“น่าจะแก่กว่าหวานสักยี่สิบปีได้ค่ะ” พฤกษ์ถึงกับสะอึก พ่อเธออายุมากกว่าเขาแค่หกปีเอง คำว่าแก่วิ่งมาชนหน้าผากเขาอย่างจัง
“แต่พ่อดูแก่กว่าหมอมากเลยนะคะ คงเพราะไม่ได้ดูแลตัวเอง แต่หมอยังดูไม่แก่เลยนะคะ” พริณตารู้สึกได้ว่ายิ่งเธอแก้ตัวทำไมยิ่งดูเลวร้ายลงไปเรื่อย ๆ
“หมอไม่แก่เลยจริง ๆ นะคะ คนแก่ที่ไหนจะอึดถึกทนได้ขนาดนี้คะ” ว่าแล้วเธอก็ใช้สองมือวางแนบหน้าทั้งสองข้างของเขา จูบประทับอย่างแผ่วเบาเธอกำลังละเมียดละไมชิมเขาอย่างเอาใจ
“หวานชอบหมอที่สุดหมอไม่แก่เลย” เธอพูดพร้อมทั้งขึ้นคร่อมเขาที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่อยากเห็นลีลาการง้อของเธอ เขาจะไม่ยอมจับเธอกดเขาจะให้เธอง้อเขา ให้ง้อให้พอใจเขาจะไม่ใจอ่อนง่าย ๆ หรอก
“ทำไมขี้งอนจังคะ” พริณตาพูดพร้อมทั้งจูบไซ้ซอกคอของเขาอย่างเอาใจ คนโดนเอาใจก็ทำหน้าขรึมไม่สนใจอะไร
“ดูสิว่าอย่างอื่นงอนด้วยไหม” อย่างอื่นที่เธอว่านั้นไม่ได้งอนเลย มันกำลังชูช่อเบิกบานยิ
