“แล้วถ้าเขาไม่มาล่ะ ชาร์มมี่” พริณตาพูดขึ้นอย่างหวั่นใจ
“ถ้าไม่มา มึงก็เตรียมหาผู้ใหม่ได้เลย แสดงว่าเขาไม่ได้รักมึงมากพอ” ชาร์มมี่พูดขึ้น พร้อมทั้งบีบไหล่ทั้งสองข้างของพริณตา
“มึงฟังกูนะ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง แต่เรื่องความรักถ้าจะชนะ ต้องร่วมมือกันทั้งสองฝ่าย ถ้ามึงรักเขาแต่เขาไม่รักมึง มึงก็ต้องปล่อยเขาไป” ชาร์มมี่อยากให้เพื่อนสู้เพื่อความรักนะ แต่เธออยากให้เพื่อนสู้ในหนทางที่มีโอกาสชนะมากกว่า..จะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
ทั้งสี่คนออกจากห้องพักในตอนเกือบมืด นั่งรถวนที่ทางรีสอร์ตมีให้บริการ แวะจุดชมวิวของแต่ละจุด จนมาถึงห้องอาหารของทางรีสอร์ต
“นั่งตรงนั้นก็ได้แก” ชาร์มมี่ชี้ไปบอกเพื่อน ตรงโต๊ะ ริมระเบียง อากาศกำลังเย็นรับลมหนาว พริณตามองโต๊ะไม้ที่เพื่อนเลือก แค่มองห้องอาหารนี้ก็คิดถึงเขาแล้ว ตอนนี้ทุ่มกว่าแล้วไม่รู้ว่าหมอกินข้าวหรือยัง
“แก ฉันขอไปนั่งตรงนั้นแป๊บนะ อยา
