CHAPTER 2 ครั้งแรก
1784 คำ
CHAPTER 2
ครั้งแรก
LUCUS'S PART ;
@THE LOFT LUXURY CONDO
ผมขับรถด้วยความเร็วมายังคอนโดของผมโดยลากโยเกิร์ตกลับมาด้วย หลังจากที่เธอตกเป็นของเดิมพัน ไม่รู้ว่าเพราะโชคชะตานำพาให้มาพบกันหรืออะไรก็เถอะ ในเมื่อเธอตกที่นั่งลำบากผมก็แค่อาสาช่วยเหลือเธอก็เพียงเท่านั้น เธอเสร็จผมก็ดีกว่าเสร็จกับไอ้สองคนนั้นผมพูดถูกมั้ย?
พลั่ก!
ผมผลักโยเกิร์ตเข้าไปในห้องโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ร่างบอบบางจึงเซล้มลงกับพื้นกระเบื้องในห้องของผมอีกครั้ง จนแผลที่ล้มครั้งที่แล้วเกิดเลือดออกมากกว่าเดิม
“อะ...โอ๊ยฮึก!” ร่างบางรีบถอยตัวหนีเมื่อผมสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้เธอ หวังจะก้มลงดูแผลของเธอด้วยความเป็นห่วง "ออกไปนะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!"
เหอะ! คนอุตส่าห์เป็นห่วง ยัยนี่ก็ดื้อด้าน หยิ่งผยองซะจริง!
“ฮึ! แค่นี้ทำสำออย”
“พาฉันมาที่นี่ทำไม!”
ฮึ...ผมล่ะเกลียดสรรพนามที่เธอใช้เรียกผมจริง ๆ มันดูห่างเหินจนผมรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจ
เมื่อหลายปีก่อนผมกับโยเกิร์ตเราเคยคบกัน แต่ที่เราเลิกกันก็เพราะผมไปมีคนอื่น ใช่...ผมมันเลวเอง
ตอนนั้นเธอรับไม่ได้เลยขอเลิกกับผมไป ซึ่งผมเองก็ยอมรับกับความผิดของตัวเองเพราะรู้ดีว่าผมมันเลวเกินกว่าจะมีใครในชีวิตทั้งนั้น
“รู้ตัวรึเปล่าว่าตอนนี้เธอเป็นของเดิมพันของฉันแล้วนะโยเกิร์ต” ผมย่อตัวลงแค่นหัวเราะและบีบที่คางของเธออย่างแรง จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่ใช่สิ่งของ ฉันเป็นคน ฉันมีความรู้สึกเหมือนกัน!” โยเกิร์ตสะบัดหน้าออกอย่างแรง ทั้งที่สายตาหวานก็มองอย่างนึกรังเกียจ
“ถ้าฉันไปช่วยเธอไม่ทันรู้มั้ยว่าสภาพเธอมันจะเป็นยังไง!” ผมเหยียดกายขึ้นและตวาดกร้าวออกไปด้วยความเดือดดาล
เธอหยิ่งและพยศกับผม แต่ถ้าผมไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือก็เป็นเธอนี่แหละที่ยับเยินไม่เหลือชิ้นดี!
“...”
“ตอบ! เป็นใบ้หรือไง!”
“ขอบคุณค่ะ แต่ทีหลังไม่ต้อง!”
ทว่า...ประโยคนั้นทำให้เปลวเพลิงภายในใจลุกโชนจนไม่อาจกัดกลั้นความรู้สึกได้ ผมตรงเข้าไปกระชากร่างบางเข้ามาประชิดตัวจนเธอเซถลาชนเข้ากับอกแกร่งของผม
หมับ!
ตุ้บ!
ผมจัดการอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่าและสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องนอนของผมทันที ไม่รอช้าผมโยนร่างบางลงกับเตียงอย่างแรงจนเธอตัวงอด้วยความเจ็บจากที่ผมโยนเธออย่างแรง
"อ๊ะ...จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!"
“ก็ตัดการของเดิมพันอย่างเธอไง เก่งนักฉันก็จะกำราบเธอเองโยเกิร์ต อย่ามาท้าทายคนอย่างฉัน!” ผมรีบตามขึ้นคร่อมร่างของเธอปิดทางหนีทุกหนทางก่อนจะฉกริมฝีปากเล็กของเธอประกบเข้าอย่างแรงทำให้ใบหน้าหวานขยับไปไหนไม่ได้
“อื้อ! อื้อออ”
มือเล็กกระหน่ำทุบที่อกกว้างของผมอย่างแรง ขณะที่ใบหน้าก็พยายามเบี่ยงออกเพื่อละจากริมฝีปากของผมด้วยความรังเกียจ
ดี...เกลียดเข้าไป!
“เจ็บใช่ไหม เจ็บก็ร้องออกมา!” ผมตวาดใส่หน้าเธอเสียงดังจนร่างบางนิ่งงันตกใจกับคำพูดของผม น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างหนักตามด้วยเสียงสะอื้นของเธอ
“ฮึก...เซ็กซ์ใช่ไหม ฮึก....เซ็กซ์ใช่ไหมที่นายต้องการจากฉัน!”
