ตอนที่ 6
1478 คำ
“อ้าววิชัย ทำไมถึงไม่ไปพักผ่อนล่ะครับ แล้วนี่อัศนีมันไปไหนเนี่ยถึงให้วิชัยมาอยู่แทนมัน”เลอสรรพูดเสียงก้องก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าให้วิชัยไปจัดการเรื่องอะไร
“เออ...ลืมไป ป่านนี้มันคงสนุกกับลูกหนี้ของมันอยู่แน่ๆ”
“คุณเลอสรรครับ”วิชัยรีบปรี่เข่ามาหาชายหนุ่มเป็นการด่วน
เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หุ้นส่วนของเจ้านายตนเดินเข้ามาภายในออฟฟิศด้านบนก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างที่สามารถมองลงมายังด้านล่างที่จัดสถานที่ให้กับนักแสวงโชคด้านล่างไว้อย่างกว้างขวาง โดยถูกปิดกั้นจากสายตาของนักเล่นทุกคน
เพราะเมื่อแหงนมองขึ้นมาด้านบนนั้นทุกคนก็จะพบแต่เพียงแค่กระจกสีดำที่ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดหรือใครได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ จะมีก็แต่คนที่อยู่ภายในห้องนี้เท่านั้นที่มองเห็นพวกเขาได้ และพื้นที่ด้านล่างบางส่วนนั้นยังถูกตกแต่งด้วยกระจกติดฟิล์มดำอยู่หลายห้องซึ่งจะจัดให้เป็นห้องวีไอพี แยกส่วนออกไปสำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว และจะต้องมีเงินมากเท่านั้นถึงจะสามารถเปิดใช้ห้องนี้ได้
“วิชัยมีอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงดูแปลกๆ ไปนะ”เลอสรรถามออกไปอย่างคนชักสังเกต
“คือ...คือผมอยากถามคุณเลอสรรว่าคุณมีรูปภาพของคนที่ให้ผมไปรับมาเมื่อวานหรือเปล่าครับ ผมอยากจะดูรูปของลูกหนี้รายนี้สักหน่อย อ้อ ชื่อด้วยครับ เธอชื่ออะไร”
“อ้าว ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”คิ้วหนาเลิกขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะหันร่างสูงใหญ่กลับมา
“ผม...ผมคิดว่าเอาตัวมาผิดน่ะครับ” วิชัยบอกออกไปในที่สุด
“เฮ้ย! จริงเหรอ ไม่มั้ง น้องสาวของนายพีรยุทธน่ะสวยเฉี่ยวเชียวนะ แล้วเขาก็มีน้องสาวคนเดียวด้วย หึหึ ไม่ผิดหรอกน่าที่นายไปรับมาน่ะ”
เลอสรรพูดน้ำเสียงตกใจในตอนแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขำกับสิ่งที่ได้ยิ่ง แต่นั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำให้วิชัยแน่ใจมากขึ้นไปอีกว่าเขาพาลูกหนี้กลับมาผิดตัว ซ้ำตอนนี้ก็คงจะโดนเจ้านายเผด็จสวาทไปเรียบร้อยแล้วแน่ๆ
“นั่นละครับที่ผมเป็นห่วง ยิ่งคุณเลอสรรพูดแบบนี้ผมยิ่งแน่ใจมากขึ้นไปอีกว่าผมพามาผิดตัว”
“ผิดตัวแน่หรือวิชัย”เลอสรรไม่วายถามย้ำ ก่อนจะได้คำตอบเป็นการพยักหน้าแทน
“แน่ครับ ผมถึงอยากรู้ชื่อกับเห็นรูปของลูกหนี้รายนี้ว่ามีไหมยังไงล่ะครับ”
“เวร! บรรลัยแล้วไหมล่ะ”เลอสรรถึงกับสบถออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะเดินมานั่งลงที่โต๊ะทำงานอย่างคนที่ใช้ความคิด
“ครับ...บรรลัยแน่ครับ”วิชัยพูดออกมาเป็นประโยคเดียวกัน
“แล้วนายพามาทำไมกัน ในเมื่อไม้แน่ใจ” เลอสรรโวยวายขึ้นทันที ซวยซ้ำสองจริงๆ
“ผมเองก็เพิ่งรู้ก็ตอนที่อยู่ในเรือแล้วเหมือนกันนี่ครับ”วิชัยพูดเสียงอ่อย
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะครับคุณเลอสรร”
“ฉันเองก็ลืมถามชื่อ รูปน่ะฉันไม่มี แต่จะย้อนกล้องดูให้ เพราะวันที่นายพีรยุทธมาขอกู้เงินกับเราเพื่อจะเสี่ยงโชคต่อน่ะ เขาชี้ให้ฉันดูว่าน้องสาวตัวเองกำลังเล่นอยู่ด้วย เดี๋ยวฉันจะดูให้เดี๋ยวนี้เลย”
พูดจบก็รีบจัดการดูกล้องวงจรปิดย้อนหลังทันที
ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับการหาภาพของบุคคลที่ชายหนุ่มต้องการ เพียงไม่ถึง 15 นาที เขาก็ได้ภาพของคนที่วิชัยต้องการทั้งหมด ก่อนจะสั่งปริ๊นซ์ออกมาในทันที แล้วยื่นส่งให้กับวิชัยที่นั่งรออยู่ตรงหน้าชายหนุ่มอยู่แล้ว
“นี่ไงวิชัย ภาพของน้องสาวนายพีรยุทธ ลองดูสิว่าใช่คนที่นายไปรับหรือเปล่า”
วิชัยรับภาพที่เลอสรรส่งให้มาไว้ในมือ หนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์จ้องมองภาพในมือเขม็ง ก่อนจะหลับตาลงนิ่งๆ แล้วลืมตาขึ้นมองสบกับชายหนุ่มหุ้นส่วนเจ้านายตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ชัดเลยครับคุณเลอสรร”
