?วิศวะคลั่งรัก EP.4
1690 คำ
บรื้นนนนน...
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ ลาน่าที่นั่งข้างคนขับซึ่งเป็นฝาแฝดของเธอจ้องมองเลน่าอย่างแปลกใจ เพราะดูเหมือนว่าเลน่ามีเรื่องอะไรในใจจนเธอต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถาม
"เหม่ออะไรเหรอเลน่า"
"เปล่า" เลน่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"แต่ฉันเห็นเธอเหม่อตั้งแต่ที่ลานจอดรถแล้วนะ"
"ไม่มีอะไร"
"ถามคำตอบคำจริงๆ คงไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกนะ แต่ถ้ามีเรื่องอะไรมาปรึกษาฉันได้นะ ยินดีให้คำปรึกษาฟรีเลยนะ"
"เธอไม่น่าจะช่วยฉันได้นะลาน่า"
"นี่ว่าฉันทางอ้อมหรือเปล่า" เธอกอดอกมองเลน่าอย่างงอนๆ
"เฮ้อออ"
"ชิ! อ่อ คืนนี้ไปผับนั้นนะ จองให้ด้วยสิ" เธอเพิ่งนึกออกว่าจะคุยเรื่องที่จะไปเที่ยวคืนนี้กับเลน่า
"ไปทำไม?"
"ก็ไอรีนน่ะสิอยากไปเที่ยวผับ แล้วมาชวนฉันกับเธอไปด้วยกัน"
"อืม"
"เดี๋ยวแวะไปที่ห้างก่อนได้มั้ย ฉันไม่มีชุดเที่ยวแล้วอ่ะ" เธอบอกเลน่า เพราะไม่ค่อยมีชุดที่จะใส่เที่ยวเลย เธอเอาชุดเที่ยวเล่นจากบ้านมาไม่กี่ชุด ส่วนใหญ่จะชอบใส่ชุดวอมมากกว่าทั้งสบายและสะดวก
"ฉันอยากกลับไปพัก เหนื่อยยังไงไม่รู้สิ"
"งั้นแวะส่งฉันที่ห้างก่อนได้มั้ย เดี๋ยวกลับเอง"
"เอางั้นก็ได้"
หลังจากนั้นเลน่าก็ขับรถไปส่งเธอที่หน้าห้าง เธอจึงเดินเข้าไปเดินเล่นในห้างเพื่อหาชุดที่จะใส่ไปเที่ยวคืนนี้ ก่อนที่จะเดินไปหาซื้อของอร่อยๆ
ตึก...ตึก...ตึก
เมื่อเธอกำลังจะเดินผ่านร้านเสื้อผ้าผู้ชายร้านหนึ่ง เธอกลับเห็นใครบางคนที่ยืนเลือกเสื้ออยู่ข้างใน เธอจึงหยุดชะงักในทันที
"บังเอิญจังเลย..." เธอพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มออกมา
หมับ!
"ลาน่า!'
พรึ่บ!
"อ๊ะ! อคิณ!" เธอหันไปมองคนที่จับแขนเธอพร้อมกับเรียกชื่อเสียงดังข้างหู "นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" เธอถามเขาด้วยความตกใจ แปลกใจและมึนงง เพราะไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาในเมือง
อคิณ เป็นเพื่อนชายคนสนิทที่หล่อที่สุดของเธอ เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ปฐมจนถึงม.ปลาย แต่พอเข้ามหาลัยเธอกับเขาเลือกเรียนกันคนละมหาลัย ตั้งแต่ที่เธอสอบเข้าเกเลนได้ เธอก็ไม่ค่อยได้คุยกับเขาเท่าไหร่ เพราะยุ่งกับเรื่องหอพักและย้ายของต่างๆ
"มอฉันยังไม่เปิด ก็เลยคิดว่าจะมาเที่ยวหาเธอที่นี่" เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่คิดว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะ"
"เซอร์ไพรส์มากๆ เลยล่ะ นายสบายดีนะ"
"อืม สบายดี แต่ก็มีเหงาบ้างเพราะพวกเธอย้ายกันมานั่นแหละ"
"บอกให้มาเรียนด้วยกันก็ไม่ยอม แบบนายสอบเข้าได้สบายเลย เอาไว้ถ้ามีวันหยุดฉันกับเลน่าจะไปเที่ยวหานะ"
"อืม แล้วนี่เธอมาทำอะไรที่นี่คนเดียว เลน่า?" อคิณถามเธอพลางมองไปรอบๆ เพื่อหาฝาแฝดของเธออีกคน
"เลน่าอยู่ห้องน่ะ อ่ะ! เดี๋ยวค่อยคุยกัน" เธอลืมเรื่องตัวเองเสียสนิทเลย "นายเข้าร้านนั้นเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
"หืม?"