"แล้วคิดว่าตัวเองมีปัญญาชดใช้ด้วยอย่างอื่นรึไงล่ะ!"
"..." ใบหน้าหวานเลี่ยงออกทั้งที่หยาดน้ำตาไหลหลั่งออกมา
ทว่าหัวใจแข็งแกร่งกลับกระตุกวูบสั่นไหว อยากกกกอดคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดจนแทบขาดใจ
"ถ้าจะเอาก็เอา! อยากมากฉันก็จะให้นายเอา แล้วฉันจะได้รีบออกไปจากที่นี่สักที!"
ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึ่ง สายตาหวานแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าวจดจ้องมองผมด้วยความท้าทาย โดยไม่มีความหวั่นกลัวเลยสักนิด
"โยเกิร์ต..."
"อย่าเรียกฉันแบบนั้น เราไม่ได้สนิทกัน รีบทำสิ่งที่นายต้องการสักทีลูคัส ฉันไม่อยากเห็นหน้านายให้นานกว่านี้!"
"เกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ..." ผมเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อหัวใจแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี
เธอไม่ใช่โยเกิร์ตคนเดิมที่ผมรู้จัก...
"ฉันเกลียดนายตั้งแต่วันที่นายทรยศให้กับความรักของฉันแล้ว!"
ผมเงียบไปอยู่ชั่วครู่เมื่อเห็นแววตาหวาน ๆ แข็งกร้าวและท้าทาย
"..."
"รีบทำเถอะ ฉันอยากกลับแล้ว"
"ก็ดี..."
ทันทีที่ผมเอ่ยบอกใบหน้าหวานก็หันออกราวกับยอมรับในโชคชะตาของตัวเอง ขณะนั้นดวงตาคู่นั้นก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่ทำให้ผมหวั่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"ขอร้องพี่สิโยเกิร์ต" ผมอยากได้ยินเสียงจากเธอ
คำหวาน ๆ คำร้องขอที่ผมจากได้ยินจากปากของเธอที่สุดในตอนนี้
"..." ทว่าเธอกลับนิ่งและไม่คิดจะหันมองหน้าผมเลยแม้แต่น้อย
"แน่ใจใช่ไหม"
"..."
ไม่มีคำใดที่เธอเอ่ยออกมาแต่นั่นก็คือคำตอบของเธอ
ก็ดี...ผมจะได้จัดการเธอให้ง่ายขึ้น!
หมับ!
พรึ่บ!
"อ๊ะ...!"
ผมจับล็อกคนตัวเล็กผละตัวขึ้นก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าที่ของเธอออกให้พ้นทาง พลันเมื่อหลงเหลือเพียงขั้นในก็ทำให้ใบหน้าหวานออกสีแดงซ่าน พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาแต่เธอก็เบือนหน้าหนีเพื่อกลัดกั้นความเสียใจ
หลังจากนั้นก็เคลื่อนมือไปสัมผัสกับจุดกลางกายจนเธอสั่นสะท้าน โยเกิร์ตหันหน้ามองผมด้วยกับร้องขอ แต่ผมกลับไม่คิดสนใจจัดการดึงรั้งแพนตี้สีหวานออกอย่างไม่ไยดี
"ยะ...อย่านะ!"
สิ่งสวยงามตรงหน้าทำให้ผมชะงักไปชั่วครู่ เพราะตลอดเวลาที่เคยคบหากับโยเกิร์ตผมไม่เคยมีอะไรเกินเลยกับเธอเลยนอกจากจับมือและหอมแก้มบาง ๆ เท่านั้น
แต่มันก็เป็นสิ่งย้ำเตือนผมเองเหมือนกันว่าผมไม่ทางปล่อยเธอไปได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน!
"พะ...พี่ลูคัส อย่า...อ๊ะ!"
ผมกดใบหน้าลงก่อนจะตวัดเรียวลิ้นไปสัมผัสกับกลีบกุหลาบสีหวานที่อยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กสั่นระริก กรีดร้องออกมาและพยายามขยับตัวหนีแต่ผมก็จับตรึงล็อกตัวเธอเอาไว้จนไม่สามต้านทานได้
“พี่ลูคัส...อย่า อึก...รีบทำเถอะ อย่าทำแบบนั้น” ร่างบางชั่งใจอยู่นานก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยเสียงอ่อน “หนูขอร้อง”
เธอคงไม่อยากให้ผมเลียให้สินะ...ฮึ!
“แน่ใจเหรอหนูน้อย” ผมผละใบหน้าออกและเชยขึ้นมองคนตัวเล็กที่มองผมด้วยความอ้อนวอน
“ค่ะ...แน่ใจ รีบทำเถอะ รีบ...อ๊ะ!”
“ได้ ผมฉันเองก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน!” ผมก้มใบหน้าลงสูดดมความหอมหวานจากกลิ่นกายของเธอ ร่างบางสั่นผวาด้วยความกลัวพร้อมกับเสียงสะอื้นร้องไห้
"พะ...พี่ อื้อ!!!"
