บทที่ 12
1636 คำ
"พี่จะทำอะไรฉัน!! พี่มีสิทธิ์อะไรมารังแกฉันแบบนี้ปล่อยฉันนะ"
ไม่ว่าโบว์ลิ่งจะพูดอะไรขึ้นมาตอนนี้อะตอมหน้ามืดและไม่ฟังเธอทั้งสิ้น พอเขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกหมด เขาก็ควักอาวุธลับของเขาออกมาโดยที่ไม่ได้ถอดกางเกง
"พี่อย่าทำแบบนี้กับฉันเลย" ในใจเธออยากจะไหว้ขอร้องเขา แต่มือของเธอก็ไม่ได้เป็นอิสระ เพราะเขาจับมันยกไว้ด้านบนของหัว เพื่อไม่ให้เธอดิ้นได้
เขาใช้มืออีกข้างจับไอ้น้องชายของเขาออกมาแล้วก็สอดใส่มันเข้าไปตรงร่องนั้นของเธอ
"โอ๊ยย!! ฉันเจ็บ พี่ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ!!" น้ำตาของเธอเริ่มไหลเป็นสาย เพราะเธอไม่คิดว่าครั้งแรกของเธอจะเสียไปด้วยเหตุการณ์แบบนี้
เช้าวันต่อมา..
เพี๊ยะ!! "มึงทำอะไรลงไปวะ" อะตอมใช้มือตบหัวตัวเองอย่างแรง
"เมื่อคืนลูกไปไหนมาทำไมกลับดึกจังเลย" แม่คิดว่าจะเดินเข้ามาปลุกลูก แต่ก็ไม่ทันเห็นตอนที่เขาตบหัวตัวเองหรอก
"พอดีออกไปดื่มกับเพื่อนนิดหน่อยครับ"
"แล้วไม่ไปเรียนเหรอทำไมยังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก"
"ไปครับวันนี้มีเรียนบ่ายผมขอนอนต่อสักพักนะแม่" พอพูดจบอะตอมก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวตัวเองไว้ แต่เขาก็ไม่ได้หลับหรอก เขายังคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ตลอด
[บ้านโบว์ลิ่ง]
"หนูไม่สบายหรือเปล่าลูก ทำไมตาบวมแบบนี้ หนูร้องไห้เหรอ" บัวชมพูไม่เห็นลูกลงไปข้างล่างก็เลยขึ้นมาตามบนห้องนอน
"เรื่องแต่งงานมันคืออะไรคะแม่"
เมื่อคืนนี้หลังจากที่เขาออกจากบ้านเธอไปแล้ว กว่าเธอจะแบกสังขารขึ้นมาบนห้องได้ ทั้งเจ็บและจุก โบว์ลิ่งร้องไห้จนหลับไป มาตื่นอีกทีก็ตอนที่แม่มาปลุก
"หนูรู้เรื่องแล้วเหรอลูก ผู้ใหญ่เขาคุยกันเสร็จแล้วหาฤกษ์หมั้นให้แล้วด้วย"
"ยกเลิกการหมั้นซะ หนูไม่หมั้นไม่แต่งกับผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด" เธอพูดพร้อมกับนอนหันหลังให้แม่
"ทำไมล่ะลูกแม่ก็เห็นหนูชอบพี่เขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"แต่ก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว หนูมีแฟนแล้วค่ะแม่ ผู้ชายคนนั้นไม่มีความสำคัญสำหรับชีวิตหนูอีกแล้ว"
"มีแฟนแล้ว? ทำไมแม่ไม่เคยได้ยินหนูพูดถึงแล้วเขาเป็นใคร"
"วันหลังหนูจะพามาแนะนำค่ะ แต่วันนี้หนูขอพักผ่อนก่อนได้ไหม"
"แต่แม่ก็ยังอยากให้อะตอมมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรานะลูก"
"ออกไปค่ะแม่" โบว์ลิ่งได้แต่คิดว่าถ้าไม่เพราะผู้ใหญ่เรื่องทั้งหมดมันก็คงไม่เกิดขึ้นตอนนี้เธอไม่รู้จะโทษใครดี
พอเพื่อนๆไม่เห็นโบว์ลิ่งมาเรียนก็โทรมาหา
>>{"แกเป็นอะไรโบว์ลิ่ง"} ณิชาใช้โทรศัพท์ของยิปซีโทรมา
{"เราไม่สบายแค่นี้นะ"} ตุ๊ดดดดด~ พอโบว์ลิ่งได้ยินเป็นเสียงณิชาเธอก็รีบตัดสายไป
"เมื่อวานนี้ก็บอกหายแล้วไม่ใช่เหรอทำไมวันนี้ไม่สบายอีกแล้ว" พอโบว์ลิ่งวางสายไปณิชาก็พูดกับยิปซีสองคน
"สงสัยไม่สบายจริงแหละไม่เคยเห็นมันขาดเรียนสักที" ทั้งสองคุยกันได้สักพักอาจารย์ก็เข้ามาสอน
เช้าวันต่อมา ที่มหาวิทยาลัย
"แกเป็นไงบ้าง ดีขึ้นแล้วเหรอ" ยิปซีเดินเข้ามาถามโบว์ลิ่ง
