บทนำ
1163 คำ
INTRO
@KT CONDO
ร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนล้วงกระเป๋ามองไปยังร่างบางที่นั่งกองกับพื้นด้วยความหวาดกลัวซึ่งแตกต่างกับเขาอย่างสิ้นเชิง เขากลับยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจราวกับว่าเธอเป็นเพียงสิ่งของที่เขาได้เอาชนะได้สำเร็จ
“กลัวเหรอโยเกิร์ต” ร่างสูงย่อตัวลงยื่นมือไปเกลี่ยที่แก้มใสที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เมื่อมือเย็นเฉียบของเขาสัมผัสที่แก้มของเธอทำให้เธอสะบัดใบหน้าหนีอย่างนึกรังเกียจ
“วินนายทำแบบนี้ทำไม” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำ
ชายตรงหน้าเธอชื่อ ‘วิน’ เขาเป็นแฟนของเธอที่คบหากันมาได้เกือบปี แต่เธอกลับถูกหลอกและทำร้ายร่างกายจนอ่อนแอแบบนี้!
“ฉันทำอะไรเหรอ ก็แค่พาแฟนมาที่ห้องของตัวเองมันผิดตรงไหนล่ะ” ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวตอบหน้าตายกลับมา
“ตะ...แต่นายจะ...”
“คนเป็นแฟนกันมีอะไรกันมันผิดตรงไหนหืมโยเกิร์ต”
“ฉัน...ฉันยังไม่พร้อม....”
“ใครถามความเห็นเธอ ถึงเธอไม่ยอมฉันก็บังคับเธออยู่ดี!”
“มะ...ไม่นะ ฮึก...วินกรี๊ดดด” โยเกิร์ตกรีดร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มหันไปหยิบเชือกไนลอนสีขาวที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาและเดินตรงไปหาเธอ
หมับ!
“มานี่!” เขาจับเธอได้สำเร็จ มือหน้าจับล็อกข้อมือเล็กก่อนจะมัดเชือกอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้หลบหนีไปได้อีก
“ยะ...อย่านะวิน อย่าทำแบบนี้” โยเกิร์ตพยายามแกะเชือกออกแต่ไม่เป็นผลสักนิด เขามัดมันแน่นมากจนเธอเจ็บไปหมด
ตุ้บ!
ร่างบางของเธอถูกผลักลงบนที่เตียงกว้างภายในห้องมืดสีเทาโดยมีร่างสูงตามขึ้นคร่อมร่างของเธอเอาไว้
“ซ่อนรูปดีนี่” มือหนาลูบที่บั้นท้ายงอนของเธอด้วยความหื่นกระหาย
“กรี๊ดดด ช่วยด้วย ฮึก...ช่วยด้วย!!”
“เงียบดิวะ!”
“ช่วยด้วย! ช่วย...อ๊ะ!”
เพียะ!
ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบของเขาอย่างแรงจนเลือดซิบที่มุมปาก
“เธอทำให้ฉันต้องรุนแรงกับเธอเองนะ”
“ฮึกฮืออ วินอย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฮึก.”
“หุบปากไปเถอะว่ะ”
“อื้อออ ฮึกอย่านะฮึก” ใบหน้าคมก้มลงสูดดมความหอมจากซอกคอของเธอ
แต่ทว่า...
Rrrrr Rrrrr
“แม่ง...! ใครวะ!” ร่างสูงผละออกจากร่างบางด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ขัดจังหวะขึ้นมารับสาย
[มึงอยู่ไหน]
“คอนโด!”
[มาที่สนามด่วน ไอ้มาร์ทมันทวงเงิน]
“ทวงเชี่ยไรวะยังไม่ถึงกำหนดเลย”
[ไอ้สัส! มึงรีบมาก่อนที่มันจะไปหามึงถึงห้อง]
“เออ!”
SHIT!!
หมับ!
ร่างสูงกระชากร่างบางเข้าหาตัว ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่วางอยู่ลิ้นชักหัวเตียงขึ้นมา
“มะ...ไม่นะ อื้อ!” ร่างบางสติดับวูบลงเมื่อร่างสูงนำผ้าขนหนูใส่ยาสลบมาปิดจมูกของเธอ
จนกระทั่ง...
วูบ!