หมับ!
"ไปเร็ว! เดี๋ยวซื้อให้ตัวหนึ่งอ่ะ" เธอจับแขนอคิณเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย ก่อนที่สายตาพยายามมองหาใครบางคนที่ทำให้เธอต้องเข้าร้านนี้ "เจอแล้ว"
"พูดกับฉัน?"
"ฉันว่านายน่าจะซื้อฮู้ดใส่บ้างนะ เดี๋ยวซื้อให้" เธอเลือกเดินไปแถวๆ เสื้อฮู้ดที่ผู้ชายชอบใส่กัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอไม่ค่อยได้สนใจเสื้อผ้าสักเท่าไหร่ เพราะคนที่เธอสนใจก็คือเขาที่กำลังยืนเลือกเสื้อฮู้ดอยู่ตรงนั้นต่างหาก
"ซื้อให้ฉันจริงดิลาน่า"
"....." เขาจะจำเธอได้มั้ยนะ
ลาน่าไม่ได้สนใจเพื่อนที่เธอพาเข้ามาในร้านนี้เลยเพราะสิ่งที่เธอสนใจก็คือเขาคนนั้นต่างหาก และเมื่อเขาหันมาพอดีเธอจึงโบกมือทักเขาด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีค่ะรุ่นพี่^_^" เธอทักทายกับรุ่นพี่ร่วมคณะ
"....." เขามองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่จะมองไปยังคนด้านหลังเธอ
"เอ่อ...รุ่นพี่จำฉันได้มั้ยคะ"
"ใครเหรอลาน่า"
"เป็นรุ่นพี่ที่อยู่มอเดียวกันน่ะ ก็คนที่ฉันเคยเล่าให้นายฟังไง" เธอกระซิบประโยคหลังเบาๆ เพราะกลัวคนตรงหน้าจะได้ยิน
"อืม ดูหยิ่งๆ"
"อคิณ! เอ่อ...ฉันขอตัวก่อนนะคะ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกฉันดีใจมากเลยค่ะ" เธอพูดรัวเร็วด้วยความเลิ่กลั่ก เพราะดูจากสายตาเขาแล้วเหมือนจะจำฉันไม่ได้จริงๆ เฮ้อออ เศร้าจังเลย "ไปกันเถอะอคิณ"
"ไหนบอกจะซื้อให้?"
พรึ่บ!
"ก็นี่ไง ฉันเลือกให้นายเลยแล้วกัน" เธอหยิบเสื้อฮู้ดแขนยาวสีดำที่อยู่ใกล้มือตัวเองแล้วยื่นให้เพื่อนของเธอ แล้วรีบดึงแขนให้เดินตามเธอไปจ่ายเงินทันที
"รุ่นพี่เธอดูหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้สิ" อคิณพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแล้วหันกลับไปมองรุ่นพี่ของลาน่า และเห็นว่าผู้ชายคนนั้นก็มองเขากลับเหมือนกัน "ไม่ถูกชะตา"
"นี่! หยุดมองเขาได้แล้วอคิณ"
"ก็มันจริง"
"จะเอามั้ยเสื้อเนี่ย ถ้าไม่เอาฉันใส่เองนะ"
"หึ! ของฟรีใครจะไม่เอา"
"ไปกันเถอะ"
ร่างบางดึงแขนของเพื่อนออกไปจากร้าน แต่สายตาเธอก็อดมองไปที่รุ่นพี่ที่เธอเป็นคนเริ่มทักเขาก่อนไม่ได้ เพราะคิดว่าเขาจะจำเธอได้ซะอีก แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย
"หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้วลาน่า"
"เฮ้อ! แล้วนายจะอยู่ที่นี่กี่วันเหรอ"
"อีกสองวันกลับ คืนนี้ว่างหรือเปล่า"
"ไม่ว่างอ่ะ คืนนี้ฉันมีนัดกับเพื่อน"
"งั้นเป็นพรุ่งนี้ ไปเที่ยวด้วยกันสักวันสิ"
"อื้ม ได้สิ เดี๋ยวจะชวนเลน่าไปด้วย พวกเราไม่ได้เที่ยวกันสามคนมานานแล้วนะ"
"อืม แล้วนี่เธอจะกลับเลย?"
