"ตามมาทำไม"
ระยะห่างระหว่างเราประมาณเกือบสิบเมตรได้ แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองพูดเสียงดังไปเพราะความโมโห
"ไม่ได้ตาม" พี่เธียหันมามองหน้า จนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบเพราะตอนนี้ขอบตามันเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อนองขึ้นมาอีกแล้วและไม่อยากให้คนอย่างเขาเห็นแล้วเอาไปคิดว่าคนอย่างฉันมันอ่อนแอ แต่แค่คิดถึงตอนวิ่งเก็บบอลมันก็ยิ่งไหลทะลักออกมาเรื่อยๆ
ใช่...มันก็แค่ความรู้สึกเหนื่อยมากๆ
"แค่มาเดินเล่นแล้วเห็นเด็กขี้แย" พี่เธียพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ จนไม่กล้าคิดว่ามันคือการพูดเล่นเพื่อปลอบใจ
ฉันไม่ตอบอะไร นั่งเงียบและไม่อยากจะคุยไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ถึงก่อนหน้านี้จะโดนคนอื่นแกล้งแรงๆ เพราะเขาแต่มันก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ครั้งนี้มันแปลกไป เหมือนมันมีความรู้สึกหนึ่งที่ไม่มีชื่อมาแทรกระหว่างฉันกับเขา
นานพอสมควรที่เรานั่งเงียบอยู่อย่างนั้น พี่เธียเองก็ไม่พูดอะไรเลยเหมือนเขาก็ใช้ความคิด ส่วนฉันแค่กำลังข่มใจไม่ร
