ปัง!
เสียงปิดประตูเบาๆ ดังเล็ดลอดเข้ามาในหูทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่น พอเปิดเปลือกตาที่หนักหน่วงขึ้นฉันก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในห้องพยาบาลโล่งๆ ที่มีเพียงเตียงคนไข้กับเก้าอี้กลมไร้พนักพิงตัวหนึ่งวางอยู่ข้างเตียงเท่านั้น ฉันมองไปที่บานประตูซึ่งปิดสนิทด้วยความรู้สึกสับสน ฉันคงถูกพาตัวส่งโรงพยาบาลหลังจากนั้น...
โอ๊ย
ฉันนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวดเมื่อความเจ็บเริ่มแผลงฤทธิ์ ตามท่อนแขน ข้อศอก หัวเข่า และข้อเท้ามีผ้าพันแผลสีขาวซับสีเลือดอ่อนๆ แปะติดเอาไว้อย่างมิดชิดและแน่นตึง
ฉันยกมือขึ้นแตะศีรษะด้วยความมึนๆ ก่อนจะสัมผัสโดนผ้าพันแผลรอบศีรษะ จู่ๆ น้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ... น้อยใจในโชคชะตาของตัวเองที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้อย่างไม่มีเหตุผล จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะฉันรนหาเรื่องเอง เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเองที่คิดอะไรโง่ๆ ทำอะไรโง่ๆ จนได้ผลล