ร่างสูงจัดการอุ้มร่างบางที่สลบไม่ได้สติขึ้นพาดบ่าและเดินออกจากห้องตรงไปยังจุดหมายทันที
@สนามแข่งรถ K
ร่างบางหลังจากที่สลบไม่ได้สติอยู่สักพักเริ่มรู้สึกตัวขึ้น ดวงตาหวานค่อย ๆ ลืมขึ้นและขยับตัวเล็กน้อยก็พบว่าเธออยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและดูเหมือนว่าจะไม่ปลอดภัยสำหรับเธอสักเท่าไหร่นัก
เมื่อร่างบางพยายามฝืนตัวให้ลุกขึ้นกลับพบว่าข้อมือของตัวเองถูกมัดไว้และข้อเท้าถูกตรึงไว้กับเก้าอี้ ภายในห้องสว่างห้องหนึ่งซึ่งมีเธออยู่ในห้องเพียงคนเดียว
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเข้มคุ้นหูเอ่ยขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในห้องโดยที่เธอไม่ทันสังเกต ทำเอาร่างบางสั่นผวารีบขยับตัวหดหนี
“ทะ...ที่นี่ที่ไหน” เสียงเล็กเอ่ยถามด้วยความสั่นพร่าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ กับคนตรงหน้า
“สนามแข่งรถ” เธอทำหน้าสงสัยในหัวก็พยายามนึกคิดตามที่เขาบอก “ของไอ้คิม”
คิมหันต์!
ทันทีที่เธอนึกขึ้นหัวใจกลับตกวูบลงไป เพราะคิมหันต์เป็นเพื่อนของ 'ลูคัส' ซึ่งเป็นแฟนเก่าของเธอที่เลิกกันไปนานแล้ว!
“พาฉันมาที่นี่ทำไม!?”
“ในเมื่อเธอไม่ยอมฉัน ฉันก็เลยให้เธอมาใช้หนี้แทนฉันไง”
“วะ...วิน ปล่อยเราไปเถอะนะ นะวิน”
“โทษทีว่ะฉันตัดสินใจแล้ว”
ความหวังอันน้อยนิดของเธอดับวูบลง แม้ว่าเธอจะพยายามใช้เสียงอ่อนขอร้องเขาแต่ไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนให้เธอเลยสักนิด
“ไอ้วิน ไอ้มาร์ทมันมาละ” เสียงของชายคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาทำให้เขาหันหน้าไปคุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนจะเดินมาที่เธอนั่งอยู่และแกะเชือกที่ข้อเท้าและข้อมือของเธอออก
“ถ้าโชคดีเธอเสร็จฉัน ถ้าโชคร้ายเธอก็เสร็จมัน” ดวงตาร้อนผ่าวน้ำใสคลอด้วยความเสียใจ ความหวังสุดท้ายของเธอมันไม่มีเหลืออีกแล้ว
ไม่ว่าจะหนทางไหนมันก็เลวร้ายสำหรับเธออยู่ดี...
“ไอ้วิน นี่มึงตบยัยนี่เหรอวะ!”
“เออ”
“เดี๋ยวไอ้มาร์ทก็หาเรื่องต่อราคามึงหรอก”
“กูไม่ยอมมันง่ายๆ หรอก ไปได้แล้ว” ร่างสูงบีบแขนของเธอแน่นจนเกิดรอยแดงและบังคับให้เธอเดินนำออกไปยังสนามแข่งรถด้านนอก
ร่างสูงพาโยเกิร์ตเดินออกมายังขอบสนามแข่ง โดยรอบ ๆ จะเป็นสเตจสำหรับผู้ชม และด้านล่างที่เธอยืนอยู่มีรถยนต์คันหรูทั้งสองคันจอดเทียบข้างกันอยู่ ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นรถของวินแฟนของเธอ
“ฮึ...มึงตกอับถึงขั้นเอาเมียมาเป็นของเดิมพันเลยเหรอวะ” เสียงของคู่แข่งเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาที่มองมาอย่างเหยียดหยาม
“คนนี้กูเบื่อละ แต่กูบอกเลยว่าเด็ดไม่แพ้คนก่อนๆ” ไม่ว่าเปล่าพร้อมกับผลักร่างบางส่งไปยังคู่แข่งขัน
“ขอเช็กของหน่อยแล้วกัน” มือหนาจับหมับที่แขนเล็กของเธอทำให้โยเกิร์ตตัวสั่นและพยายามเบี่ยงตัวหนี
“ยะ...อย่านะ อ๊ะ” โยเกิร์ตร้องขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อวินบีบที่แขนของเธอเป็นเชิงคำสั่ง ทำให้อีกฝ่ายวางมือลงที่สะโพกของเธอและเคลื่อนสูงขึ้นไปเพื่อประเมินราคากับร่างกายของเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ก็ใช้ได้” มาร์ชยักไหล่เชิงตกลงก่อนจะถอยหลังไปยืนข้างรถยนต์ของเขา
“จะเริ่มได้ยัง”
ฝ่ายตรงข้ามพยักหน้าแทนคำตอบและยกมือส่งสัญญาณจากทางด้านบนเพื่อเริ่มการแข่งขันก่อนจะเดินไปขึ้นรถเพื่อประจำที่
3!
2!
1!
GO!!!
- ผู้เขียน
