วันต่อมา...
ฉันเดินมาด้อมๆ มองๆ แถวห้องเรียนของจิลในเวลาพักเที่ยงนอกจากจิลแล้วฉันก็นึกหน้าใครไม่ออกเลย แต่พอนึกถึงเรื่องที่ฉันตวาดใส่เขาในโรงพยาบาลก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ลังเล และสับสนไม่กล้ารบกวนขึ้นมาทันที ระหว่างที่ฉันเดินกระวนกระวายอยู่หน้าห้องนั่นเอง ผู้คนก็เริ่มสังเกตเห็นฉันและกระซิบกระซาบกันอย่างเมามัน
ฉันอดทนอยู่พักหนึ่งแต่ว่าจิลก็ยังไม่โผล่มา จะถามคนแถวนี้ก็ไม่มีใครอยากคุยกับฉัน ก็เลยไม่รู้จะทำยังไงนอกจากเดินคอตกกลับมา...
ชีวิตอาภัพอะไรอย่างนี้
ฉันล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากดดูหน้าจออย่างลังเลระหว่างทางเดินกลับห้องเรียน ท้องก็ร้องโครมครามเพราะยังไม่ได้ทานข้าว ฉันอุตส่าห์มารอจิลที่ห้องเพราะกะว่าจะแกล้งเนียนชวนไปกินข้าวแล้วจะได้ขอร้องเรื่องคู่เต้นลีลาศ แต่ว่าไม่ได้คิดแผนเผื่อไว้ในกรณีที่จิลไม่อยู่เลย...
โทรหาดีหรือเปล่านะ?
ระหว่างนั้นฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเดินผ่านใครไปบ้าง!
หมับ
