Episode 8 อุบัติเหตุ
1438 คำ
Episode 8
อุบัติเหตุ
"ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะเพื่อนของเธอนั่นแหละ!" เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนเอ่ยดังขึ้นมา แม้ว่าฉันจะอยากรู้ว่าใครเป็นคนพูดแต่ก็ไม่อาจจะที่ลืมตาขึ้นมามองได้เพราะหนักตาฉันมันรู้สึกหนักอึ้งเอามากๆที่สำคัญร่างกายของฉันตอนนี้ก็แทบไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว
ปลายจมูกของฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่ดูสะอาดและมีกลิ่นยาคละคลุ้งผสมปนเปกัน เดาไม่ยากว่าตอนนี้ฉันน่าจะอยู่โรงพยาบาลแม้ไม่ต้องลืมตาขึ้นมาดูก็ตาม
"นายจะโทษเพื่อนฉันอย่างเดียวไม่ได้นะ" เสียงหวานใสของใครบางคนเอ่ยเถียง ฉันจำได้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงเพื่อนสนิทของฉัน 'วาวา'
"เหอะ ต้นเหตุทั้งหมดมันก็มาจากเพื่อนของเธอคนเดียว" อีกฝ่ายเอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ว่าน้ำเสียงทุ้มเข้มนี้จะคุ้นหูฉันเอามากๆแต่ฉันก็จำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใคร
"ถ้าเพื่อนนายไม่นอกใจเพื่อนของฉันมันก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก"
"เถียงกับคนอย่างเธอไปก็เท่านั้น ไม่ว่ายังไงยัยนั่นก็ต้องชดใช้ที่ทำเพื่อนฉันตาย!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด ประโยคของเขาทำให้ฉันได้แต่คิดตาม มีคนตายงั้นเหรอ ใคร?
"ฮึก... แต่เพื่อนฉันก็อาการสาหัสมากเลยนะ แถมผ่านมาหลายวันแล้วยังไม่ฟื้นสักที แค่นี้ยังมันไม่พออีกเหรอ อยากจะให้เพื่อนฉันตายไปเลยใช่ป่ะ"
"แต่เพื่อนเธอ... ทำเพื่อนฉันตาย"
ฉันได้แต่พยายามทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่ฉันจะมาหยุดอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ ฉันจำได้ว่าฉันขับรถไปหาองศาที่บริษัทเพราะว่าเขากำลังจะฆ่าตัวตาย ต้นเหตุมันก็มาจากฉัน... แต่ก่อนที่ฉันจะไปหาเขาจู่ๆฉันก็โดนรถอีกคันขับพุ่งชนใส่เพราะว่าฉันผ่าไฟแดง และเรื่องหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย
"ฉะ...ฉันขอโทษ" สุดท้ายฉันก็พยายามใช้แรงที่มีทั้งหมดลืมตาขึ้นและเอื้อนเอ่ยประโยค 'ขอโทษ' ออกมา แม้ว่าฉันจะยังไม่รู้สถานการณ์ทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่ฉันสัมผัสได้ว่าฉันทำให้คนอื่นเดือดร้อนเอามากๆ รวมถึงองศาด้วย ตอนนี้ไม่แน่เขาอาจจะนอนอยู่ในโรงพยาบาลเหมือนฉันก็ได้ ส่วนคนที่น่าจะตายก็คือ... คนที่ขับรถชนฉัน?
"รันดา!!!" เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาวาวาเพื่อนสาวคนสนิทของฉันก็รีบวิ่งมาหาฉันโดยเร็ว และเมื่อฉันมองรอบห้องก็ได้ไปสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งฉันจำเขาได้ว่าเขาเป็นใคร
'น้ำเหนือ' เพื่อนสนิทขององศานั่นเอง
"น้ำเหนือ ไปตามหมอเร็ว รันดาฟื้นแล้ว!!!" วาวาเอ่ยสั่งน้ำเหนือและเขาเองก็ไม่รีรอที่จะไปตามหมอ
"มะ...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วา" ฉันเอ่ยถามวาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งแม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่มีแรงเลยก็ตามแต่ฉันก็อยากจะรู้เรื่องทั้งหมด
"อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย รอหมอมาตรวจก่อนดีกว่า"
หลังจากนั้นไม่นานคุณหมอก็ได้มาตรวจอาการของฉันพร้อมกับเช็คสภาพร่างกาย ตอนนี้ร่างกายของฉันเหมือนเป็นซอมบี้ไม่มีผิด มีรอยช้ำตามตัวเยอะแยะที่สำคัญยังต้องนอนโรงพยาบาลต่ออีกหลายวันอีกต่างหาก ไม่นึกเลยว่าอาการของฉันมันจะสาหัสพอควร
"ฉันหลับไปหนึ่งสัปดาห์จริงๆเหรอ?" ฉันเอ่ยถามวาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะสลบไปได้นานถึงขนาดนั้น
"ก็ใช่นะสิ! ฉันนึกว่าเธอจะไม่ฟื้นแล้วซะอีก" วาเอ่ยขึ้นอย่างดีใจพร้อมกับสวมกอดฉัน
