“ถึงแล้วก็ดึงผ้าออกจากหัวให้ฉันได้แล้ว อึดอัด”
“.........??” วาทิตย์เลิกคิ้วอย่างสงสัย หรือว่าเธอรู้แล้วว่าเป็นเขา?
“ไอ้ทิตย์”
“เอ๊า แกรู้??”
“เออ”
…………??
“รู้ได้ไงวะ?” วาทิตย์เกาศีรษะขณะเปิดประตูพาเธอเข้ามาในห้องในเวลารุ่งสางพอดี
“นี่ห้องแกเหรอ? แล้วแกมาทำไม?”
“ฉันต้องถามแกมากกว่านะมล ว่าสบายดีไหม แล้ว มันทำอะไรแกหรือเปล่า ทำไมถึงได้เดินมาคนเดียว พวกมันทำอะไรกับแกบ้างวะ ทำไม..
“พอๆ ก่อน ค่อยๆถามได้มะ”
“กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย มึงยังยิ้มได้ขนาดนี้อีก มึงรู้มั้ยว่ากูห่วงมึงแค่ไหน ตามสืบเสาะหาที่อยู่ของมันกว่าจะรู้ พอรู้กูก็เข้าไปไม่ได้ มึงโคตรจะใจร้ายว่ะ”
ฟุบบ
ร่างเล็กโผเข้ากอดเขาทันทีให้เขาได้หยุดกระวนกระวาย
“ขอบคุณมากๆนะ ที่เป็นห่วง ก็ออกมาได้แล้ว”
“อืม..” วาทิตย์น้ำตาซึมพลางลูบผมเธอเบาๆ
“ทำไมแกต้องทำขนาดนี้วะทิตย์”
“ก็ ก็ ...”
“......” มลชนกผละใบหน้าออกจากแผงอกล่ำเงยหน้ารอฟั
