Chapter V : The 1st World Tour!
2698 คำ
.
.
.
.
‘ไอโน่!!! แกนะแก มันน่านัก!!’
.
.
.
เหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนจะเริ่มออกเดินทางในการทัวร์คอนเสิร์ตในครั้งนี้ และแน่นอนว่าต้องเป็นการเดินทางที่ยาวนานดังนั้นกำหนดการ อุปกรณ์ เสื้อผ้า รวมไปถึงบุคลากรทุกอย่างจะต้องพร้อมให้ได้มากที่สุด ทุกฝ่ายต่างขยันขันแข่งในการทำงานลูน่าเองก็เช่นกัน สาวน้อยมักจะได้รับคำชมจากพี่ๆอยู่เสมอๆว่าเป็นคนเรียนรู้งานเร็วอีกทั้งยังเข้ากับคนอื่นได้ง่ายและนั่นแหละเป็นจุดขายของเธอ! หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ก็ดูจะสนใจสาวน้อยเอาเสียมากๆด้วยความที่ได้ร่วมงานกันบ้างแล้วทำให้ทั้งลูน่าและพนักงานในแผนกต่างๆรวมไปถึงศิลปินหนุ่มสาวในค่ายเริ่มสนิทกันขึ้นมาบ้างแล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มชายหนุ่มที่กำลังจะมีคอนเสิร์ตเร็วๆนี้..
“คุณแอชตันเสื้อผ้าพร้อมลองแล้วนะคะ ของโน่ด้วยนะ” ร่างเล็กโผล่หน้าเข้ามาในห้องซ้อมเพื่อถ่ายทอดข้อความที่ได้รับคำสั่งมา
“โอเคเดี๋ยวฉันตามไป” ร่างสูงหยิบผ้าขนหนูเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อพลางสะบัดหัวเบาๆให้เพื่อไล่ของเหลวราวกับพึ่งอาบน้ำเสร็จ
“หูยยย เฮียแอชทำไมต้องเก๊กด้วยอ่ะ” เสียงน้องเล็กเอ่ยขึ้นแซวทันทีที่เห็นท่าทางของร่างสูง
“อยู่เงียบๆบ้างก็ได้ไอ้โน่! เก๊กบ้าเก๊กบออะไร”
“ก็ปกติไม่เห็นพี่ทำแบบนี้อ่ะ แห่มพออยู่ต่อหน้าแฟนคลับตัวเองนี่เก๊กใหญ่เลยนะ -.-”
“.... (.///.) ง..งั้นฉันไปรอที่ห้องแต่งตัวนะคะ” คนที่ถูกพาดพิงก้มหน้างุดทันทีก่อรจะพูดตะกุกตะกักแล้วรีบหมนตัวกลับไป
“อะไรของพวกแกวะเขามาเรียกให้ไปลองก็ไปลองดิจะได้รีบกลับหอ เหนื่อยแล้วโว้ยยย” เสียงของเพื่อนร่วมวงโวยวายขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังกวนกันไม่เลิก
“เปล่าาาา แค่แซวเฉยๆก็ลูน่าเขาชอบพี่แอชนี่ ฮ่าๆๆๆๆ”
“หึ..” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจกับท่าทีเขินอายของหญิงสาวก่อนจะรีบตามออกไปโดยมีน้องเล็กเดินตามออกไปติดๆเช่นกัน
.
.
.
.
.
.
“จูโน่! อยู่นิ่งๆสิเอ้อออออย่ายุกยิก! ” เสียงพี่เชอร์ตวาดหนุ่มน้อยที่ไม่อยู่นิ่งก่อนหยิกแก้มเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว!
“โอ๊ยยๆๆๆ พี่ผมเจ็บนะ! รู้แบบนี้ให้ลูน่าทำให้ก็ดีหรอก! ไหงเฮียแอชมาตัดหน้าผมหละ!”
