ตอนที่ 9 รอยรักที่เธอฝากไว้
1125 คำ
เกือบสองเดือนที่เขาเพียรเฝ้ามาหาเพื่อศึกษานิสัยใจคอของดารณี ไม่ผิดหวังเลยเธออบอุ่น จริงใจ เป็นที่ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ช่วยคลายเหงา ในยามที่เขามีทุกข์เรื่องลูกมักจะได้คำปรึกษาดีๆ เสมอ บุตรสาวเธอสองคนก็อัธยาศัยดีน่ารัก เรียบร้อย ในวัยเฉียดเลขห้าดารณียังสวยไม่สร่างเลย เขาหามานานแสนนานผู้หญิงที่จะเข้ามาเติมเต็มในบั้นปลายชีวิต
วันนี้ดารณีต้อนรับเขาอย่างดีเหมือนเช่นเคย หากแต่วันนี้เธอกลับรู้สึกว่าหนุ่มใหญ่ดูเคร่งขรึมผิดหูผิดตาไป ตรัยคุณนั่งนิ่งก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่าง บางทีดารณีอาจจะคิดว่ามันเร็วไปแต่สำหรับเขาแล้วไม่เลยอายุอานามเขาก็มากพอดูหากไม่รีบชีวิตของเขาก็จะค่อยๆถอยหลังเช่นเดียวกับเธอในเมื่อมีโอกาสที่จะตักตวงความสุขก็ขอทำซะเดียวนี้เลยดีกว่า
“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณตรัย?”ดารณีเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าเขาผิดปกติ
“ผม... ผมมีเรื่องอยากบอกคุณ”
เธอช้อนมองใบหน้าครุ่นคิดของเขา มีบางอย่างผิดแผกไปจากเดิม มันทำให้เธอรู้สึกใจเต้นขึ้นมา
“บอกดาได้เลยนะค่ะไม่ต้องกังวล”ดารณีเอื้อมกุมมือเขาไว้เพื่อให้กำลังใจ
ตรัยคุณสบตา แล้วรวบรวมความกล้าที่มี
“ดา... คุณกับผมเรามาแต่งงานกันไหม?”
ดารณีอึ้งครู่หนึ่งแล้วตั้งสติ มันดีหรือเปล่าหากต้องแต่งงานในช่วงอายุขนาดนี้แล้ว
“คุณแน่ใจแล้วเหรอคะคุณตรัย เราสองคนอายุก็มากแล้วแต่งไปเราคงอายเด็กแย่”
“ผมชอบคุณดาจริงๆ นะครับ ผมรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณ มีความสุขทุกครั้งที่ได้พูดกับคุณ หากคุณมาอยู่ข้างกายผมคงดีไม่น้อย”
“แต่เราอายุปูนนี้แล้วนะคะ ฉันเองก็ไม่อยากจะจัดงานแต่งใหญ่โตอะไรหรอก”ดารณีตอบเขา
ดวงตาฝ่ายชายทอประกาย หากเธอไม่อยากจัดงานใหญ่อย่างเช่นที่พูดมา แสดงว่ายอมรับเขาแล้วใช่ไหม
“ดารณี คุณยอมที่จะมาอยู่ข้างกายผมแล้วใช่ไหม!”เขาถามย้ำน้ำเสียงตื่นเต้น
“ค่ะ”
หนุ่มใหญ่คว้าร่างผอมบางมาโอบกอดไว้ เธอจะเป็นคู่ทุกข์คู่ยากในบั้นปลายชีวิตของเขา
“คุณตรัยคุณเราไม่จำเป็นต้องจัดงานใหญ่โตหรอกนะคะ ฉันขอแต่งเงียบๆ มีเฉพาะคนรู้จักมาในงานก็พอได้ไหมคะ”
“ทำไมล่ะดา ผมอยากทำให้มันสมเกียรติกับคุณนะครับ”
“ดาไม่ต้องการงานเลี้ยงใหญ่โตหรอกค่ะมันไม่มีความหมาย แค่แต่งเงียบๆ และจดทะเบียนสมรสกันก็พอนะคะ”
เขาพยักหน้ารับรู้ แล้วบอกลากลับบ้านเพื่อแจ้งข่าวนี้กับบุตรชายทั้งสองคน เขาหวังว่าลูกชายตัวดีคงจะไม่มีปัญหาอะไร แต่คงไม่มีปัญหาอะไรโดยปกติระหว่างเขากับลูกก็แทบไม่ค่อยได้คุยกันเลย
ดารณีนั่งรอบุตรสาวสองคนในห้องนั่งเล่น เธอเองมีเรื่องอยากจะบอก ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้พบหน้าลูกสาวคนโต สักเท่าไหร่ อาจเพราะงานที่ยุ่งมาก
