Episode 09 แกล้ง
1380 คำ
"ของสาวๆได้แล้วจ้า"
รอประมาณสิบนาทีน้ำผลไม้ปั่นที่พวกเราสั่งก็ถูกเสริฟบนโต๊ะสามแก้ว สีหน้าของเพื่อนสองคนที่เพิ่งจะยิ้มแย้มตอนนี้ดูอมทุกข์แปลกๆจนฉันต้องชวนพวกมันคุยเพื่อเปลี่ยนอารมณ์บูดๆนั่นแต่เพียงไม่กี่นาที สถานการณ์กลับยิ่งแย่ลงเมื่อพี่คีตะกลับมาจากโรงเรียนแล้วภาพบาดตาบาดใจของยัยดรีมก็เล่นเอามันหน้าซีดกว่าเดิม
"ทำไมมาช้า" รุ่นพี่พิมพ์ใจพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหวานแหวว แต่เวลานี้มันคงฟังดูขัดหูยัยดรีมยิ่งกว่าเสียงรถบดถนน
"รอพวกมันเล่นบาส" พี่คีตะตอบแล้วเดินไปคุยบางอย่างกับแม่ของเขาก่อนจะเดินกลับมานั่งลงโต๊ะเดียวกับกลุ่มของผู้หญิงพวกนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไรเพราะพวกเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่เพราะข่าวลือที่หนาหูเลยทำให้ยัยดรีมมันรู้สึกแย่ ยิ่งมาเจอกับตัวแบบนี้
"กลับกันเถอะ"ถึงแม้ว่าดรีมจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันกำลังเก็บความเจ็บปวดเอาไว้มากมายเหลือเกิน พอมองหน้ามันก็ยิ้มส่งมาให้แล้วแกล้งทำเป็นร่าเริงใส่พวกเรา "ไปเที่ยวบ้านแกดีกว่า ได้ข่าวว่าหนุ่มเยอะ"
"บ้านฉันไม่ใช่บาร์โฮสนะ แต่ถ้ามองว่าเป็นก็ใช่ มีแต่อย่างนี้!" ฉันแกล้งทำมือเป็นครึ่งวงกลมวงใหญ่จนพวกมันพากันหัวเราะลั่น ไม่รู้ว่าหัวเราะจากใจจริงหรืออยากทำให้ใครหมั่นไส้ "เพื่อนพี่เฟรมน่ารักทุกคน เดี๋ยวฉันบอกให้พี่เฟรมยกให้แกปล้ำเล่นสักคน"
"เริดค่ะ ฉันขอสอง"
"กินจุ" ดรีมหัวเราะแล้วใส่ธัญญ่าแล้วหยิบกระเป๋าเตรียมจ่ายตัง
"ไปกันดีกว่า"
บ้านของป้าอยู่ห่างจากโรงเรียนราวๆสองกิโลเมตร เพราะฉะนั้นเราต้องเดินมารอรถเมล์ตรงป้ายที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนักและใช้เวลาเดินทางประมาณสิบนาทีก็ถึงที่หมาย
วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์ซึ่งพวกพี่เฟรมมักจะนัดกันมาซ้อมดนดรีที่บ้าน เรื่องนี้ฉันเคยพูดแบบไม่ตั้งใจให้พวกเพื่อนได้ยินแต่ก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นประเด็นสำคัญที่ถูกนำมาใช้ได้ในสถานการณ์แบบนี้ เรื่องที่ว่าเพื่อนพี่เฟรมน่ารักกันทุกคนนั่นเรื่องจริงเพราะพวกเขาดูเป็นมิตรแถมยังใจดี หน้าตาก็ดีกันหมด