“อย่ามาโวยวาย ก็ฉันมาถึงก่อนนาย”
“มาถึงก่อนแล้วไงเล่า! ก็พี่มันเผด็จการอ่ะ!”
.
.
10 นาทีก่อน..
“มาแล้วครับ” ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปแต่พบเพียงร่างบางที่ยืนจัดเสื้อผ้าอยู่ที่ราว
“อ้อ ค..ค่ะ พี่เชอร์ไปเอาของมาเพิ่ม รอสัก..”
“มาแล้วววลูน่ามาลองให้ฉันนะ” ไม่นานเสียงแจ้วของน้องเล็กก็ตามเข้ามาและเห็นเพียงแผ่นหลังของผู้เป็นพี่เดินดุ่มๆเข้าไปหาเพื่อนหญิง
“เธอต้องแต่งให้ฉัน” ไม่ว่าเปล่ามือหนาคว้าข้อมือเล็กให้เดินตามมาไปที่ราวเสื้อผ้าของตัวเอง
“อ้ะ..! ด เดี๋ยวๆๆสิคะ” คนตัวเล็กสะดุ้งเบ็กน้อยพร้อมมองเลิกลักสลับกันไปมาระหว่างเพื่อนชายตัวน้อยกับร่างสูงที่ดึงข้อมือเธออยู่ ‘โว๊ยยยย อย่าแย่งกันน อย่าแย่งกันน ฉันเขินไปหมดแล้ว!’
“ไรอ่ะพี่! ผมขอเธอก่อนนะ!”
“แต่ฉันได้ตัวเธอก่อน” ร่างสูงหันหน้ามายักคิ้วให้อย่างผู้กุมชัยชนะส่งผลให้ผู้เป็นน้องเบ้หน้าเบ้ตาอย่างไม่ชอบใจ ว่าจบร่างสูงก็ถอดเสื้อนอกออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามตัวบางอวดโฉมกล้ามเนื้อที่เป็นหลักฐานของการฝึกซ้อมอย่างหนัก
“อ่ะ เอ่อ คืองั้น..ช ชุดนี้ก่อน นะคะ” มือเล็กสั่นเล็กน้อยเมื่อต้องแตะเนื้อต้องโดนเนื้อหนุ่มนั่น มือบางค่อยๆจัดแจงเสื้อผ้าใส่ให้อีกคนและเช็คดูความเรียบร้อย
“...” ตาคมเอาแต่จ้องมองใบหน้ามนที่ขมักเขม้นกับการทำงานโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นเป้าสายตาของเขาอยู่
“รู้สึกอึดอัดหรือแน่นตรงไหนไหมคะ” ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตรงหน้า
“...” แอชตันส่ายหน้ากลับมาแทนคำตอบแต่ก็ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าหวานด้านหน้า
“งั้นตัวต่อไปนะคะ ตัวนี้จะเปลี่ยนหลังจากรันเพลงเซตแรกจบ” ปากก็ว่าไปมือก็ทำหน้าที่ของมันอย่างดี ร่างสูงตรงหน้าเองก็ยังคงจับจ้องไม่วางตาพลางยกยิ้มออกมาเบาๆ
“อะแฮ่ม!! แค่กๆๆๆๆ” จูโน่กระแอมเบาๆเมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่แทบจะกินหัวเพื่อนหญิงของเขาอยู่แล้ว
“เป็นไรโน่ อมเหรียญแล้วมันติดคอหรอ” ตาคมตวัดตามามองเจ้าของเสียงอย่างรู้ทัน
“ก็ปล๊าว แค่กลัวเสือมันจะกินลูกแกะเลยขัดไว้ก่อน”
“- -^.. ” คำพูดของน้องเรียกให้คิ้วหนากระตุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อโดนรู้ทัน(?) ‘ปัดโธ่! นึกว่าจะไม่มีใครเห็นแล้ว!’
