นางเตือนรู้สึกลำคอขาดน้ำกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงคอ มองดูลูกชายที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกเห็นใจแต่ไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้ ครั้นร้องห้ามเจ้านายหนุ่มที่เลี้ยงมาก็ไม่ฟังเสียง เห็นใจเจ้าของแปลงกุหลาบก็เห็นใจ อีกทั้งได้ฟังมาว่าเจ้าของ ได้ฝากฝังไว้ทั้งสองคน ให้ลูกชายตนช่วยดูแล แต่กลับเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ใครละ จะออกหน้ารับผิดชอบหากไม่ใช่ลูกชายตน
“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจอย่างหนักอก โดมจึงละสายตาจากแปลงกุหลาบ ที่กลายเป็นกองกุหลาบไปแล้ว หันมาพูดกับแม่
“ผมบอกให้ไปหาคุณท่านที่โรงพยาบาลนี่ครับ แล้ว...?”
ไม่เข้าใจเจ้านายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ อยากตำหนิ แต่ก็ทำไม่ได้ ก็แค่คนใช้ เจ้านายทำอะไรก็ถูกทุกอย่าง... โดมแอบน้อยใจ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำผิดอย่างเห็นได้ชัดแต่ไม่กล้าตักเตือน เพราะรู้ถึงฐานะตัวเอง ในบ้านหลังใหญ่นี้
“แม่ก็ไม่รู้ กลับมาก็ผลุนผันไปหาแก พอเจอกับแปลงกุหลาบ ถามว่าของใคร แม่บอกว่าของค
