4
1570 คำ
“สวัสดีค่ะคุณหมอ ดิฉันเป็นแฟนของปฏิภาณนะคะคุณคงเป็นหมอเด็กที่ดูแลน้องจ๋า” ตุลยามองสบตาหญิงสาวตรงหน้า ชุดเดรสสีสดคว้านคอลึกจนเห็นทรวงอกอิ่มหล่อนเป็นนางอิจฉาที่โด่งดังพอสมควร เร็วๆ นี้ก็มีคลิปฉาวบ่งบอกนิสัยของหล่อนได้เป็นอย่างดี
“ใช่ค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงนะคะคุณหมอ พรุ่งนี้ณีย์จะพาน้องจ๋ามาตรวจกับคุณหมอเอง ช่วงนี้แกซึม ๆ ค่ะ นอนก็ไม่ค่อยหลบณีย์ก็รักแกเหมือนลูกแท้ๆ นะคะ”
“โกหก!” เสียงพึมพำแทรกผ่านอากาศขึ้นมา ตุลยาได้แต่จ้องหน้าหญิงสาวที่เจื้อยแจ้วพูดอะไรต่อมิอะไรเกี่ยวกับคนไข้ตัวน้อยของเธอ และยืนพยักหน้าไปตามเรื่อง
“ยังไม่ไปดูคนไข้อีกหรือตุ๊ก” หมอวิวัฒน์เอ่ยถาม
“เออค่ะ กำลังจะไป ดิฉันขอตัวก่อนนะคะคุณธีรพันธ์ คุณอุษณีย์ พรุ่งนี้พบกันนะคะ” คล้อยหลังหมอสาว เสียงหวานพึมพำผ่านลำคอ
“นี่คงจะเป็นคู่ขาของปฏิภาณอีกคนล่ะซิคะคุณธี”
“คุณณีย์ คุณไม่ควรดูหมิ่นคุณหมอนะครับ เท่าที่ทราบมาคุณหมอประวัติดีมาตลอดผมได้ยินนางพยาบาลเอ่ยชื่นชมเธอรวมทั้งคนป่วยก็บอกว่าเธอใจดีคนระดับนั้นคงไม่มาทำอะไรทุเรศๆ อย่างที่ใครบางคนทำหรอกนะครับ”
“เอ๊ะ คุณธี นี่คุณว่าณีย์หรือคะ”
“คุณไม่ได้ทำก็ไม่ต้องเดือดร้อนสิครับ ผมว่าเราเข้าไปดูคุณปฏิภาณกันดีกว่า เดี๋ยวจะหมดเวลาเยี่ยม” มีเพียงวิญญาณดวงเดียวที่เอาแต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะทำอะไรไม่ได้
“นายธี แกมันโง่หรือบ้ากันแน่วะ รู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้หวังดี คอยดูนะถ้าฉันฟื้นแกโดนตัดเงินเดือนแน่ที่พาหล่อนมาที่นี่” อุษณีย์กับผู้ช่วยหนุ่มเดินเข้าไปในห้องไอซียูแต่วิญญาณของปฏิภาณกลับไม่ได้ตามสองคนนั้นเข้าไป เขามีภารกิจบางอย่างที่ต้องทำ และมันก็สำคัญมาก ๆ ด้วย...
