ก๊อกๆ
ฉันมาเคาะประตูห้องสมุดเมื่อถึงเวลานัดพบตามที่แม่นมของบลายธ์บอก รออยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงขานรับจากคนข้างในฉันจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง และก็เห็นผู้นำตระกูลกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงานด้วยท่าทางเพลิดเพลิน ฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยที่เข้ามาขัดจังหวะ แต่จะให้หันหลังกลับไปตอนนี้เดี๋ยวก็จะหาว่าประชดอีก...
“เอ่อ...” ฉันเพ่งมองใบหน้าที่อยู่หลังหนังสือของผู้นำตระกูลอย่างประหม่า
“…..”
“คุณท่านคะ?”
“หืม?” ผู้นำตระกูลลดหนังสือลง ทำให้เห็นดวงตาคมที่อยู่ใต้กรอบแว่นใสกำลังมองมาที่ฉันอยู่
“เรียกมานาหรือเปล่าคะ”
“ใช่” ผู้นำตระกูลทำหน้าจริงจังขึ้นมาทันทีก่อนจะวางหนังสือไว้บนโต๊ะแล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง
หัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกหวั่นใจพิกลเพราะไม่รู้ว่าถูกเรียกพบด้วยเหตุผลอะไร
“ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?”
“คะ?” คำพูดที่เหมือนห่วงใยนั่นทำเอาฉันงงแตก
