เด็กดื้อ
1420 คำ
เมื่อทานข้าวเสร็จ เอเดนได้ขึ้นมาบนห้อง เพียงแค่เปิดประตูเข้ามาทำให้ชายหนุ่มถึงกับ พูดไม่ออก เมื่อห้องของเขาถูกพลอยชมพูจัดใหม่จนหมด มุมต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเอกสาร เขาไม่รู้เลยว่าเธอเอาไปกองไว้ที่ไหน ทำไมโต๊ะทำงานของเขาถึงได้ว่างเปล่ามีเพียงแค่โน้ตบุ๊กวางเอาไว้
"น่ารักจัง...คริ! คริ! เจ้าชื่ออะไร ทำไมถึงได้เดินเข้ามาในห้องของคนใจร้ายได้...หื้ม" พลอยชมพูกำลังนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียง ซึ่งเอเดนได้ออกแบบเอาไว้ เพื่อชมดาวตอนกลางคืน เขาได้ยินทุกถ้อยคำที่หญิงสาวเอ่ยออกมาเมื่อสักครู่ แถมยังพูดกับเจ้าแมวเหมียวว่าเขาเป็นคนใจร้ายอีกต่างด้วย
"เธอเอาเอกสารของฉันไปเก็บไว้ตรงไหน รู้หรือเปล่าว่ามันคือเอกสารสำคัญ ถ้าหายขึ้นมาฉันเอาเธอตายแน่" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว แม้ว่าเขาจะรู้สึกตกตะลึง เมื่อเห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ ในตอนเช้าแบบนี้ พลอยชมพูสวยจนทำให้แทบลืมหายใจ เพราะเธอดูสดใสและน่ารัก ซึ่งใบหน้าของหญิงสาวนั้นมันไร้เมคอัพ ผิดกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา
"เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องดุด้วยค่ะ หรือว่าใช้อำนาจจนเคยตัว บางทีอายุ... ตำแหน่งหรือว่าสถานะที่สูงกว่า ก็ไม่ได้แปลว่าคุณจะถูกต้องเสมอไป ควรรับฟังความคิดเห็นคนอื่นบ้า ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้" คำพูดคำจาของพลอยชมพูทำให้เอเดนอยากจะจับเธอลุกขึ้นมาตีก้นสักทีสองที เด็กอะไรเถียงคำไม่ตกฟาก แถมเธอยังเป็นผู้หญิงคนแรก ที่กล้าว่าเขาออกมาตรงๆ
"ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เอกสารของฉันที่วางไว้บนโต๊ะ เธอเอามันไปเก็บไว้ที่ไหน บอกมาเดี๋ยวนี้นะพลอยชมพู" ชายหนุ่มยังคงทำใบหน้าขรึม พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่ตวาดออกมาดังลั่น เพื่อให้คนฟังนั้นรู้สึกเกรงขาม
"อยู่กันแค่นี้ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย คุณใช้น้ำเสียงที่มันฟังดูนุ่มนวลกว่านี้ไม่ได้หรือไง" น่าแปลกที่พลอยชมพูไม่รู้สึกหวาดกลัวเขาสักนิด แถมเธอยังต่อปากต่อคำกับเขา อย่างไม่มีท่าทีว่าจะยอมลดราวาศอกอีกต่างหาก
"ได้! ... ชอบแบบนุ่มนวลใช่ไหมมานี่เลย"
หมับ!!
"ว้าย! "
ตุ๊บ!
"โอ๊ย! คุณคิดจะทำอะไรนี่มันกลางวันแสก ๆ นะ คุณ!"