* * * *
“กลับมาแล้วหรือลูก พ่อกำลังห่วงอยู่พอดี” ตุลยาเหลียวไปหาเจ้าของเสียงก็เห็นร่างท้วมของชายชราอายุราวหกสิบ สวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงสีกรมท่ายืนเล็มต้นไม้อยู่ข้างบ้าน ตรัยบิดาเป็นอดีตนายทหารเกษียณอายุราชการได้เกือบสามเดือนแล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาทานทำงานอย่างหนัก มารดาของคุณหมอสาวเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งตั้งแต่เธอเรียนแพทย์อยู่ปีสอง
“ค่ะพ่อ วันนี้มีอะไรทานค่ะ”
“แม่น้อยทำแกงเขียวหวานปลากรายของโปรดไว้ให้ลูก มีขนมจีนด้วยนะลูก นี่คงหิวมากสินะ”
“หิวจนจะกินคนได้ทั้งคนเลยค่ะ ดีนะที่หนูไม่กิน
คนไข้รองท้องมา” บิดาหัวเราะ เดินเข้ามาขยี้หัวลูกสาวอย่างเอ็นดู หญิงสาวยกมือไหว้และกอดเอวบิดาแน่น
“ลูกพ่อนี่เข้าใจล้อเล่น แต่คนไข้ตุ๊กก็น่ากินนะ มีแต่เด็ก ๆ เนื้อหวาน ๆ ทั้งนั้น"
“พ่อก็ ไม่เอาค่ะ แซวอีกแล้ว ตุ๊กไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ตัวเหม็นจะแย่วันนี้ตรวจคนไข้ไม่รู้กี่สิบคนอีกเดี๋ยวลงมานะคะ”
“ไปเถอะลูก เดี๋ยวพบกันที่โต๊ะอาหาร” ภายในห้องน้ำซึ่งเต็มไปด้วยละอองไอน้ำจากน้ำอุ่นที่กระจายเต็มกระจกบานใหญ่ซึ่งกินพื้นที่เกือบทั้งหมดของผนังหญิงสาวยืนมองร่างของตัวเองในกระจกที่สะท้อนภาพหญิงสาวในสภาพเปียกปอนผมยาวสลวยเปียกน้ำจนลู่และแนบลงมาปิดยอดอกอิ่มสีระเรื่อทั้งสองข้างผิวขาวราวกับรูปสลักเอวคอดเล็กหญิงสาวไม่ได้หลงชื่นชมความงามของตัวเองนักแค่คิดว่าโชคดีที่ได้รับส่วนดีมาจากทั้งบิดาและมารดา นัยน์ตาคู่สวยจับนิ่งที่กระจก หวนนึกถึงบางอย่างที่เธอไม่อยากรับรู้แต่ก็ต้องรู้เธอคิดว่าเธอได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นในห้องไอซียูรวมถึงหน้าห้องตอนอยู่ต่อหน้าผู้ช่วยเขากับอุษณีย์ด้วย หญิงสาวอยากจะให้ทุกอย่างเป็นความฝันนับตั้งแต่เข้าเรียนแพทย์ปีหนึ่งคุณหมอสาวก็เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ส่วนมากเป็นวิญญาณเร่ร่อน แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเป็นคนใกล้ชิดหรือคนที่เธอเคยพูดคุยด้วย สัมภเวสีเหล่านั้นล้วนมาขอส่วนบุญหลังจากหญิงสาวทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เธอก็ไม่ได้เห็นพวกเขาอีกเลย แต่ครั้งนี้มันต่างกันมือบางลูบไปตามแผ่นกระจกเช็ดฝ้าทั้งหมดออก
“คุณหมอ คุณได้ยินเสียงผมใช่ไหม” เสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้องน้ำ เธอเห็นร่างโปร่งใสยืนสบตากับเธอ เขาคือชายหนุ่มในชุดเดียวกับที่เธอเห็นครั้งสุดท้าย
“กรีด!”
“ชูว์...อย่าร้องสิคุณหมอ เดี๋ยวพ่อคุณก็ขึ้นมาหรอก”
“คะ....คุณเข้ามาทำไม ออกไปนะ” หญิงสาวยกมือขึ้นปิดตาขาสองข้างสั่นด้วยความกลัวที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะได้เห็นวิญญาณใกล้ชิดเช่นนี้แม้จะเตรียมใจเอาไว้บ้างแต่ก็ยังไม่ชินปฏิภาณในร่างวิญญาณก็รู้สึกใจเต้นรัวเรือนร่างกลมกลึงที่งดงามราวกับรูปสลักอกอิ่มคู่นั้นซึ่งแม้จะเห็นเพียงรางๆ แต่ก็ทำเอาชายหนุ่มหัวใจแกว่งแต่ตอนนี้เขามีบางอย่างที่ต้องสนใจมากกว่านั้น
“ผมตั้งใจมาหาคุณ”
“แต่ฉันไม่อยากเห็นคุณ ออกไปนะ ออกไปให้พ้น”