ทันทีที่การลองเสื้อเสร็จสิ้นจูโน่ก็รีบปรี่มาหาลูน่าทันทีพร้อมดึงตัวเพื่อนให้ออกห่างมาจากแอชตัน การกระทำดังกล่าวสร้างความงุนงงให้คนตัวเล็กไม่น้อย
“อ อะไรอ่ะโน่ -.-”
“เออ อะไรของแกอีกวะเนี่ย”
“เก๊าหวงเพื่อนเก๊า” จูโน่ตอบกลับไปด้วยท่าทางน่ารักๆสร้างเสียงหัวเราะให้คนทั้งห้องได้ยกเว้นแต่แอชตันคนเดียว
“แล้วมาหวงอะไรกับฉันเล่า!” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง
“ก็พี่จะ...” คนเป็นน้องพูดละช่วงไปพลางเหล่มองพี่ชายอย่างมีเลศนัย
“จะอะไรหรอโน่?” เสียงใสถามขึ้นมาอย่างสงสัย
“ปล่าว! วันนี้ฉันไม่กลับพร้อมพวกนายนะกลับหอไปก่อนเลย คิดว่าคืนนี้คงไม่กลับด้วย” ร่างสูงชักสีหน้าเลิกลักเล็กน้อยก่อนรีบหมุนตัวออกจากห้องไป
“โฮ่วว เฮียอีกละจะไปค้างกับเด็กเฮียคนไหนหละ” เสียงน้องชายตะโกนไล่หลังอย่างรู้ทันอีกตามเคย
“เรื่องของฉันโว้ยย!!” และแล้วร่างสูงก็หายลับตาไปพร้อมกับเสียงตะโกนตอบกลับมา
“ค้างกับเด็กหรอ.. หมายถึงผู้หญิงหรอ” ลูน่าทวนคำพูดก่อนเอ่ยถามออกไปอย่างซื่อๆ
“ใช่ ป่ะเราไปเก็บของกันเถอะ งานวันนี้เสร็จแล้ว~ อาทิตย์หน้าเราก็เริ่มทัวร์กันแล้ว” ว่าจบก็ดึงมือเพื่อนให้เดินตามออกมาโดยไม่ได้สังเกตุแม้แต่น้อยว่าสีหน้าของคนตัวเล็กเจือนลงเล็กน้อย
“แล้วเอ่อ..เขาจะไม่กลับไปนอนหอจริงๆหรอ แล้ว..เขาคือใครหรอ..” แทบอยากจะยกมือขึ้นตบปากตัวเองที่โพ่งถามคำถามนั้นออกไปซึ่งมันเป็นเรื่องส่วนตัวของศิลปิน เธอเองก็รู้กฏข้อนี้ดีว่าไม่ควรก้าวก่ายแต่จะห้ามใจได้ยังไงหละก็เธอ..ชอบเขานี่นา
“ฮ่าๆๆๆ โน่ไม่รู้หรอกลูน่าที่บอกว่าไม่รู้นี่คือตอบไม่ถูกว่าใคร เฮียอ่ะเด็กเยอะจะตายทั้งในวงการทั้งนอกวงการแต่ถ้าคุยจริงๆก็มีนะ”
“งั้นหรอ เข้าใจแล้ว..งั้นเอ่อ ฉ ฉันกลับแล้วนะ นายก็กลับดีๆหละ” คำตอบที่ได้กลับมาจู่ๆมันก็ขึ้นมาจุกอยู่ตรงอกอย่างบอกไม่ถูกปากมันหนักไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป คนตัวเล็กหยุดเดินก่อนโบกมือให้เพื่อนหนุ่มแล้วรีบหันตัววิ่งออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ต้องชะงักลงเล็กน้อยเมื่อคำพูดของอีกคนทำให้เธอต้องหยุดฟัง
“ลูน่า ที่ฉันบอกเธอเพราะฉันเป็นห่วงเธอนะ ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันไปติดกับเฮียแอชถึงฉันจะรู้ว่าเธอชอบเขามากก็เถอะ”
“ขอบใจมากนะจูโน่” หญิงสาวหันกลับมายิ้มหวานให้เพื่อนก่อนหันตัวกลับแล้วเดินจากไปทิ้งให้อีกคนมองตามหลังพลางส่ายหัวเบาๆ
.