"ยังเช้าอยู่เลย แบบนี้แหละที่ฉันชอบ ฉันจะปราบเด็กดื้ออย่างเธอให้สิ้นฤทธิ์ จนร้องครางขอชีวิตเลยคอยดู" คำพูดและแววตาของเอเดน ทำให้พลอยชมพูถึงกับหัวใจกระตุกวูบ เมื่อมองไปที่เป้ากางเกงของเขา ซึ่งมันเริ่มตุงขึ้นมาอย่างชัดเจน หรือบางทีเธออาจจะกำลังคิดไปเอง นั่นอาจจะเป็นขนาดปกติของเจ้ามังกรยักษ์ แววตาที่เขาจ้องมองมายังเธอนั้นช่างเจ้าเล่ห์ฉายแววเหี้ยมโหดออกมา เหมือนกับนายพรานที่กำลังจะล่าเนื้อ ซึ่งเป้าหมายของเขาคือแม่กระต่ายน้อยพลอยชมพู
"เอกสารของคุณ ฉันจัดเป็นหมวดหมู่เอาไว้ให้ อยู่ในตู้เก็บเอกสาร คุณคิดจะทำอะไรถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
น้ำเสียงของพลอยชมพู เริ่มสั่นเครือเล็กน้อย เมื่อเธอกำลังรู้สึกหวาดกลัวชายตัวโต ที่จับจ้องมองที่เธอเหมือนกับเป็นเชลย แถมเอเดนยังค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างช้า ๆ แต่ทว่าเขาใช้เวลาเพียงแค่ไม่นาน ร่างกายท่อนบนก็เปลือยเปล่าเผยให้เห็นซิกซ์แพ็คเป็นชั้น ๆ กล้ามเป็นมัด ๆ พร้อมกับใบหน้าที่ดูหื่นกระหายในกาม
"ฉันไม่ต้องการคำตอบ เพราะตอนที่ฉันถามเธอ เธอกลับเล่นลิ้นไปมา ตอนนี้ลมปากของเธอมันไม่ได้มีค่าอะไรแล้ว มาทำหน้าที่นางบำเรอให้สมกับเงินสิบล้านหน่อยเป็นไง จนกว่าฉันจะพอใจ อย่าคิดนะว่าเธอจะลอยนวลไปได้"
น้ำเสียงของเขาเป็นดังปิศาจร้าย ที่กำลังจะพรากเอาความสาวไปจากเธอ เมื่อเอเดนกำลังปลดเข็มขัดออก พร้อมกับรูดซิปลงด้วยใบหน้าที่กระหยิ่มยิ้มย่อง ไม่นานร่างกายของเขาก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อน จนพลอยชมพูเบือนหน้าหนี เมื่อภาพตรงหน้ามันอุจาดตา เสียจนเธอนั้นไม่กล้าที่จะมอง
"ทำอย่างกับว่าไม่เคยเห็น เมื่อคืนนั้นแค่เบสิค แต่เช้านี้เธอจะได้ทดสอบของจริง รับรองว่าเธอจะชอบมัน และร้องขอให้ฉันทำซ้ำ ๆ"
หมับ!!
"ม่ายยย... ออกไป! " พลอยชมพูร้องออกมาเสียงดัง พร้อมกับโยนหมอนใส่เอเดน ในเวลานี้หญิงสาวคว้าอะไรได้เธอก็หยิบมาปาใส่เขาทันที
"หยุด! " น้ำเสียงของเอเดนแข็งกร้าวขึ้นทันที เมื่อพลอยชมพูกำลังเอื้อมมือไปคว้าโคมไฟประดับ ทรงกลมคล้ายพระจันทร์ ที่เอเดนหวงแหนนักหนา ซึ่งเขาเพิ่งประมูลมาได้เป็นชิ้นล่าสุด
"ถ้าคุณเข้ามาฉันโยน" หญิงสาววัยสิบเก้าที่ยังไม่ประสีประสาเรื่องบนเตียง เธอยังคงมีความหวาดกลัวชายตัวโตอยู่มาก จึงพูดขู่เขาขึ้นมา โดยไม่รู้ว่านั่นยิ่งทำให้เอเดนกำลังโกรธเธอมากขึ้น
