“หอมจัง”
“หมอ ปล่อยเลย” คนตัวโตก็ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยอยู่แล้ว ยิ่งได้ซุกไซ้ยิ่งอยากกินเธอมากกว่าอยากกินดินเนอร์เสียแล้ว
“ฉันรู้ว่าหวานชอบ” เขาสอดมือเข้าไปในเสื้อแขนยาวตัวโคร่งของเธอ บีบเคล้นหน้าอกของเธออย่างหื่นกระหาย ลมหายใจที่ติดขัดของทั้งคู่สร้างความต้องการที่มากขึ้น
“หมอเดี๋ยวคนเห็น” เธอแน่ใจว่าเรือลำนี้คงไม่ได้มีแค่เขากับเธอเท่านั้น ไม่อย่างนั้นใครจะเตรียมอาหาร เตรียมเครื่องดื่มให้
“เขาไปบริการเรือลำอื่นแล้ว” คนพูดที่หน้าก็ยังซุกกับซอกคอของเธอ มือก็ยังบีบเคล้นอยากไม่ยอมปล่อย
“ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย หวานยังโกรธอยู่” พริณตาพยายามทำเสียงแข็งใส่เขา แต่เนื้อตัวของเธอกลับตอบรับเขา
“ไม่ว่าแล้วนะ ขอโทษจริง ๆ ฉันไม่น่าว่าเธอเลย ฉันต่างหากที่หื่นไม่เลือกที่ ที่ไหนก็อยาก มีครั้งหนึ่งที่เจอเธอที่มหาวิทยาลัย ฉันยังอยากเลยแต่ก็ต้องอดทนรอจนเธอเลิกเรียนกลับมาบ้าน”
คำพูดห่ามของเขาทำเธอหน้าร
