อิ่นสิงอี้ร้อนใจหนัก นางกำลังทำให้คนของตนต้องพบเหตุร้าย อีกทั้งยามนี้ถูกพาตัวไปอยู่ข้างนอกแยกจากซูซิน ส่วนชะตากรรมของตงหย่วน ยังไม่ทราบว่าอีกฝ่ายเป็นเช่นไร กระนั้นก่อนออกจากชายคาโรงเตี๊ยม จมูกนางได้กลิ่นอ่อนๆ โชยมาตามสายลม เป็นกลิ่นที่นางนึกถึงตอนที่ตนเย็บเสื้อให้กับอาหลุน
“เสื้อท่านเก่า มันขาดหลายจุดข้าพยายามซ่อมเต็มที่แล้ว ทั้งใช้ถุงหอมเลาะเป็นผ้าผืน และผ้าเช็ดหน้าที่ยังไม่ได้ใช้นำมาเย็บติดกันให้ใหม่ หวังว่าท่านคงไม่รังเกียจที่มันมีหลายสีสันไปสักหน่อย อาจไม่เหมาะกับบุรุษใส่ทั่วไป เพราะเป็นผ้างามราวกับชุดมงคล”
ในขณะที่ซ่อมเสื้อให้อาหลุน เป็นตอนนั้นที่อิ่นสิงอี้ รู้ว่าตนมีวิชาเย็บปักด้วย ดังนั้นเสื้อเก่าๆ ของอาหลุน จึงได้นางใช้ผ้าหลายชิ้นเย็บแปะเข้าไปใหม่ ซึ่งนอกจากจะสวยแปลกตา ยังสร้างความสดใสให้คนหน้าบึ้งๆ ดูอ่อนโยนกว่าเดิม
มือใหญ่ๆ ของเขาสื่อสารกับนาง ได้ความว่า
“คนใบ้ ไม่ถือ ใส่