เสียงเครื่องยนต์ดังหน้าบ้านในช่วงหกโมงเย็นแล้วเงียบลง กังสดาลเปิดประตูลงมาจากรถท่าทางเหนื่อยอ่อน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างบางก้าวเข้าด้านในเห็นมารดานั่งอยู่ในห้อง คนเป็นลูกรีบเดินเข้าหาแม่
“กั้งทำไมสภาพลูกเป็นแบบนี้ เสียงลุคส์นางแบบอันดับหนึ่งพอดี”ดารณีถามบุตรสาว กังสดาลเอนศีรษะซบไหล่แม่ด้วยความเหนื่อย
“ถ่ายแบบทั้งกลางวัน กลางคืนไม่ได้พักเลยค่ะแม่”ตอบเสียงเนือยๆ
“หิวไหม รอแม่แป๊บนะ แม่จะไปเตรียมกับข้าวมาให้”ดารณีบอกแล้วลุกทำหน้าที่
ร่างผอมบางก้าวออกมาจากครัวโดยยกแกงจืดลูกรอก ผัดเผ็ดหมูป่า พร้อมด้วยหมูทอดกระเทียม จัดวางเรียบร้อยตักข้าวให้กับบุตรสาว กังสดาลรีบนั่งประจำที่ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวด้วยความหิว
“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”เธอถามเมื่อเห็นสีหน้าแม่แช่มชื่นกว่าปกติ
“ก็ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่แค่มีเรื่องอยากจะบอกกั้ง”
เสียงเปิดประตูหน้ารั้วบ้าน ทำให้สองแม่ลูกหันมอง ไม่นานนักสาวน้อยในชุดนักศึกษาก้าวเข้าสู่ตัวบ้านพร้อมสีหน้าไม่สบอารมณ์
“เป็นอะไรลูก ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”ดารณีถามด้วยความแปลกใจ
“ก็ไอ้วินหน้าปากซอยสิคะแม่ มันขับรถแซวหนูมาตลอดทางเลย!”
“ไอ้ตัวไหนแซวเดี๋ยวพี่จัดการให้!”กังสดาลวางช้อนด้วยความหงุดหงิด
“พี่กั้งไม่ต้องเลย พี่เป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชายจะไปทะเลาะกับพวกมันได้ยังไงล่ะ!”กรกาญจ์ดุพี่สาวทันที
“ทำไมจะไม่ได้ พี่น่ะไม่ธรรมดาหรอกนะกั้ง ถ้าธรรมดาอยู่ไม่จนถึงทุกวันนี้หรอก!”
“ไม่ได้หรอกพี่กั้ง ยังไงกุ้งก็ไม่ยอมให้พี่ออกไปเสี่ยงอันตรายเหมือนเดิมอีก!”เธอยืนยันหนักแน่น
“แต่พี่ไม่ยอมหรอก ใครมาทำน้องสาวพี่พี่จะจัดการให้เรียบ”
กรกาญจ์สั่นศีรษะ ไม่อยากเชื่อว่าพี่จะดื้อดึงก่อนหน้าเคยเกิดเรื่องที่ผับเธออกสั่นขวัญแขวนไม่หาย หากเกิดเรื่องแล้วต้นเหตุเป็นเพราะเธออีกคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกแน่ เธอไม่มีวันให้พี่ไปเสี่ยงอีกหรอก
“พี่กั้ง! พี่น่ะเป็นนางแบบที่กำลังดังตอนนี้นะลืมไปแล้วเหรอ หากวันไหนคนแถวนี้รู้ละก็พี่อาจจะโดนไล่ตามมากกว่ากุ้งก็ได้นะ พี่ควรระวังตัวไว้บ้างแทนที่จะมาห่วงกุ้งนะ”เธอพยายามเตือนพี่สาว
“ไม่มีไอ้หน้าไหนรู้หรอกว่าพี่เป็นใคร ดูสิเหลือสภาพนางแบบไหมกุ้ง”กังสดาลบอกลุกยืนขึ้นหมุนตัวให้น้องสาวดู
“พี่ก็อย่าประมาทแล้วกันนะคะเสี่ยเงินหนาทั้งหลายที่จ้องเขมือบพี่ มันคงทำทุกวิถีทางที่จะได้ตัวพี่นั้นแหละค่ะ พี่ถึงได้ปลอมตัวกระเซอะกระเซิงซะขนาดนี้!”
“เอาละพอแล้วลูกกุ้งไม่ต้องห่วงหรอก พี่กั้งน่ะเขาเอาตัวรอดได้เราน่ะหัดกระเซิงแบบพี่เขาบ้างก็ได้จะได้ไม่มีใครตามรู้ไหม?”ดารณีเตือนลูกสาวคนเล็กบ้าง
“หนูจะทำได้ยังไงละคะแม่ เขารู้ว่าหนูเป็นใครกันหมดแล้วแค่ใส่ชุดนักศึกษาเขาก็รู้กันหมดแล้ว!”กรกาญจ์บ่น
- ผู้เขียน