“คุณใจเย็นสิ เอ่อ คุณใส่เสื้อผ้าก่อนดีไหม ถึงผมจะเป็นวิญญาณแต่ก็ไม่อยากเป็นตากุ้งยิง”
“อุ้ย! คนบ้า คนลามก” ตุลยารีบร้อนดึงผ้าขนหนูมาพันกายและสวมเสื้อคลุมทับแก้มสองข้างร้อนผ่าวที่เปิดเผยเนื้อตัวให้ชายหนุ่มเห็นมากมายขนาดนี้ หลังจากคุณหมอสาวสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยเขาก็รีบพูดเข้าประเด็น
“ค่อยยังชั่วหน่อย เอาล่ะที่นี่คุณรีบๆ แต่งตัวแล้วไปโรงพยาบาลกับผม” เธอสบตากับร่างนั้นจึงจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเฉยเมย
“ยื่นบื้ออยู่ทำไมละคุณผมบอกแล้วไงว่าให้ไปโรงพยาบาลแล้วก็ช่วยผมหูตึงหรือไงไปแต่งตัวเร็วสิ” หญิงสาวกำมือแน่น ได้ยินคำพูดค่อนแคะของเขาถนัดถนี้ แม้จะจำได้แล้วว่านิสัยของปฏิภาณเป็นอย่างนี้แต่ก็อดโมโหไม่ได้ แรกๆที่เดียวเธอตกใจกับการปรากฏตัวของเขาแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นความหมั่นไส้มากกว่า
“คุณกลับไปเถอะ ฉันจะลงไปทานข้าว ถ้าอยากได้ส่วนกุศลฉันจะทำบุญไปให้”
"แต่แช่งคนไข้” หญิงสาวอยากเถียงใจจะขาดว่าเรื่องไร้สาระ ที่เขาพูดถึงมันเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับเธอแต่นิสัยของเขาไม่เคยสนใจอะไรนอกจากเรื่องของตัวเอง และสิ่งเดียวที่เธอทำได้คือต้องอดทน
“คุณอย่าพูดถึงพี่หมอแบบนั้นนะ เขาตั้งใจดูแลคุณอย่างเต็มที่ แต่ร่างกายคุณบอบช้ำมาก คุณถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้”
“ไม่จริง ไม่ต้องมากล่อม หมออ่อนหัดแบบนี้ผมจะไล่ออกให้หมดคนอย่างผมจะไม่ยอมนอนรอความตายหรอกคุณต้องทำยังไงก็ได้ให้ผมกลับเข้าร่างนี่เป็นคำสั่งได้ยินไหม” หญิงสาวมองร่างโปร่งแสงซึ่งผรุสวาทคำพูดร้ายกาจออกมาไม่หยุดหย่อนแม้จะอยู่ในสภาพวิญญาณแต่เขาก็ยังคงเป็นชายนิสัยเสียอยู่วันยังคำ
“แต่ฉันทำไม่ได้”
“ทำไมคุณจะทำไม่ได้ในเมื่อคุณเป็นหมอ คุณเรียนมาตั้งหลายปีจะไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยหรือ”
“ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ แล้วก็ไม่มีตำราเล่มไหนพูดเรื่องนี้แน่ๆ”
“ไม่จริง คุณโกหก คุณเป็นหมอต้องรักษาได้ทุกโรคไม่งั้นจะเสียเวลาเรียนมาตั้งเยอะตั้งแยะทำไม” หญิงสาวเผลอถอนหายใจเธอจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเหนื่อยหน่าย
“ถ้าคุณคิดอย่างนั้นก็คิดผิดถนัดค่ะ ฉันรักษาได้แต่คนที่เจ็บป่วย แต่ไม่ใช่อยู่ในสภาพแบบคุณ ออกไปเถอะฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า พ่อฉันรอทานข้าวอยู่ อย่ารบกวนเวลาของฉันอีกเลย ฉันไม่ใช่หมอเกี่ยวกับระบบประสาทคงช่วยนักษาคุณไม่ได้ เอาไว้คุณตายแล้วฉันจะอุทิศส่วนกุศลไปให้"
“เอ๊ะ คุณเอาปากพูดหรือเปล่า ผมยังดีๆ อยู่จะมาหาว่าผมต้องการส่วนกุศลได้ยังไง เพี้ยนไปแล้วหรือคุณ หรือว่า แช่น้ำอุ่นมากเกินไป”
“นี่ คุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แอบดูฉันตลอดเลยใช่ไหม ทุเรศที่สุด”
“ก็ตั้งแต่คุณเริ่มอาบน้ำและผมก็ไม่ได้แอบดูด้วย แค่ยืนดูเฉย ๆ เร็วเถอะรีบไปแต่งตัวอย่าสนใจเรื่องไร้สาระเลยคุณเป็นหมอไม่ใช่หรือ คุณมีหน้าที่ต้องช่วยผม ผมไม่ยอมให้ไอ้หมอห่วยๆ นั่นดูแลผมอีกแล้ว เป็นหมอประสาอะไรดี
- ผู้เขียน
