เขาจึงพาเธอผ่าสายฝนกลับไปที่กระท่อมอีกครั้ง จุดตะเกียงน้ำมันใช้พลางเพราะไม่มีอุปกรณ์ให้แสงอย่างอื่น ทั้งคู่หลบอยู่ด้านใน นั่งมองสายฝนท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงริบหรี่จากตะเกียงที่ส่องวูบไหวให้พอได้แลเห็น ยิ่งเวลาผ่านไป ความมืดก็ยิ่งกลบมิดสนิทรอบด้าน บรรยากาศทั้งหนาวเหน็บ...และน่ากลัว
สุริเยนทร์และพอวาต่างก็นั่งปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดของใครของมัน ก่อนที่ชายหนุ่มเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อนด้วยการชวนเธอคุยเรื่องทั่วๆ ไป ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ใช้คนช่างจ้อนัก ดังนั้น ผู้กองหนุ่มจึงเป็นถือครองบทสนทนาเสียมากกว่า
“เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกกันนะ?” พอวาบ่นกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่เขาเดินกลับมานั่งที่เดิม นี่ก็ผ่านไปคงจะชั่วโมงกว่าแล้ว
“สงสัยว่าคืนนี้คงจะตกหนักทั้งคืน” สุริเยนทร์เปรยขึ้น สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาเบาสลับหนักอย่างนี้ คงจะตกไปตลอดคืนแน่ ๆ ก่อนที่นายทหารหนุ่มผู้คุ้นชินในกับการใช้ชีวิตก
