ตอนที่ 8
1248 คำ
ในเวลาต่อมา
หลังจากที่อัศนีพาเนื้อแพรไปทานอาหารที่จัดเตรียมไว้สำหรับพวกเขาทั้งสองเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวมาที่ห้องทำงานในส่วนของฝ่ายบัญชี ซึ่งชายหนุ่มคิดว่าน่าจะเหมาะสมกับหญิงสาวที่สุด เพราะระหว่างที่ทานอาหารนั้นเขาได้ซักถามข้อมูลเกี่ยวกับหญิงสาว จึงได้รู้ว่าเนื้อแพรนั้นกำลังศึกษาอยู่ปี 3 ที่มหาวิทยาลัยมีชื่อของรัฐแห่งหนึ่งและเอกบัญชีการเงิน แถมยังสอบชิงทุนปีสุดท้ายได้อีกด้วย แต่ก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะว่าถูกส่งให้มาใช้หนี้ให้แก่เขาแทน
“ที่นี่คือฝ่ายบัญชี นั่นคุณเกสร เป็นคนดูแลในส่วนนี้ และจะเป็นคนที่จะสอนงานเธอด้วย”
อัศนีเอ่ยแนะนำให้หญิงสาวได้รู้จักกับหญิงสูงวัยที่ยืนขึ้นทันทีที่เห็นชายหนุ่ม เนื้อแพรพนมมือไหว้หญิงตรงหน้าอย่างสวยงามสร้างความประทับใจให้กับเกสรเป็นอย่างมาก
เกสรรับไหว้พร้อมกับกระดกแว่นตากรอบหนาขึ้นนิดนึง พร้อมกับกวาดมองไปทั่วใบหน้าแลเลยไปทั่วเรือนร่างบอบบางของหญิงสาวก่อนจะเอ่ยชมออกมาตรงๆ
“สวยจังเลย แน่ใจหรือคะคุณอัศนีว่าจะให้แม่หนูคนนี้มาช่วยงานบัญชีจริงๆ งานบัญชีน่าเบื่อนะคะ” เกสรเอ่ยอย่างหยอกเย้า
“จริงสิครับคุณเกสร เนื้อแพรเขาจะมาช่วยงานบัญชีของที่เกาะนี้อีกแรงนึง คุณเกสรจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง เขาเรียนมาทางนี้ฉันคิดว่าเขาเหมาะกับงานนี้ครับ”
“ถ้าคุณอัศนีต้องการแบบนั้นใครจะกล้าขัดล่ะคะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าดิฉันน่ะดุนะ ถ้าสอนแล้วไม่จำหรือว่าทำไม่ได้ฉันไล่ตะเพิดเลยนะคะ”
เกสรพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่จ้องมองมายังหญิงสาวตรงหน้ามีแววเอื้อเอ็นดู พลางคิดในใจว่า
‘รูปร่างหน้าตายังดูเด็กอยู่เลย ทำไมถึงกล้ามาเล่นเสี่ยงโชคที่นี่ได้นะ หรือว่าเป็นเด็กเลี้ยงของใครหรือเปล่านะ’
เนื้อแพรเองที่ถูกมองจากอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยนก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากอิ่มเอื้อนเอ่ยฝากเนื้อฝากตัวออกมาทันที
“ช่วยสอนงานให้แพรด้วยนะคะ แพรจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่เลยค่ะ ถ้าหากแพรทำผิดพลาดคุณเกสรว่ากล่าวตักเตือนแพรได้เลยนะคะ”
“อุ๊ยตาย รู้จักพูดด้วยนะเราน่ะ ฉันน่ะว่าใครไม่เป็นหรอกจ้ะ ถ้าทำผิดน่ะฉันให้คุณอัศนีเขาจัดการเลย แต่จะทำได้หรือเปล่าน่ะเดี๋ยวก็รู้ ไม่เกินอาทิตย์หรอก”
เกสรแกล้งขู่ออกไปด้วยอยากรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แต่เท่าที่เห็นก็มีเพียงใบหน้าเรียวสวยที่มองสบตาเธอกลับมา แววตามีความมุ่งมั่นในสิ่งที่พูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด เห็นแล้วก็ให้นึกถึงตนเองในวัยสาว
“เอาเป็นว่าฝากเนื้อแพรด้วยแล้วกัน ว่าจะไปตรวจงานที่ด้านหน้าสักหน่อย เดี๋ยวเจ้าเลอสรรจะมาว่าฉันได้ว่าอู้งานกินแรงมัน”
อัศนีพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนั้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกมือเรียวของหญิงสาวคว้าต้นแขนแข็งแกร่งของเขาเอาไว้เสียก่อน
“ดะ...เดี๋ยวสิคุณอัศนี แล้วเรื่องเงินเดือนของฉันล่ะ”