"อืม" แล้วโบว์ลิ่งก็มองไปด้านข้างของยิปซี
"มันยังไม่ขึ้นมาหรอกกำลังคุยกับแฟนอยู่ข้างล่าง" พอยิปซีเห็นสายตาของโบว์ลิ่งรู้แล้วว่าเพื่อนคงจะถามหาณิชา
"เราไม่ได้ถามหาณิชาหรอกเราอยากจะถามว่าเมื่อวานนี้ ได้จดเลคเชอร์ไว้ให้เราด้วยไหม"
"จดสิ" แล้วยิปซีก็หยิบสมุดเล่มเล็กส่งให้โบว์ลิ่ง
12:10 น. ที่โรงอาหาร
"โบว์ลิ่ง ทางนี้" พอณิชาเห็นโบว์ลิ่งเดินมาก็เรียกเพื่อนให้มานั่งโต๊ะเดียวกัน
ที่โบว์ลิ่งไม่เดินมาพร้อมกับพวกเพื่อนๆ เธอขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน แต่ที่จริงแล้วเธอไม่อยากจะเดินมาพร้อมเพราะไม่อยากเห็นใครบางคน
มันก็เป็นอย่างที่เธอคิด พอมาถึงโรงอาหาร เธอก็เห็นอะตอมนั่งอยู่ด้านข้างของณิชาพร้อมกับพวกเพื่อนๆ ของอะตอม
"น้องโบว์ลิ่งมานั่งตรงนี้เร็ว" เข็มทิศเรียกโบว์ลิ่ง
ทีแรกอะตอมก็กำลังนั่งคุยกับณิชาอยู่แต่พอโบว์ลิ่งเดินมาเขาก็เงียบ
"ขอบคุณค่ะพี่เข็มทิศ" พอเป็นเข็มทิศเรียกเธอ โบว์ลิ่งก็เดินมานั่งข้างๆเข็มทิศซึ่งหันหน้าไปหาอะตอม
"เดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวมาให้ดีกว่า โบว์ลิ่งทานไม่เผ็ดใช่ไหม" เข็มทิศรับอาสา
"เดี๋ยวกูไปด้วยดีกว่าว่ะ" ฟิวส์ยังจะแย่งไปอีก
แต่ตอนนี้เคนไม่ได้นั่งอยู่กลุ่มนี้เขานั่งอยู่กับสาวๆอีกกลุ่มหนึ่ง
"ขอบคุณพี่ๆ ทั้งสองด้วยนะคะ วันนี้โบว์อยากจะทานเผ็ดๆ"
"พี่อิ่มแล้ว" อะตอมลุกขึ้นแล้วเดินออกจากตรงนั้นไปโดยที่ไม่รอณิชา
"ทำไมพี่อิ่มเร็วจังคะ" แล้วณิชาก็วิ่งตามหลังอะตอมไป
พอออกมาถึงข้างนอกอะตอมก็นั่งตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้แถวหน้าคณะของณิชา
"พี่อะตอมเป็นอะไรคะ พี่ไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่าหรอกจ้าทำไมณิชาไม่กินต่อล่ะ อิ่มแล้วเหรอ"
"ก็ณิชาเป็นห่วงพี่นี่"
"พี่ส่งณิชาแค่นี้แล้วกันนะเดี๋ยวพี่จะกลับคณะแล้ว"
"คะ? ค่ะ" พอณิชาดูเวลาเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมง แต่ก่อนเหลืออีกสิบนาทีเขายังบอกว่ายังพอมีเวลาอยู่เลย
พออะตอมเดินกลับมา ก็เห็นเข็มทิศเดินมาส่งโบลิ่งที่คณะเหมือนกัน
"อ้าวทำไมมึงกลับเร็ววะ แต่ก่อนเข้าเรียนเกือบไม่ทัน" เข็มทิศทักอะตอม
"เรื่องของกู" แล้วอะตอมก็เดินสวนไปแบบไม่มองดูโบว์ลิ่งเลยด้วยซ้ำ
"ขอบคุณพี่เข็มทิศด้วยนะคะ ขอบคุณด้วยที่จ่ายค่าอาหารให้โบว์ลิ่งเกรงใจจัง" โบว์ลิ่งแกล้งพูดแรงๆให้อะตอมได้ยิน เธอแค่อยากจะลืมเขา แต่เธอก็ไม่คิดว่าเธอกำลังดึงใครบางคนเข้ามาเจ็บอีก
"พี่ดีใจนะที่โบว์ลิ่งพูดกับพี่แบบเป็นกันเองแบบนี้"
"พี่มีแฟนหรือยังคะ" พออะตอมเดินไปไกลแล้วโบว์ลิ่งก็เริ่มเข้าเรื่อง
"ยังจ๊ะ"
"พี่เป็นแฟนกับโบว์ไหม"
"ห๊า!! เอ่อ.." เขาตกใจกับคำที่โบว์ลิ่งพึ่งพูดออกมา
"ถ้าพี่ไม่อยากเป็นแฟนกับโบว์ ก็ไม่เป็นไรค่ะโบว์ขอโทษด้วย" โบว์ลิ่งกำลังจะเดินไป
"เดี๋ยวสิโบว์ลิ่ง" เขาคว้ามือเธอไว้
"พี่ตกลง เราเป็นแฟนกันนะ"
"ค่ะ" พูดแค่นั้นแหละโบว์ลิ่งก็หันหลังให้เขาแล้วเดินเข้าไปที่คณะ
"เอ้าา อะไรของผู้หญิงคนนี้วะตกลงชอบเราหรือไม่ชอบ การเป็นแฟนกันมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ" เข็มทิศยืนพูดคนเดียวแบบงงๆ แล้วเขาก็เดินกลับมาที่คณะแบบใจเต้นรัว
คณะจิตวิทยา..
