วันเวลาเดินปกติเหมือนทุกวัน และท้องของศรีญาก็เริ่มโตขึ้นจนทำให้ทุกคนสงสัย คนตัวเล็กผอมบางตอนนี้อวบอิ่มมีน้ำมีนวล ทานเยอะและกินแต่ของแปลกๆ ส่วนพุฒิเมธจากที่เย็นชา แข็งกระด้างอยู่แล้วยิ่งเยือกเย็นขึ้นไปอีก ทำงานหนัก กินนอนอยู่แคมป์ที่เหมืองแร่ไม่กลับบ้าน จะกลับมาเดือนละครั้งเท่านั้นก็คือกลับมาพาศรีญาพาไปหาหมอตามนัด ตอนนี้เจ้าตัวเล็กอายุได้สี่เดือนสองสัปดาห์แล้ว
“น้องเดินเองได้ค่ะ พี่พุฒไม่ต้องมาเดินโอบเอวน้องเดี๋ยวคนรู้จักมาเห็นจะซวยเอาค่ะ”
เธอปัดมือของเขาออกจากเอวแล้วรีบเดินนำหน้าไปก่อน ตอนนี้พุฒิเมธไม่เหลือเค้าเดิม ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลารกครึ้มไปด้วยหนวดเครา สีผิวเข้มก็ยิ่งเข้มครามแดดกว่าเดิม รู้ว่าเขาไปอยู่ที่เหมืองแร่ไม่ได้กลับมาค้างที่บ้านเหมือนเมื่อก่อน ‘เพราะน้องรึเปล่า พี่พุฒิถึงเหมือนหุ่นยนต์แบบนี้คะ’ เธอพึมพำกับตนเองแล้วหันไปมองคนหน้าดุที่เดินตามหลังตนเองมา
ร่างสูงใหญ่เดินลงส้