หญิงสาวกระซิบถามทันทีที่ลากแขนชายหนุ่มออกมาห่างจากบริเวณที่คุณเกสรยืนอยู่ โดยมีเพียงรอยยิ้มบางๆ ของผู้สูงวัยที่ส่งมาให้อย่างเอื้อเอ็นดู
“นี่แม่คุณ งานน่ะยังไม่ได้เริ่มเลยนะ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอน่ะทำงานดีหรือไม่ดี มันก็ต้องรอดูผลการทำงานของเธอก่อนสิฉันถึงจะประเมินได้ว่าเธอน่ะควรจะได้เงินเดือนเดือนละเท่าไหร่ เข้าใจไหม”
อัศนีไม่พูดเปล่า มือเรียวใหญ่ของชายหนุ่มยกขึ้นบีบเน้นที่คางสวยของหญิงสาวเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ ดวงตาสีสนิมที่ทอดมองมานั้นกรุ้มกริ่มยิ่งนัก
‘นี่ถ้าไม่ติดว่ามีคุณเกสรอยู่ในห้องนี้ด้วยละก็เขาจะจูบทำโทษหญิงสาวตรงหน้านี่ให้หนำใจไปเลยทีเดียว’ อัศนีคิดเช่นนั้น
และดูเหมือนว่าสิ่งที่ชายหนุ่มคิดนั้นมันได้ส่งผลพุ่งชนมาที่หัวใจของเนื้อแพรเข้าอย่างจัง แก้มนวลของหญิงสาวแดงก่ำขึ้นมาในทันที ดวงตาสวยหวานสะเทิ้นอายอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเห็นท่าทางของชายหนุ่มที่แสดงออกมา หญิงสาวรีบเบี่ยงตัวหลบออกมายืนอยู่ห่างๆ เขาเป็นวา ก่อนจะตอบชายหนุ่มกลับไปว่า
“ฉันจะตั้งใจทำงานอย่างดีที่สุดค่ะ เพื่อที่คุณอัศนีจะได้ประเมินเงินเดือนของฉันได้ถูกต้อง”
เนื้อแพรเอ่ยเน้นเสียงหนักคำว่า ‘เงินเดือน’ ทำให้คุณเกสรที่ยืนอมยิ้มอยู่บริเวณนั้นถึงกับขยับแว่นด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวแล้วเอื้อมมือคว้าแขนให้เดินตามมานั่งที่โต๊ะทำงานที่ว่างอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง พลางพูดให้ชายหนุ่มกลับไปทำงานตามที่ตัวเองได้เอ่ยออกมาเมื่อครู่
“คุณอัศนีไม่ต้องห่วงเนื้อแพรไปหรอกค่ะ ทางนี้เดี๋ยวดิฉันจัดการเอง เชิญคุณอัศนีตรวจงานที่ด้านหน้าต่อเลยค่ะ”
เกสรพูดจบก็หันมาสนใจกับหญิงสาวตรงหน้าที่นั่งมองนางตาแป๋วอย่างพร้อมที่จะเรียนรู้งานอย่างเต็มที่ ยิ่งเห็นเช่นนี้ยิ่งทำให้นางรู้สึกดีกับเนื้อแพรยิ่งนัก ก่อนจะเริ่มหยิบแฟ้มสมุดรายวันทั่วไปซึ่งเป็นงบรายจ่ายของเกาะมาหยาแห่งนี้ออกมาให้หญิงสาวได้ลองทำดูเป็นการวัดพื้นฐานของการทำบัญชีให้นางได้ประเมินว่าหญิงสาวที่เจ้าของเกาะมาหยาแห่งนี้พามาฝากทำงานด้วยจะสามารถทำงานเกี่ยวกับตัวเลขได้อย่างที่บอกไว้หรือเปล่า
อัศนีเองเมื่อเห็นว่าสองสาวต่างวัยตรงหน้าไม่คิดที่จะให้ความสนใจกับชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห้องเลย เขาจึงเดินออกมาจากห้องนั้นเสีย และเดินมุ่งตรงไปยังส่วนของห้องทำงานของเขาและเพื่อนสนิทพลางนึกในใจ
‘คราวนี้ต้องโดนเจ้าเลอสรรมันล้อแน่ๆ ว่าบ่มิไก๊ ทุกทีพอได้สาวๆ มาอย่างน้อยต้องไม่ต่ำกว่า 3 วัน เขาถึงจะออกมาจากบ้านไม้ธาราได้ แต่นี่แค่คืนเดียวเขาก็กลับมาทำงานตามเดิมซะแล้ว เฮ้อ! คิดแล้วก็กลุ้ม จะตอบมันยังไงดีนะถ้าหากว่ามันถามขึ้นมา แต่เอ๊ะ จะสนใจไปทำไมล่ะ ในเมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเรานี่หว่า’
ชายหนุ่มคิดเองเออเองอยู่ภายในใจ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอให้กับความคิดของตัวเอง แล้วผ่อนความเร็วของการก้าวเดินให้ช้าลงจนกลายเป็นเดินทอดน่องไปตามทางเดินเรื่อยๆ อย่างสบายอารมณ์เข้ามาแทนที่
- ผู้เขียน