"มึงเป็นอะไรวะเข็มทิศกูเห็นมึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งนานแล้วนะ" ฟิวส์สังเกตเข็มทิศมาสักพักเขาก็เลยถามเพื่อน
"กูกับน้องโบว์ลิ่งเป็นแฟนกันแล้ว"
"ห๊า!"
"อะไรนะ!!"
"มึงพูดอะไร" ประโยคสุดท้ายคืออะตอมเป็นคนพูด
"พวกมึงหูหนวกกันหรือไงวะ กูบอกว่ากูกับน้องโบว์ลิ่งตกลงเป็นแฟนกันแล้ว น้องเค้าขอกูเองเลยนะ"
"น้องโบว์ของพี่ฟิวส์ ไปสะแล้ว"
"มึงอย่าพูดให้กูได้ยินอีกน้องโบว์ของกูเว้ย" เข็มทิศพูดแบบโมโหให้เพื่อน
"อ้าวแล้วนั่นมึงจะไปไหนอะตอม" พออะตอมได้ยินเข็มทิศพูดแบบนั้นก็เดินออกจากห้องเรียนมาแบบหัวเสีย
"ความรู้สึกนี้มันคืออะไรวะ โธ่เว้ย!!" เดินมาเจออะไรขวางทาง..อะตอมก็เตะกระเด็นหมด
เย็นวันเดียวกัน
"พี่มาทำไม" พอโบว์ลิ่งเดินออกมาเห็นเข็มทิศยืนพิงรถเก๋งคันงามอยู่ที่หน้าคณะ เธอก็เลยถามเขาดู
"เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ พี่ก็ต้องมารับโบว์ลิ่งกลับพร้อมกันสิ"
"แต่โบว์เอารถมานะ"
"งั้นพี่ขับตามหลังโบว์ไปส่งที่บ้านแล้วกัน"
"พี่ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"
โบว์ลิ่งกำลังจะปฏิเสธ พอเธอมองไปก็เห็นรถของอะตอมวิ่งเข้ามาเหมือนกัน เขาจะมารับณิชาแบบนี้ทุกวัน
"ถ้างั้นโบว์กลับกับพี่ก็ได้ค่ะ ทิ้งรถไว้นี่แหละ แต่โบว์ยังไม่อยากกลับบ้านเลย โบว์อยากไปดูหนังสักเรื่อง หรือไปดื่มกันดีไหมคะ"
แล้วอะตอมก็เดินลงรถมาหาทั้งสองคน
"ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวพี่พาไปดื่มที่ร้านประจำของพวกพี่ อะตอมมึงจะไปด้วยไหมชวนณิชาไปด้วย" เข็มทิศเห็นอะตอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็เลยชวน
"คิดดูก่อน" อะตอมยังไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น ณิชาก็เดินลงมาพอดี
"ณิชาขอโทษค่ะที่ลงมาช้า"
"ไปดูหนังก่อนดีกว่าค่ะ" โบว์ลิ่งเดินไปควงแขนของเข็มทิศ
"ได้จ๊ะ" ตอนนี้เข็มทิศคิดว่าโบว์ลิ่งสนใจเขามาก และเข็มทิศก็สนใจโบว์ลิ่งมากเหมือนกัน
"อะไรกัน เราแห้วอีกแล้วหรอเนี่ย" ยิปซียืนมองเพื่อนทั้งสองคนแยกกันขึ้นรถแล้วขับออกไป
- ผู้เขียน