“ถูกหรือผิดล่ะวิชัย ฉันรอฟังอยู่”
เลอสรรน้ำเสียงเร่งเร้าอยู่ในที เขาอยากรู้เช่นกันว่าใช่ลูกหนี้สาวที่พามาหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่จะได้จัดการต่อไปถูก
“ไม่ใช่ครับ” วิชัยบอกเสียงเข้ม
“งานเข้าแล้วไหมล่ะคราวนี้ เฮ้อ!”เลอสรรถอนหายใจออกมายาวเหยียดเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นเราจะต้องรีบส่งตัวผู้หญิงคนนั้นกลับไปโดยเร็ว แล้วทำไมนายพีรยุทธถึงส่งน้องสาวคนนี้มา ทำไมไม่ส่งคนที่พามาเล่นด้วยมาให้ คิดอยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม แล้วเราจะได้เจอกัน แล้วนายรู้จักชื่อคนที่พามาหรือยังล่ะ”
“ครับ เนื้อแพรแนะนำตัวกับผมแล้วครับ”
วิชัยบอกชื่อของลูกหนี้ที่พามาที่เกาะผิดตัวให้กับชายหนุ่มฟัง ทำให้นึกถึงใบหน้าสวยหวาน นัยน์ตากลมโต ที่เรียกชื่อเขาอย่างอ่อนหวานและนอบน้อมอย่างคนที่ได้รับการอบรมมาดี
“พูดถึงชื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วถึงกับอมยิ้มอย่างนี้ สงสัยเจ้าหล่อนคงมีอะไรดีหรือเปล่า” เลอสรรไม่วายหยอกเย้า
“ไม่ครับ ไม่ได้มีอะไรเลย เพียงแต่รู้สึกสงสารก็เท่านั้นเอง”วิชัยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังพร้อมเอ่ยขึ้น
เมื่อเห็นเลอสรรยังจับจ้องใบหน้าของเขาอย่างไม่วางตาว่า
“คุณเลอสรรไม่ต้องมองหน้าผมแบบนั้นเลย ผมไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ผมแค่สงสาร เพราะถ้าหากว่าผมมีลูกสาวละก็แล้วลูกผมต้องมาเจอแบบนี้ผมคงรู้สึกไม่ดีเอามากๆ และคงหาวิธีที่จะช่วยเหลือ แต่นี่ไม่ใช่เพราะเนื้อแพรไม่ใช่ลูกผม”
“โอโห่...วิชัยพูดซะยาวเชียว ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยสักคำ ก็แค่สงสัยเพราะว่าไม่เคยเห็นนายเป็นอย่างนี้เลยตั้งแต่ที่รู้จักกันมา”
เลอสรรพูดไปหัวเราะไป ด้วยไม่คิดว่าวิชัยจะพูดเอ่ยความรู้สึกของตนเองว่าคิดอย่างไรกับเจ้าหนี้ของนายตนออกมาให้หุ้นส่วนอย่างเขารู้
“ผมเองก็อยากแสดงความบริสุทธิ์ใจครับว่าผมไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ ผมก็แค่สงสาร มันก็เท่านั้น และก็ห่วงคุณอัศนีด้วย ถ้าหากว่าทางนั้นเกิดแบล็กเมล์เราขึ้นมาหาว่าเราลักพาตัวน้องสาวมันมาเรื่องมันจะไม่ไปกันใหญ่หรอกเหรอครับ”วิชัยเอ่ยอย่างกังวลทั้งสีหน้าและแววตา
และเลอสรรเองก็รับรู้ได้เช่นกันกับความกังวลของวิชัย ก่อนจะเอื้อมมือไปตบที่แขนของวิชัยเบาๆ
“อย่าเพิ่งเป็นกังวลไปเลยน่าวิชัย ฉันว่าเรารีบไปหาเจ้าอัศนีมันดีกว่า ไปวิชัย”
พูดจบก็คว้าข้อมือของวิชัยแล้วรีบลากแขนเดินนำหน้า แต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วหันหน้ากลับมามองหน้าคนที่ตนเองลาก
“ทำไมไม่เดินล่ะ”
“ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ป่านนี้ข้าวสารมันคงกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว เผลอๆ เราสองคนอาจจะซวยด้วย เพราะดันเข้าไปขัดจังหวะความสุขของคุณอัศนีเข้า ผมว่ารอให้คุณอัศนีมาหาพวกเราเองดีกว่าครับคุณเลอสรร” วิชัยพูดบอกไปตามที่ตนเองคิด
“เอาตามที่นายบอกก็ได้ เพราะถ้าหากว่าตอนนี้อัศนีมันอยู่กับลูกหนี้ของมันละก็ เราคงไปช่วยอะไรไม่ได้แล้วล่ะ เฮ้ออออ ถ้างั้นวิชัยก็ไปพักเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลเอง”
เลอสรรพูดบอกด้วยใบหน้าที่ระบายยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา หากแต่วิชัยนั้นรู้ดีว่าภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนี้นั่นกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความคิดที่จะหาวิธีรับมือกับทุกเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นมาในเมื่อไหร่ก็ได้
“คุณเลอสรรเองก็อย่าเครียดให้มากนักนะครับ”
วิชัยเอ่ยบอกก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เลอสรรได้แต่หัวเราะให้กับความรู้ทันในสิ่งที่เขากังวลของลูกน้องมือ ก่อนจะหันหลังให้กับประตูห้องที่ปิดลงและเดินไปที่หน้าต่างเพื่อพุ่งความสนใจไปที่นักแสวงโชคแทน
- ผู้เขียน
