พรึ่บ!
"หวังว่าอาหารจะอร่อยถูกปากนะคะรุ่นพี่ลูเซี่ยน"
ร่างบางเดินออกมาจากร้านอาหารด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข เธอไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอรุ่นพี่ลูเซี่ยนที่นี่ แล้วยิ่งเป็นร้านอาหารข้างทางแบบนี้เธอคิดว่าเขาไม่มีทางจะมาแน่นอน เขายิ่งเป็นคนรักความสะอาดอยู่ด้วย แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเขาแล้วยังได้นั่งกินข้าวกับคนสองคนแบบนี้ พอคิดถึงเมื่อกี้ก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันทีเลยแฮะ>_
"งั้นฉันกลับก่อนนะคะรุ่นพี่" เธอยิ้มให้เขา เพราะต้องไปยืนรอรถอีก "ไปนะคะ" เธอโบกมือให้เขาแล้วเดินออกไปทันที ถึงแม้จะไม่อยากกลับก็ตาม
ไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวก็นั่งอยู่บนรถเมล์ที่เธอยืนรอไม่นานก็มาจอดที่ท่ารถ แต่เพราะไม่ใช่เวลาเลิกงานหรือเลิกเรียนจึงไม่ค่อยมีคนขึ้นเยอะเท่าไร่ เธอจึงหาที่นั่งได้อย่างสบายๆ และระหว่างที่นั่งอยู่บนรถเธอกลับเอาแต่คิดถึงรุ่นพี่ตลอดเวลาจนเผลอยิ้มออกมา
"กินอิ่มแล้วก็รู้สึกง่วงจริงๆ" เธอมองไปออกไ
