ลินจันทร์นึกโกรธตัวเอง คิดได้ดั้งนั้นก็หมุนตัวกลับ หล่อนวิ่งตึงตังออกไป ความคิดสับสนแล่นอยู่ในหัว เกือบจะก้าวผ่านระเบียงไปอยู่แล้ว หากไม่มีมืออุ่นๆ ของขนุนมารั้งไว้
“พี่ลูกจันทร์”เสียงเล็กๆ กับดวงหน้ากลมใส ฉุดให้สติหล่อนคืนกลับ
ลินจันทร์ฝืนยิ้มให้เขา เดินตามขนุนไปที่เสื่อ พวกเขานั่งลงล้อมวงเทียนไขที่มีแสงนวลตา
“ครูแหม่มเค้าไม่ว่างมาเป่าเทียนกับเราหรอก...คนกำลังอินเลิฟ!”หล่อนกล่าวเสียงแข็ง
“ว้า...เสียดายจัง”เขาทำหน้าเศร้า
“เอาล่ะ...มาร้องเพลงกันดีกว่า”ลินจันทร์ทำลายความเศร้าลงเสีย
ขนุนแก้มแดง ดวงตาเขามีประกายสดใส ขวยอายเมื่อต้องร้องเพลง
“...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู...”ลินจันทร์เป็นต้นเสียง ส่วนก็ขนุนก็คอยเป็นลูกคู่
เด็กชายหัวเราะร่วน เต้นประกอบจังหวะ ส่วนลินจันทร์ก็ตบมือไปด้วย พวกเขาร้องเพลงซ้ำอยู่หลายหน
เสียงหัวเราะคนสองรุ่นที่ประสานเข้าด้วยกัน ทำให้คนที่แอบดูอยู่ยิ้มไม่หุบ