"ใช่ เดี๋ยวมีนัดต่ออีกน่ะ งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ"
"เค ถึงแล้วโทรบอกด้วย"
"โอเคจ้า ไปนะ"
"อืม"
หลังจากนั้นลาน่ากับอคิณก็แยกกัน โดยที่ลาน่าต้องรีบกลับเพราะมีนัดกับเพื่อนของเธอคืนนี้ ส่วนอคิณเองก็เลือกที่จะเดินเล่นในห้างเพลินๆ คนเดียว แต่สายตาเขาดันไปเห็นรุ่นพี่ของลาน่าที่เดินออกมาจากร้านนั้น
"ดูไม่เหมาะกับเธอเลยลาน่า"
_____________
อีกด้านหนึ่ง
ร่างสูงเดินผ่านผู้ชายคนหนึ่งที่เขาเพิ่งเจอก่อนหน้านี้ ทั้งสองสบตากันนิ่งโดยไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่เขาจะเดินผ่านไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อมองชื่อที่หน้าจอปรากฎก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของพ่อเขา
(เป็นยังไงบ้างลูเซี่ยน) น้ำเสียงทุ่ม อบอุ่นของปลายสายที่คุ้นเคย
"ดีครับ พ่อโทรหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
(พ่อคิดถึงลูกชายไงก็เลยโทรหา ไม่ได้หรือไง) ปลายสายพูดอย่างติดตลก
"ไม่น่าใช่นะครับ" เขารู้จักพ่อของเขาดีว่าท่านโทรหาเขาต้องมีเรื่องที่ทำให้เขาต้องปวดหัวอีกแน่ๆ "พูดมาเลยดีกว่าครับ"
ร่างสูงเดินออกไปพร้อมกับโทรคุยกับปลายสายไปด้วย แต่เมื่อกำลังจะเดินไปที่รถก็เจอเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้าง เมื่อเขากำลังเดินสวนเข้ากับเธอซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอหันกลับมา
ตุบ!
"อ๊ะ!"
แก้วน้ำที่อยู่ในมือของหญิงสาวที่เผลอชนกับเขาหกใส่เสื้อเขาทันทีโดยที่เธอเองก็ตกใจเหมือนกัน
ซ่าาาาา!
"damn!" เขาสบถออกมาทันทีเมื่อเสื้อของตัวเองเลอะไปกับน้ำหวาน เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง "แค่นี้ก่อนครับ" เขาวางสายจากผู้เป็นแม่ทันที
"ขอโทษค่ะรุ่นพี่" เธอรีบเอากระดาษทิชชูเช็ดให้เขาอย่างตื่นตระหนัก "ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ขอโทษนะคะรุ่นพี่ บ้าจริงๆ เลย"
พรึ่บ!
"ไม่ต้อง!" เขาปัดมือเธอออกอย่างแรง "ซุ่มซ่าม!" เขาเดินไปที่รถทันที
กึก!
เมื่อเข้าไปในรถเขาถอดเสื้อตัวนอกออกทันที ยังดีที่วันนี้เขาสวมเสื้อช็อปทับมาด้วย เขามองไปยังหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่น
"ยังจะยืนบื้ออยู่อีกเหรอวะ!" เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถพร้อมกับมองตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
ส่วนหญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ทั้งสายตาและน้ำเสียงที่ไม่พอใจของเขา มันทำให้เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก
บรื้นนนน!
เอี๊ยดดดด!
จู่ๆ ก็มีรถขับเข้ามาจอดตรงหน้าเธอพร้อมกับกระจกรถที่ลดลงมา
"รุ่นพี่..."
"เอาไปซัก!"
"คะ?"
"ให้มันสะอาด!"
พรึ่บ!
"อ๊ะ!" เธอรับเสื้อช็อปวิศวะที่ถูกโยนมาที่เธออย่างไวแล้วมองเขา แต่ก่อนที่เขาจะปิดกระจกรถเธอก็รีบตะโกนบอกเขาทันทีด้วยรอยิ้ม "จะซักให้สะอาดเลยค่ะ!" เธอพูดจบรถยนต์คันหรูก็ขับออกไปทันที ปล่อยให้เธอได้แต่ยืนยิ้มมองเสื้อช็อปวิศวะที่ถืออยู่ด้วยรอยยิ้ม
จากความเครียดก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นความสุขที่ทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาได้....
🔶🔶🔶🔶
📌เป็นยังไงกันบ้างค่าา
👍อย่าลืมกดไลก์ 👇คอมเม้นกันเข้ามาได้น๊าา😍🥰
- ผู้เขียน