“อ่า อื้มม” ผมละริมฝีปากออกเพียงเล็กน้อยเพื่อให้เธอได้หายใจและกดมันลงอีกครั้งโดยที่มือร้ายยังคงลูบไล้สิ่งสวยงามนั้นอยู่ทำให้น้ำหวานจำนวนมากไหลหลั่งออกมาจนมือแฉะไปทั่วมือของผม
"ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจมามากแล้ว แล้วคราวนี้ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ ด้วย!"
สวบ!
“กรี๊ดดดดดด!!!” ผมเสียบแก่นกายใหญ่โตเข้าไปปากทางรักเพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้นเพราะความคับแน่นทำให้ผมไม่สามารถไปต่อได้อีก
"อ่า...แน่นสัส!"
"พี่ลูคัส! เบาหน่อยหนูเจ็บ!"
“Damn!!! Shit!!”
เธอยังบริสุทธิ์!!
เป็นไปไม่ได้!!
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหยาดเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนตามขาเรียว ความจริงผมไม่ได้เทิดทูนผู้หญิงพรหมจรรย์อะไรแบบนั้น แต่ผมแค่แปลกใจว่าเธอเองก็มีแฟนแต่ทำไมถึงไม่เคยมีอะไรกัน ดังเช่นตอนที่คบหากับผม
"ฮึก...หนูเจ็บ ฮือ"
"โยเกิร์ต...อยู่เฉย ๆ อย่างดิ้น อย่าเกร็ง...อ่า! ใจเย็นก่อน"
เมื่อผมกดแช่แก่นกายไว้นิ่งๆ สักพักผมจึงขยับแก่นกายเข้าออกช้าๆ เพื่อให้เธอปรับตัวได้ทันก่อนที่ผมจะเริ่มจัดการเธออย่างเต็มที่
“ฮือเจ็บอ๊ะอย่าขยับ ฮึกเจ็บอื้อ!” ผมกดริมฝีปากประทับอย่างบางเบาเป็นการปลอบประโลมผมไล้ริมฝีปากจูบซับน้ำตาลที่แก้มใสของเธอเบาๆ
“อ่า...ทำไม...เธอไม่บอกฉันว่าเป็นครั้งแรก ฮึ่ม!”
ปึก!
ปึก!
ปึก!
ผมกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปช้าๆ จนสุดโคนตามจังหวะมือหนาก็บีบเคล้นไปที่เนื้อเนียนขาวของเธอไม่ยอมหยุด
"อื้อ...พี่ลูคัส เบาหน่อยค่ะ อะ...อื้อ"
"เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"
ปึก!
ปึก!
ปึก!
“อื้ออ เจ็บฮือออเบา ๆ หน่อยฮึก” ใบหน้าหวานบิดด้วยความเจ็บส่ายหน้าพัลวัน
“อ่าาาฮึ่มม”
ผมจับขาเรียวให้อ้ากว้างขึ้นและขยับตัวให้แนบชิดกับเนื้อเนียนก่อนจะส่งแรงกระแทกเข้าออกอย่างหนักหน่วงจนร่างบางสั่นคลอนไปตามแรงที่ผมส่งไป แรงกระเพื่อมที่ผมส่งส่งผลให้เต้าอวบของเธอดีดเด้งสู้มือยิ่งเพิ่มทวีคูณความต้องการของผมไปอีกเท่าตัว
"อื้อ อ๊า...!"มือเล็กยิ่งจิกบิดที่แผ่นหลังของผมรอยเล็บแมวน้อยทำรอบที่หลังของผมจนได้
ปกติผมไม่อนุญาตให้ใครทำรอยบนตัวผมเด็ดขาดแต่ยัยนี่กลับกล้าลองดีทำรอยบนตัวผมเต็มไปหมด
หมับ!
พรึ่บ!
ผมยกตัวเล็กของเธอให้คว่ำหน้าลงชันเข่าลงกับเตียงโดยที่แก่นกายของสอดประสานกับช่องทางคับแน่นอยู่ ผมสอบสะโพกเข้าโพรงสวาทอย่างลืมตัวร่างเล็กสั่นคลอนไปตามจังหวะเข้าออกของผม
ปึก!
ปึก!
ปึก!
“ฮือพี่ลูคัส หนูจุก อ๊ะ...อื้ออออ!” โยเกิร์ตกำผ้าปูที่นอนแน่นจดมันยับยู่ยี่ เธอตวาดดังลั่นพร้อมกับเสียงสะอื้น
"อ่า...สงสัยรอบเดียวมันคงไม่พอแล้วสิ!"
"มะ...ไม่นะ หนูเหนื่อยแล้ว พี่ลูคัส...อื้อ!!!"
ผมจัดการกดริมฝีปากทาบทับลงไปเพื่อดูดกลืนทุกคำปฏิเสธให้หายลับไป สิ่งเดียวที่ผมอยากได้ยินในค่ำคืนนี้ก็คือเสียงครางหวาน ๆ ของเธอที่พร่ำร้องขอและเรียกชื่อผมซ้ำ ๆ เท่านั้น!
- ผู้เขียน