.
.
.
.
.
‘ลูน่า ฉันรู้หรอกนะว่าเธอแอบเสียใจ..’
.
.
.
.
.
.
.
‘แต่นั่นแหละตัวจริงของเฮีย’
.
.
.
.
“โอ๊ะ.. เฮ้ย เหมือนจะลืม..กระเป๋า โว๊ะ!” ร่างบางทึ้งหัวตัวเองเบาๆด้วยความหงุดหงิดก่อนกลับหลังหันทันทีเมื่อรู้ตัว ลูน่าเดินกลับไปตามทางเดินที่ตัวเองเดินผ่านมาแต่พอเอาเข้าจริงๆมันก็ไกลใช่เล่นเจ้าหล่อนเองก็พึ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเดินออกมาไกลขนาดนี้ ก็อาจจะเพราะในหัวเธอเต็มไปด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยทำให้เดินเรื่อยเปื่อยไปแบบไม่รู้ตัว ขาเล็กหยุดยืนอยู่หน้าบริษัทที่ตอนนี้เงียบสนิททีเพียงแสงไฟจากป้ายของบริษัทเท่านั้น
“เอาไงหละทีนี้ คงเลิกงานกันหมดแล้วสิเนี่ย..บัตรสแกนเข้าบริษัทก็อยู่ในกระเป๋า กระเป๋าเงิน โทรศัพท์ กุญแจห้อง.. TT ซวย ซวยแล้วจริงๆ” ร่างเล็กยืนบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวก่อนตาคู่สวยจะเหลียวไปเจอแสงไฟเล็ดรอดออกมาจากม่านบนชั้น 2
“เอ้ะนั่นทำไมไฟห้องนั้นยังเปิดอยู่นะ ตรงนั้นน่าจะเป็นแถวๆห้องซ้อมแน่เลย” ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะสังเกตุว่ามันต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่ข้างๆตึก คนตัวเล็กยกยิ้มออกมาอย่างผู้กุมชัยชนะแล้วรีบปรี่เข้าไปหาต้นไม้ทันทีลูน่าไม่รอช้ารีบปีนป่ายขึ้นไปทันที
“ดีนะที่ตอนเด็กฉันชอบปีนต้นไม้ ฮิฮิ ฮึ้บ! จะถึงแล้วอีกนิด” ขาเล็กค่อยๆก้าวไปยังกิ่งที่ยื่นเข้าไปใกล้หน้าต่างบานที่มีแสงไฟรอดออกมา ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้หน้าต่างมันไม่ล็อคและแน่นอนว่าโชคต้องเข้าข้างเธอบ้าง!
ครืดดด.~
“เยสส!! ” คนตัวเล็กค่อยๆก้าวผ่านขอบหน้าต่างและค่อยๆหย่อนตัวลงไปโดยที่หันหลังลงและเอาเท้าแตะที่พื้นอย่างช้าๆ
“หึหึ โชคร้ายทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันคือพระจันทร์นำโชคยังไงหละ -___,-” ร่างบางค่อยๆปิดหน้าต่างอย่างเบามือก่อนหันตัวกลับไปและเปิดม่านที่บังตัวเธออยู่ออก
“O_O …”ทันทีที่ผ้าม่านพ้นตาร่างเล็กก็ต้องชะงักด้วยความตกใจตาคู่สวยเบิกโพรง ตรงหน้าปรากฏชายร่างสูงที่คุ้นตามีเพียงเสื้อกล้ามตัวบางกับบ็อกเซอร์ตัวน้อยปกปิดส่วนล่างโดยที่เจ้าตัวนั้นดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ คุณ..!!!”
