7
เฮียขอโทษ
“เฮียไม่อนุญาต” เขายื่นคำขาดอย่างเอาแต่ใจ อุ้มคนตัวเล็กไปที่ห้องนั่งเล่นแล้ววางเธอลงบนโซฟาสีดำตัวใหญ่อย่างแผ่วเบา
“จะทำอะไรน่ะ อึก...ไม่ต้องมายุ่งกับหนูเลยนะ!” เกวรินขยับตัวหนีทันทีอย่างคนหวาดระแวงเมื่อเขามายุ่มย่ามกับเดรสเปียกชุ่มบนตัวเธอ
“เกี๊ยว...” ภากรเห็นแบบนั้นก็รู้สึกปวดหนึบตรงอกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก แค่เธอร้องไห้เขาก็เจ็บมากพอแล้ว แต่สายตาที่เธอมองมาราวกับรังเกียจสัมผัสของเขา มันกลับทำให้รู้สึกเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า...
“เดี๋ยวเฮียไปเอาชุดมาให้เปลี่ยนนะครับ” เขาเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วกลับมาพร้อมผ้าขนหนูและเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ
“รีบเปลี่ยนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ฮึก...” เกวรินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเขาด้วยซ้ำ
“เฮียขอโทษนะ...” ดวงตาคมกริบหม่นแสงลงทีละน้อย มองภาพเด็กสาวที่นั่งร้องไห้จนตัวสั่นเทิ้มแล้วก็รู้สึกปวด
