมา ดีแลนลดกระจก ส่งยิ้มให้คนดูแลประตูหน้า ชายผู้นั้นรีบกุลีกุจอเปิดประตูรั้วให้ เมื่อมองเห็นเจ้าของรถยนต์หรูถนัดตา

ถนนคอนกรีตทอดยาวตั้งแต่รั้วเหล็ก จนถึงโถงประตูบ้าน ทางเดินสีขาวสะอาดเพราะโรยไว้ด้วยก้อนกรวดสีขาว ขนาบกับถนนคอนกรีตที่กว้างพอให้รถยนต์สองคันวิ่งสวนกันได้ ตัวน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าโถงประตู กามเทพตัวน้อยยืนแอ่นฉี่ ปล่อยสายน้ำเย็นใสใสลงมาในอ่างใบใหญ่ที่มีปลาคราฟแหวกว่ายอยู่นับสิบตัว ดีแลนก้าวลงมายืนด้านข้าง เขามองไปรอบๆ ตัวด้วยความคิดถึง ดีแลนไม่ได้มาเหยียบบ้านใหญ่หลังนี้นานแล้ว เพราะเขามัวยุ่งๆ กับการทำงาน ประกอบกับ...ต้องการที่จะหลบใครบางคน

มีคนรับใช้โผล่หน้าออกมามอง แม้จะเป็นยามวิกาลที่สมาชิกส่วนใหญ่หลับใหลไปบ้างแล้ว

“คุณหนู” เสียงร้องทักผสมความตื่นเต้นยินดี

เนื่องจากเจ้านายน้อยของบ้าน แทบจะไม่โผล่มาให้เห็นเลย

“คุณพ่อ คุณแม่หลับหรือยัง?” ดีแลนถามถึงบิดา มารดา

“คุณท่านใหญ่ยังไม่นอนค่ะ อยู่ที่โถงบ้าน ส่วนคุณผู้หญิงคงกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ในครัว”

ถึงจะมีแม่บ้าน แต่สิ่งที่ปรารถนาทำเป็นประจำ คือการตื่นเช้ามาทำอาหารให้สามีรับประทาน มันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนในบ้านหวังคุ้นเคยดี

“ดึกแล้วนะ ยังไม่นอนกันอีก” ดีแลนบ่นพึม เขาเดินไปทางทิศที่บิดานั่งพักผ่อนสายตาอยู่

มีคนรับใช้โผล่หน้ามามอง และส่งยิ้มให้ตลอดทาง

“ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมพ่อยังไม่นอนครับ?” ดีแลนตั้งคำถาม ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไปในห้องโถงกลางบ้าน

เดวิดละสายตาจากจอทีวี ท่านเบิกตาโตเมื่อเห็นบุตรชายยืนอยู่ตรงหน้า

“อาตี๋!” ดีแลนไม่ยอมเรียกบิดาว่าปะป๋า ไม่เรียกมารดาว่าหม่าม้า เขาพยายามทำตัวให้เป็นคนไทย เพื่อที่จะได้ไม่แปลกแยกกับคนไทยส่วนใหญ่ ซึ่งเดวิดก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาก็ยังเรียกบุตรชายด้วยสรรพนามที่ตนเองคุ้นปากอยู่ดี

“แอะ เหม็นเหล้า ไปดื่มมารึ?” ชายสูงวัยแสร้งทำจะจมูกฟุตฟิต ท่านได้กลิ่นเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์จากตัวบุตรชาย

“นิดหน่อยครับ” ดีแลนตอบ เขายกมือทำความเคารพมารดา ที่รีบเดินเข้ามา เพราะมีคนงานบางคนไปแจ้งให้ทราบ

“หิวไหมลูก มาเสียดึกเชียว” มือผอมบางลูบหลังไหล่ พร้อมกับรั้งดีแลนเข้าไปกอด ชายหนุ่มฮึดฮัดนิดหน่อย จนปรารถนาบ่น “กับแม่ทำเป็นหวงตัว ทีกับสาวๆ นี่ให้กอดไม่ยอมปล่อย”

ดีแลนหัวเราะ เขาสอดมือกอดกระชับเอวมารดา พลางขยิบตาให้บิดาที่นั่งยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ

“พอดีออกมาดื่มกับลูกค้าครับ วันนี้ไม่มีอะไรทำแล้ว ผมเลยแวะมาหาพ่อกับแม่”

“ลูกผอมไปนะ งานหนักมากเลยเหรอ แม่ว่า ขายๆ ไปบ้างก็ได้ ทำทำไมนักหนางานหน่ะ” เพราะความเป็นห่วง นางเลยเริ่มบ่น

“คุณก็ยุลูก เดี๋ยวไอ้ตี๋มันบ้าจี้ขายกิจการขึ้นมาจริงๆ ทีนี้ล่ะจะเอาเงินที่ไหนใช้”

เดวิดยกกิจการที่ตนเองสร้างมาให้ดีแลนสานต่อ ตั้งแต่วันที่เขาเรียนจบกลับมาเมื่อสี่ปีก่อน และดีแลนก็ไม่เคยทำให้ท่านผิดหวัง กิจการเจริญรุดหน้า พนักงานยิ้มหน้าชื่นตาบานทุกคน

“ดีสิคะ ลูกจะได้มีเวลาหาเมีย ดีแลนแม่แก่แล้วนะลูก แม่อยากอุ้มหลาน” ปรารถนาหันมาพูดกับบุตรชายตรงๆ