“เธอ..!!!!” เจ้าของร่างกำยำเองก็ไม่ต่างยืนนิ่งไปสนิทก่อนจะได้สติเพราะเสียงร้องโวยวายของคนตัวเล็กตรงหน้า
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาก (/__)!!! ตาฉัน!! ตาฉัน ฮืออออออออออ” คนตัวเล็กรีบดึงผ้าม่านข้างตัวขึ้นมาปิดตาแทบจะทันทีแต่ไม่วายยังร้องโวยวายไม่หยุด
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย !! เธอ!! เธอเข้ามาได้ยังไงงง!!! ” แอชตันรีบคว้าเสื้อผ้าข้างตัวมาใส่อย่างรีบร้อนก่อนจะเดินมากระชากผ้าม่านในมือร่างเล็กออกและเผชิญหน้ากันอย่างซึ่งหน้า
“.... อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!” คนตัวเล็กชะงักไปครู่นึงเมื่อโดนกระชากผ้าม่านออกจากใบหน้าก่อนจะแผนเสียงใส่หน้าอีกคน
“โว๊ยยยยยยยย!!! หยุด!! โวยวาย! ได้แล้ว!!”
“ก็นายทำตาฉันเสียหาย!!”
“เธอนั่นแหละทำฉันเสียหาย!!”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ !! นายนั่นแหละอยู่ๆก็มาแก้ผ้าให้ฉันดู!”
“เธอนั่นแหละ จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ฉันอยู่ของฉันคนเดียว!!”
“....” เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนตัวเล็กเองก็เงียบไปครู่หึ่งเพื่อทบทวนก่อนจะเบี่ยงตัวหลบจากคนตรงหน้าแล้วรีบเดินฉับๆออกจากห้องไป
“ไม่รู้แหละ!! คืนนี้นายทำฉันฝันร้ายแน่ๆ!”
“เดี๋ยว! เธอนี่มัน!! ” ร่างหนาได้แต่มองตามหลังอีกคนที่เดินออกไป อายก็อาย โมโหก็โมโห!
.
.
.
.
.
‘ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ!’
.
.
.
.
.
.
“ไอ้คนบ้า! ฮึ่ยยย หงุดหงิด! หงิดๆๆๆๆๆๆ!” ร่างเล็กเดินบ่นไปตามทางกลับบ้านอย่างหัวเสียและแน่นอนว่าเจ้าหล่อนต้องการที่ระบาย! มือเล็กหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาก่อนกดรัวสติ๊กเกอร์หาใครบางคน
LINE
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
LUNAR ☽ _: LUNAR ☽ sent a sticker.
RUNAWAY_Y : อะไร!
LUNAR ☽ _: หงิด!! หงิดโว้ยยยย!!
RUNAWAY_Y : เดี๋ยวๆหงิดไรใจเย็นๆ
LUNAR ☽ _: หงุดหงิดคน
RUNAWAY_Y : ใครทำไรเจ๊ก็กระทืบเลยดิยากไร
LUNAR ☽ _: - - แกส่งเสริมฉันหาเรื่องคนดีจริงๆเลย เออช่างเถอะป๊ากับแม่ทำอะไรอยู่อ่ะ?
RUNAWAY_Y : ตอบว่าไม่รู้จะผิดไหม? -.-
LUNAR ☽ _: อ้าวนี่อยู่บ้านกันยังไง?
RUNAWAY_Y : ก็ไม่รู้อ่ะเมื่อเช้าป๊าก็เข้าบริษัทแม่ก็เข้าไปร้าน
LUNAR ☽ _: อ๋อโอเคแล้วแกอ่ะทำไร
RUNAWAY_Y : Sent a picture!