"เธอเป็นใครทำไมถึงกล้าขู่ฉัน ทำตัวให้สมกับที่ฉันซื้อมาหน่อยสิ"คำพูดของชายหนุ่มทำให้พลอยชมพูวางโคมไฟไว้ที่เดิม เธอมาที่นี่เพื่อใช้หนี้ให้กับบิดา ซึ่งชายตรงหน้าได้ซื้อขาดเธอเป็นเรียบร้อย เขามีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง
"อยากจะทําอะไรก็เชิญ ฉันจะไม่ขัดขืน เพราะนางบำเรออย่างฉันมันไม่มีชีวิตไม่มีจิตใจ เรือนกายนี้มีไว้แค่บำบัดความใคร่ให้กับคุณเท่านั้นสินะ" พลอยชมพูพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน ในสายตาของเอเดน เธอยังคงเป็นหญิงสาวเจ้าพยศเหมือนเดิม
"ฉันจะกำราบเด็กดื้ออย่างเธอ ให้รู้ว่าไม่ควรขึ้นเสียงใส่ฉัน”
แคว่กกกก!! มือแกร่งกระชากชุดบางๆ ที่หญิงสาวสวมใส่อย่างไม่ไยดี เผยให้เห็นบราเซียร์สีชมพูกับชุดชั้นในตัวจิ๋ว
"ถอดออกดี ๆ ไม่ได้หรือไงทำไมต้องฉีกออกด้วย" แม้ว่าเธอจะอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถต่อรองได้ แต่หญิงสาวก็อดที่จะตำหนิชายหนุ่มออกมาไม่ได้
"ก็ผู้หญิงอย่างเธอพูดดีด้วยได้ที่ไหน ชอบให้ใช้ความรุนแรงอยู่เรื่อย แต่รูปร่างของเธอสวยมาก แต่ต้องดูก่อนว่าข้างในจะสวยเหมือนข้างนอกหรือเปล่า จะคุ้มค่ากับเงินที่ฉันจ่ายไปไหม"
"ไม่ต้องย้ำบ่อยก็ได้ ค่าของความเป็นคน สำหรับคุณแล้วมันคง จะตีราคาค่างวดเป็นเพียงแค่สินค้าเท่านั้นสินะ" พลอยชมพูพูดประชดออกมา ในขณะที่หัวใจของเธอเต้นแรง เมื่อคนตัวโต กำลังคร่อมอยู่บนร่างเล็กของเธอ
"สำหรับคนที่หิวเงินมันก็คู่ควรแล้วไม่ใช่เหรอกับการที่ฉันจะตีค่า เป็นเพียงแค่สินค้าที่ซื้อมา แต่ไม่ใช่ทุกคน..." น้ำเสียงทุ้มพูดออกมา ในขณะที่ดวงตาจ้องมองลงไปที่ใบหน้างาม คนทั้งคู่สบตากันด้วยความบังเอิญ แต่กลับทำให้ ต่างคนต่างก็ตกอยู่ในภวังค์ของกันและกัน เมื่อมันมีนัยซ่อนอยู่ภายใต้แววตาของคนทั้งคู่
จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ! ริมฝีปากของชายหนุ่มกบลงไปที่เรียวปากของหญิงสาวอย่างดูดดื่ม เหมือนกับผู้ชายที่กำลังหื่นกระหายในกามารมณ์ มือของเอเดนสอดไปใต้แผ่นหลังของหญิงสาว เขาปลดตะขอบราของเธอออกได้อย่างช่ำชอง พร้อมกับโยนมันลงไปใต้เตียง
"อื้อ...อย่า...อ้าาา...ม่ายยย" พลอยชมพูถึงกับร้องห้าม ทั้งที่รู้ว่ามันไม่เป็นผล แต่สัญชาตญาณของหญิงสาวเมื่อถูกชายหนุ่มรุกราน จึงทำให้เธอเผลอร้องออกมาอย่างลืมตัว มือหนาของชายหนุ่มบีบเคล้นสองเต้าอวบอย่างรุนแรงพร้อมกับปากร้อนระอุประกบลงไปที่ยอดปทุมถัน เขาอมแล้วดูดพร้อมกับฉายแววตามองมาที่ใบหน้างามเป็นระยะ
- ผู้เขียน