"สวัสดีค่ะพี่ๆ" สาบานได้ว่าฉันไม่ได้เอ่ยประโยคนั้นเป็นคนแรกแต่ทันทีที่ไปถึงบ้านยัยธัญญ่าก็เอ่ยทักทายรุ่นพี่ต่างโรงเรียนด้วยท่าทางดี้ด้าสุดๆ พวกเพื่อนพี่เฟรมเงยหน้าขึ้นจากเครื่องดนตรีของตัวเอง แล้วยิ้มให้พวกเรา บางคนก็ทักทายกลับแถมแซวเล่นอีกต่างหาก ทำเอาเพื่อนฉันเขินจนตัวบิดหรือมันแกล้งบิดก็ไม่รู้
โรงเรียนที่พี่เฟรมเรียนอยู่เคยเป็นโรงเรียนชายล้วนมาก่อน เพิ่งจะเปลี่ยนเป็นสหศึกษาเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้ตอนนี้ยังคงมีนักเรียนชายมากกว่านักเรียนหญิงอยู่มาก ส่วนมากชื่อเสียงของโรงเรียนจะเป็นเรื่องกีฬามากกว่าวิชาการแต่ก็เป็นโรงเรียนที่โด่งดังแห่งหนึ่งซึ่งถ้าเอ่ยชื่อแล้วไม่มีใครไม่รู้จัก พระเอกละคร นักร้อง นายแบบหลายๆคนก็จบมาจากโรงเรียนกันมากทำให้หนุ่มๆที่เรียนโรงเรียนนี้เป็นที่จับตามองและหมายปองของสาวๆกันมาก
"พวกแกรอตรงนี้นะ เดี๋ยวเอาขนมมาให้ทานเล่น"
ป้าจันทร์ทำขนมไทยเป็นทุกอย่างแถมยังทำอร่อยมากๆ นอกจากจะทำขายส่งตามตลาดแล้วยังรับออเดอร์จัดเลี้ยงหลายๆงานด้วย ด้วยชื่อเสียงที่สร้างมาตั้งแต่สมัยปู่กับย่าจึงทำให้มีลูกค้าสั่งทำทุกวัน มีครัวและสำนักงานแยกออกจากตัวบ้านจ้างพนักงานถึงสามคนช่วยรับงานและทำขนม ช่วงเสาร์อาทิตย์ฉันเองก็รับบทเป็นพนักงานช่วยท่านอีกคนส่วนพี่เฟรมแทบจะไม่เข้าใกล้แถมยังเป็นคนที่ไม่แตะต้องของหวานหรือขนมไทยที่แม่ทำเลย
ฉันเดนเข้ามาในครัวทำขนมของป้าซึ่งปกติแล้วจะมีพี่ๆลูกจ้างอยู่กันเต็มครัวจนได้ยินเสียงพูดคุยกันตั้งแต่ตรงทางเดิน แต่วันนี้กลับเงียบสนิทน่าจะเป็นเพราะป้าให้คนไปช่วยกันทำขนมจัดเลี้ยงนอกสถานที่ล่ะมั้ง
พอเดินไปถึงประตูทางเข้าครัวก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครสักคนอยู่ในนั้น พอชะโงกหน้าเข้าไปดูก็เห็นแผ่นหลังของผู้ชายในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนเดียวกันกับพี่เฟรม เห็นแค่ด้านหลังฉันก็จำได้ว่าคนนี้คือพี่คลาส ผู้ชายที่ดูพูดน้อยที่สุดแต่ก็ดูดีที่สุดในกลุ่ม
"ขโมย!"