LUNAR ☽ _: ไอ้ทาสแมว! แค่นี้แหละกำลังกลับห้อง
RUNAWAY_Y : เคๆแล้วจะบอกป๊ากับแม่ให้
LUNAR ☽ _: แต๊งง
ถึงจะหงุดหงิดอยู่บ้างแต่พอได้คุยกับน้องชายก็ดีขึ้นมาหน่อยนี่แหละเป็นเหตุผลที่เจ้าหล่อนมักจะไปโวยวายกับน้อง เพราะอย่างน้อยเขาก็รับฟังและบางทีการกวนบาทาของน้องก็ช่วยให้ลูน่าเผลอหัวเราะออกมาได้เหมือนกัน ‘แบบนี้ไงเจ้ารัน ฉันเลยรักนาย J’
.
.
.
.
.
.
1 อาทิตย์ต่อมา
เหล่าสต๊าฟรวมตัวกันอยู่หน้าเคาน์เตอร์เช็คอินและไม่นานคณะของศิลปินหนุ่มก็มาถึงโดยมีคารวาน(?)เหล่าแฟนคลับตามมาส่งกันอย่างคับคลั่ง ลูน่ามองภาพเบื้องหน้าที่มีศิลปินหนุ่มเดินมากันเป็นกลุ่มโดยมีเสียงกรี๊ดของเหล่าแฟนคลับนำมาก่อนก็อดยิ้มไม่ได้ก็เพราะถ้าเป็นแต่ก่อนเจ้าหล่อนเองคงได้นั่งแต่อยู่หน้าจอเพื่อดูรูปหนุ่มๆเหล่านี้ผ่านแฟนๆที่ตามมาส่งที่ศิลปิน แต่ตอนนี้มันยิ่งกว่าฝันไปที่เธอได้เข้ามาทำงานอยู่เบื้องหลังศิลปินที่เธอคลั่งไคล้และรวมไปถึงคนที่เธอชอบด้วย..ถึงแม้มันจะผิดคาดไปบ้างก็เถอะ!
“เห๊อะ!”
“เห๊อะ!!” เพียงแค่ทั้งสองเผลอหันมาสบตากันเข้าร่างเล็กก็รีบสะบัดหน้าหนีแทบจะทันทีรวมไปถึงร่างสูงเองก็ไม่ต่าง เพราะตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ยังไม่มีใครเลยที่เป็นฝ่ายเข้ามาขอโทษก่อนและมันก็ทำให้บรรยากาศในการทำงานชวนอึดอัดขึ้นเล็กน้อย
“อะไรกันอ่ะสองคนนี้ -.-” จูโน่มองทั้งสองคนสลับกันไปอย่างไม่เข้าใจ
“พวกนายนี่ทำตัวเหมือนพวกข้าวใหม่ปลามันเลยนะ” เสียงของเลโอที่เดินตามมาติดๆเอ่ยขึ้น
“ไม่มีทาง!ยัยคนไม่มีมารยาท!”
“ไม่!มี!ทาง! นายมันโรคจิต!” ทั้งสองคนรีบปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกันทันทีพฤติกรรมแปลกๆนี่สร้างเสียงหัวเราะให้น้องเล็กได้เป็นอย่างดี
“พวกเธอสองคนนี่พอๆไปได้แล้วเดี๋ยวก็ทำเครื่องเค้าดีเลย์หรอก” พี่เชอร์ลีนเดินมาดึงแขนลูน่าให้เดินตามไปแต่ไม่วายคนตัวเล็กกระทืบเข้าที่เท้าของร่างสูงอย่างจัง
“ตุ๊บบ!!”
“อ๊าก!! ยัย!! เธอ!! โอยยย 0)(*$)(*%)(%” ร่างสูงแทบจะกร่นด่าออกมาไม่เป็นภาษาและแน่นอนว่าคงจะด่าไม่ทันหรอกในเมื่อลูน่าเองก็วิ่งต้อยๆตามพี่เชอร์ลีนไปทันที
.
.
.
.
.
‘ฉันจะไม่แพ้หรอกนะ!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!’
.
.
.
.
- ผู้เขียน
