“เชอรีน!”
“ปล่อยให้เธอพูดไปเอริค” เรียวมะยกมือห้ามมือขวาตัวเองไว้ เอริคเลยต้องถอยออกไปเหมือนเดิมแต่สายตาเหมือนคนกำลังผิดหวังมองตรงไปยังเชอรีนตัวปลอม “เรื่องที่ไม่ควรยุ่ง อย่ายุ่งดีกว่า และเรื่องที่เธอไม่ควรรู้เลยก็คือ ฉันเลวยังไงฉันฆ่าใครด้วยมือตัวเองบ้าง เธอไม่ควรมารับรู้ อยู่ในที่ที่ฉันให้อยู่ได้ไหม” เรียวมะสะบัดแขนเชอรีนออกจากตัวไม่แรงนักก่อนจะหุนหันเดินเข้าห้องนางแบบอย่างเมอาไป
“อื้อ นายท่านเบาๆสิค่ะ”
ไอวากำมือแน่นหลับตาข่มความรู้สึกไว้หลายวินาทีก่อนจะตวัดสายตาไปมองเอริคซึ่งกำลังเหยียดยิ้มมาให้ ฉันมองอยู่นานนับนาทีก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น
หมับ!
“โอ๊ยย!” ฉันถูกใครสักคนดึงแขนเข้ามาในห้องห้องหนึ่งอีกแล้ว บนเรือลำนี้ชักจะอันตรายกว่าที่คิดไว้จริงจริง
“ไง คู่หมั้นของฉัน”
เสียงนี้มัน!
“จำได้หรอกเหรอ แล้วทำไมลากขึ้นเตียงถึงผิดคนล่ะ นายมองไม่ออกหรืออยากนอนกับฉันจริงๆเจียหมิ่น!”
