หากใช่ก็คือใช่ เดินหน้าชนเลยไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว เดี๋ยวสุนัขจะคาบไปรับประทานเสียก่อน เพราะอย่างที่รู้ เธอหรือภัทรจิรา คือของดีประจำคณะ ไม่ว่าจะเยื้องย่างไปทางไหนย่อมเป็นจุดสนใจ หนุ่มๆ ขายขนมจีบกันไม่เว้นแต่ละวัน เวลาเลิกเรียนก็มีแต่คนอยากจะไปส่ง และวันนี้ก็เช่นกัน หลังเลิกเรียนภัทรจิราต้องมานั่งหน้าคณะ เพื่อรถคนขับรถมารับทุกวัน
“รถเสีย! ยังมารับไม่ได้เหรอคะ” ภัทรจิรานั่งรอที่หน้าคณะพร้อมกับคุยโทรศัพท์กับคนขับรถ
“ใช้เวลานานไหมคะ”
“สักชั่วโมงนะครับคุณหนู รอที่หน้าคณะก่อนนะครับ ยังมีเพื่อนรอด้วยหรือเปล่า”
“ก็ได้ค่ะ ยังมีนักศึกษาเรียนอยู่”
“งั้นรอก่อนนะครับ”
“ค่ะ” ภัทรจิรารับคำก่อนจะวางสาย แล้วนั่งถอนใจเงียบๆ คนเดียว มองเพื่อนๆ เดินขวักไขว่ ไม่ใช่ว่าเบื่อหน่ายหรืออะไรหรอก แค่ขี้เกียจนั่งรอคนเดียวเท่านั้นเอง เธอเป็นคนขี้เหงา แต่ระหว่างที่นั่งอยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ยังไม่กลับอี
