ทองภูมิวางสีหน้าดุดัน จ้องหญิงสาวเขม็ง ลินจันทร์หลบสายตาเขาทันที ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเป็นบ้า!
“ไอ้หนูหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงรู้ไหม”เสียงเข้มๆ ของเขาไม่เพียงแต่ทำให้เด็กชายตัวสั่นหากหล่อนก็พลอยร้อนหนาวไปด้วย
ขนุนเบ้ปากเตรียมจะพุ่งไปหลบหลังลินจันทร์ แต่ทองภูมิตวาดห้ามเสียก่อน “จะไปไหนอีกมาหาพ่อเดี๋ยวนี้”
เด็กชายชี้ไปที่ลินจันทร์!
ไม่นะ...มาส่งแล้วยังจะต้องโดนหางเลขด้วย ไม่ดีมั้ง
“เอ๊ะ...แล้วนั่นใครมาส่งน่ะขนุน”คำถามนั้นลอยเข้าหูหล่อน
“สวัสดี...ค่ะ เออ...ฉันมาส่งน้อง...น้องขนุน”เสียงหล่อนขาดๆ หายๆ
“ขอบใจ”เขาผายมือเชิญหล่อนกลับทันที
“อ่อ...อีกอย่าง ฉันไม่แค่มาส่งน้องขนุน แต่ต้องการมาดูหน้าผู้ปกครองที่ชอบกักขังหน่วงเหนี่ยวเด็กด้วย คาดไม่ถึงว่าจะเป็น...คุณทิกเกอร์!”พอได้ยินคำพูดหล่อน เขาก็หน้าตึงดวงตาเหมือนจะมีลูกไฟพุ่งออกมา
“ฉันชื่อทองภูมิ เรายังไม่รู้จักกัน กรุณาอย่าเรียกชื่อนั้น