เพราะหน้าที่การงาน ทำให้ดีแลนไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว เขายุ่งจนไม่มีสายตามองผู้หญิง และปรารถนารู้ ต่อให้นางจัดการให้ก็ไม่ถูกใจบุตรชายอยู่ดี

“หลานแม่ก็มีหลายคนแล้วนี่ครับ” ชายหนุ่มแย้ง

ถึงเขาจะยังไม่มีบุตรให้มารดาได้อุ้มชู แต่ลูกหลานคนอื่นก็มีทายาทตัวน้อยให้มารดาของเขาได้พลอยชื่นชมแล้วหลายคน

“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ แม่อยากอุ้มหลานที่เป็นลูกของเรานะดีแลน”

ปรารถนาชี้แจง...ลูกหลานคนอื่นจะเหมือนกับลูกหลานสายตรงได้ยังไง

“แม่แก่แล้วนะดีแลน...จะให้แม่รอถึงเมื่อไหร่ เราจะได้มีคนดูแลด้วยไม่ดีเหรอ ทุกวันนี้ กลับบ้านแล้วใครหาข้าวให้กินล่ะ” สาวใหญ่กล่าวเสียงขึงขัง

“ผมก็แค่....เอาข้าวที่แม่ทำไว้ใส่ไมโครเวฟ ทำไมต้องหาคนดูแลให้วุ่นวายด้วยล่ะครับ”

“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ หากลูกมีเมีย ลูกจะได้กินอาหารร้อนๆ ทันทีที่กลับถึงบ้าน”

ดีแลนขมวดคิ้ว ประโยชน์ของเมียมีแค่นั้นเองเหรอ หากมีแค่นั้น เขาจ้างแม่บ้านให้ทำให้ก็ได้ แต่เขาไม่ได้แย้งมารดาไป เพราะรู้ดีว่า ตนเองไม่มีทางเถียงชนะท่าน

“อย่าเร่งรัดอาตี๋มันเลยคุณ ถึงเวลามีก็มีเองนั่นแหละ”

เดวิดช่วยพูด ท่านรู้ดี ดีแลนกำลังสนุกกับการทำงาน เหมือนสมัยที่ท่านก่อร่างสร้างตัว

“คุณพี่คะ” ปรารถนาหันมากล่าวเสียงอ่อนกับสามี

เพื่อนฝูงรอบตัว เวลารวมตัวกัน ต่างพากันอวดลูก อวดหลาน ส่วนนางทำได้แค่ยิ้ม เพราะเบื่อที่จะอวดบุตรชาย นางอยากพูดถึงสมาชิกใหม่ แต่ก็ยังไร้ความหวัง

“ผมง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะครับพ่อ แม่...แล้วก็...มื้อเช้า ผมอยากทานข้าวต้มปลาฝีมือแม่ด้วยครับ”

ดีแลนเอ่ยขอตัว หลังสนทนากับมารดา และบิดาพอสมควร เขาร้องขอมื้อเช้าสึดอร่อย ซึ่งไม่มีทางผิดหวังอยู่แล้ว เมื่อมารดาเต็มใจที่ทำทุกอย่าง หากเขาต้องการ

ห้องนอนของเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง การจัดแต่งไว้แบบไหน ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน ดีแลนเดินไปหยุดที่ประตูบานใหญ่ เขาใช้ปลายนิ้วคีบชายผ้าม่าน เพื่อมองดูภายนอก...สายตาของเขาทอดยาวไปยังริมรั้ว บ้านหลังเล็กๆ นอกเขตรั้ว มีผู้หญิงสองคนอาศัยอยู่ ตรงจุดนี้ สมัยที่ดีแลนเป็นหนุ่ม เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงสำหรับการแอบมอง

เพราะตรงจุดนี้จะมองเห็นบ้านหลังเล็กนั่นชัดที่สุด

เขาแอบมองอบเชย ยัยเชยที่เขาเรียกจนติดปาก

เด็กสาวผิวขาว แก้มยุ้ย ใบหน้าเปื้อนยิ้มและอารมณ์ดีเป็นนิจ ดีแลนเริ่มรู้ตัวว่าตนเองมองอบเชยแตกต่างจากทุกคน ตอนที่เขาเข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย’ และตอนนั้นอบเชยเพิ่งจะมีอายุสิบปี พอเขาเรียนจบ มันยิ่งไปกันใหญ่ อบเชยเริ่มเป็นสาว หล่อนน่ารักจนเขาอดใจแทบไม่ไหว

ทันทีที่มารดาเสนอการไปเรียนต่อต่างประเทศ ดีแลนตอบตกลงแบบไม่ลังเล

เขาต้องอยู่ให้ห่างอบเชย ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะเผลอตัว ทำอะไรบางอย่างที่ไม่ควรทำ และสองครอบครัวก็จะมองหน้ากันไม่ติด

เขาคิดลามกกับอบเชยวันละหลายรอบ สิ่งเดียวที่ดีแลนทำได้ คือการทำให้อบเชยอยู่ห่างๆ เขา ก่อนที่เขาจะหน้ามืดปล้ำหล่อน

ที่ดีแลนคิดออก ก็คือการแสดงออกว่าไม่พอใจการมีชีวิตของอบเชย