เราเดินอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตค่ะ โดยมีวาคีนเดินเข็นรถตามหลังฉันต้อยๆ หยิบนั่น หยิบนี่มาอย่างตามใจซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ เพราะว่าส่วนใหญ่วาคีนจะเป็นคนทำกับข้าว เรามีแพลนกันว่าพรุ่งนี้เราจะไปเดินเล่นริมหาดด้วยกันค่ะ เพราะว่าเป็นวันหยุดของฉัน
"เอานี่ด้วยมั้ยคะ"
"เอาด้วยก็ได้ครับ เฟิร์นอยากกินเหรอ"
ฉันหยิบเอาไวน์ราคาแพงขึ้นมาหนึ่งขวดค่ะ พร้อมกับใส่มันลงไปในรถเข็น วาคีนก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ การที่วาคีนมาอยู่กับฉัน ฉันก็ประหยัดไปเยอะ ทั้งค่าห้อง ค่ากิน ค่าเดินทาง ฉันแทบไม่ต้องจ่ายอะไรเลยค่ะ
"เราเอาไปกินกันที่โน่นนะคะ"
"ได้ครับ"
เราสองคนเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ ค่ะ อยากกินอะไรก็หยิบใส่ อยากได้อะไรก็หยิบใส่ เดี๋ยวนี้ฉันหยิบของได้โดยไม่ต้องมานั่งคิดถึงความจำเป็นแล้วนะคะเพราะว่ามีคนจ่ายใจป้ำอย่างวาคีนอยู่ด้วย บางทีแค่ฉันมองเขาก็หยิบใส่รถเข็นแล้วค่ะ จนกระทั่ง
"สวัสดีค่ะคุณหมอ"
มีคนเอ่ยทักทายฉั
