“งานไม่นานไม่ใช่เหรอคะ แค่ทักทายคนสำคัญไม่กี่คนเมอาทำได้ค่ะ”
“อืมงั้นก็ฝากด้วย” เรียวมะพูดกับนางแบบคนนั้นแต่สายตากลับมองมาที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่ราวกับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น และไม่สนใจเขาด้วย มีอย่างที่ไหนหนีบเธอมาแต่ให้คนอื่นเป็นคู่ควง เยี่ยมจริงๆผู้ชายคนนี้ “จะมีบอดี้การ์ดมาดูแลห้ามดื้อเข้าใจไหม”
ขอเถอะ อย่ามาทำเหมือนเป็นห่วงเป็นใยกันเลยทั้งที่มีผู้หญิงอีกคนในห้อง!
ประมาณสามทุ่มได้เอริคก็พานางแบบคนนั้นกลับมาส่งที่ห้องโดยเปิดห้องใหญ่ของเรียวมะให้หล่อนได้พักผ่อนพร้อมพยาบาลส่วนตัว ส่วนฉันที่เอาแต่นั่งดูซีรี่ส์ไม่ได้สนใจใดๆ ใจได้รับสายตาเชิงตำหนิของเอริคมาถึงค่อยๆลดเสียงซีรี่ส์ในโทรทัศน์จอใหญ่ลง ใจจริงอยากจะปารีโมตตามหลังไปแต่กลัวหมอนั่นโยนฉันลงทะเลถ้าสู้กันจริงๆฉันอาจจะแพ้ก็ได้
ตกเช้าฉันรู้สึกถึงแสงสว่างที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาในห้องทำให้ฉันที่อยากนอนทั้งวันทั้งคืนต้องแหกขี้ตาต