พอฉันแกล้งตะโกนออกไปแบบนั้นคนตรงหน้าก็รีบหันมามองด้วยความตกใจแถมในมือยังมีขนมถ้วยที่เพิ่งเอามันยัดใส่ปากไปได้ครึ่งชิ้น ดวงตาคมเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆหดลงเป็นปกติเมื่อเห็นว่าฉันแค่แกล้งเล่นแล้วหัวเราะให้กับท่าทางของเขา
"กวน" พอกลืนขนมทั้งชิ้นลงไปจนหมดพี่คลาสก็พูดขึ้นมาแถมยังมองหน้าหาเรื่องกันแบบไม่จริงจังนักเพราะเห็นรอยยิ้มของเขาที่ผุดขึ้นมาตรงมุมปากเขามันบอกว่าเขาเองก็ล้อเล่นเหมือนกัน ทำไมถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ท่าทางคล้ายๆกับใครบางคนจัง
"หมดหม้อยังพี่คลาส แบ่งกันบ้างดิ" ฉันเอ่ยแล้วแล้วเดินไปหยิบจานมาเตรียมใส่ขนมถ้วยไปให้เพื่อน แต่พี่คลาสกลับยืนขวางทางไม่ยอมขยับ จนฉันต้องแหงนหน้ามองเขาเพราะความสูงเราห่างกันราวยี่สิบเซนได้
"หมดแล้ว ชิ้นสุดท้ายพอดี" เขาพูดพร้อมชูถ้วยใบเล็กที่บอกว่าเป็นชิ้นสุดท้ายในมือหมุนไปมาแบบกวนๆ
"ถามจริง?"
"อือ" เขาตอบหน้านิ่งแต่ตอนนี้หน้าฉันมันแทบจะเปลี่ยนเป็นร้องไห้อยู่แล้ว "อยากได้มั้ย แย่งไปให้ได้สิ"
หน็อย...ไอ้หัวขโมย!
ไม่บ่อยนักหรอกที่ป้าจะทำขนมถ้วยแล้วตกมาถึงท้องของฉัน เพราะมันอร่อยจนถึงขั้นที่ขายหมดภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง แต่วันนี้ป้าจันทร์บอกว่าทำเผื่อเอาไว้เยอะฉันเลยตั้งความหวังว่าจะได้ทานมันจนอิ่มหนำไม่คิดว่าจะมีใครมาตัดหน้าแบบนี้
ถ้าจะโกรธก็คงดูเหมือนเด็กเกินไปแต่จะให้คิดว่าไม่เป็นไรก็ทำไม่ได้ ไอ้คนใจดำ มาแอบกินของฉันได้ไง ป้าจันทร์ทำเผื่อฉันโดยเฉพาะเลยนะ!
"นิสัยไม่ดี" ไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของฉันมันบิดเบี้ยวเพราะข่มใจไม่ร้องขนาดไหนแต่พี่คลาสก็ยังกวนอารมณ์ที่เริ่มอุ่นๆไม่หยุด
"เป็นไร หน้าบึ้ง โกรธเหรอ"
"เปล่า" ฉันตอบสั้นๆแล้วจ้องขนมถ้วยชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในมือเขาตาละห้อย จะขอดีๆก็กลัวเสียฟอร์ม ก็ดูพี่คลาสทำหน้าเข้าสิเหมือนเขาต้องการจะเอาชนะฉันเลยแล้วฉันจะยอมแพ้ได้ยังไง ท่องไว้ยัยพราว วันอื่นป้าก็ทำอีก
แต่ต้องรออีกหลายวันเลยนะ หิวก็หิวตอนนี้
"ไม่มีหางเสียง"
"ทำไรวะไอ้ดื้อ" ตอนที่ความหงุดหงิดของฉันจะทะลุปรอทเสียงของพี่เฟรมก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"หนูจะมาเอาขนมแต่มันหมดแล้วเพราะพี่คลาสกินหมด" พอได้โอกาสฉันก็ฟ้องพี่เฟรมทันทีแต่คนถูกกล่าวกลับกลับหัวเราะใส่ฉันเบาๆ
"มีเยอะแยะ แม่ทำไว้เลี้ยงทุกคน งอแงเป็นเด็กสามขวบ"
"เด็กสามขวบเหรอเรา" ก่อนออกไปเขาก็ยังไม่วายหันมาพูดด้วยแต่เหมือนจะหาเรื่องกันมากกว่า
"ใครกันแน่"
****************
- ผู้เขียน