"ขอโทษนะ... แล้วองศากับคนที่ขับรถชนฉันเป็นยังไงบ้างอ่ะ?" ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย วาและน้ำเหนือถึงกับนิ่งเงียบไม่พูดอะไร บรรยากาศดูตึงเครียดเอามากๆ
"อย่าบอกนะว่าคนที่ขับรถชนฉันตายเหรอ!? ฉันทำคนตายเหรอวา" ฉันเขย่าตัววาอย่างแรงด้วยความอยากรู้
"เอ่อ... คนที่ขับรถชนเธอก็บาดเจ็บสาหัสพอควร แต่ว่าตอนนี้เขาก็รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน"
"เฮ้อ... ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะทำคนตายซะแล้ว" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนั้นที่ฉันได้ยินพวกเขาคุยกันฉันอาจจะหูฝาดไปเองก็ได้
"เหอะ..." น้ำเหนือหัวเราะเบาๆในลำคอพลางใช้สายตาคมเข้มจ้องมองฉันอย่างไม่ค่อยจะพอใจ แม้ว่าฉันกับเขาจะเคยไม่ถูกกันมาก่อนแต่ตอนที่พวกเราเรียนจบแล้วก็คุยกันได้ปกติไม่มีเรื่องบาดหมางกัน
"แล้วองศาละ ตอนนี้หมอนั่นอยู่ที่ไหน อยู่ที่บริษัทเหรอ เหอะ ขนาดฉันนอนโรงพยาบาลหลายวันขนาดนี้ยังไม่คิดจะมาเยี่ยมกันเลยเหรอ" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อในใจก็ร้อนรนว่าเรื่องทั้งหมดที่องศาจะกระโดดตึกมันจะไม่ใช่เรื่องจริง ยังไงคนอย่างเขาก็ไม่ใช่คนคิดสั้นแบบนั้นอยู่แล้ว
"เอ่อ... เธออยากได้ผลไม้อะไรไหมเดี๋ยวฉันปอกให้" วาเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันทีทำให้ฉันย่นคิ้วมองเล็กน้อย
"วา ตอบคำถามฉันสิ"
"คือว่า... เดี๋ยวไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันนะ เธอพักผ่อนเถอะ"
"น้ำเหนือ เธอรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้องศาอยู่ไหน โทรหาองศาให้ฉันที บอกให้เขามาที่นี่เดี๋ยวนี้!" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างเอาแต่ใจ น้ำเหนือมองฉันด้วยแววตาที่เจ็บปวดและสายตาของเขาทำให้ฉันสามารถคาดเดาได้ว่าองศาเป็นยังไง
แต่ฉันก็ไม่อยากยอมรับความจริงอยู่ดี ไม่ว่ายังไงองศาก็ไม่มีวันทำเรื่องสิ้นคิดแน่นอน
"หมอนั่นมาที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว มันตายไปแล้ว ที่มันตายก็เป็นเพราะเถอะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเรียบนิ่ง โลกทั้งใบของฉันเหมือนหยุดชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาและก็ได้แต่พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังอำฉันเล่น
"นายอย่ามาโกหกน่า... องศาไม่ได้ตาย เขายังมีชีวิตอยู่"
"โกหกเหรอ ฉันก็อยากให้ทุกอย่างมันเป็นเรื่องโกหกเหมือนกัน! มันกระโดดตึกเพราะเธอไม่รักมัน ต้นเตุที่ทำให้มันตายก็เป็นเพราะเธอ ถ้าเกิดว่าเธอไม่ทำร้ายจิตใจมันก่อนละก็มันคงจะไม่ทำแบบนี้หรอก ยัยสารเลว" เสียงทุ้มเข้มของน้ำเหนือเอ่ยด่าทอฉันแม้ว่าเขาจะด่าฉันแรงแค่ไหนฉันก็ไม่เจ็บปวดใจเท่ากับการที่จะต้องมารับรู้ความจริ
องศาตายแล้ว ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะฉัน
"ฮึก... บอกทีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ฉันไม่ได้ต้องการให้เขาทำแบบนั้น ฮึก... ฉัน" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด ฉันไล่องศาให้ไปตาย และฉันก็ไม่ได้อยากจะให้ตายสักหน่อย
"สมแก่ใจเธอแล้วใช่ไหม อยากให้เพื่อนฉันตายนักนี่ มันก็ไปตายให้เธอแล้ว พอใจยัง!"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะน้ำเหนือ ไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองรักตายหรอก" วาเอ่ยเตือนสติน้ำเหนือที่ตอนนี้กำลังโกรธจัดเพราะฉันทำให้เพื่อนเขาตาย ฉันเองก็เสียใจไม่แพ้เขาเหมือนกัน
องศาเป็นโลกทั้งใบของฉัน ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันที่ไม่มีเขามันจะทำให้ฉันรู้สึกยังไง
ฉันไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นหน้าหรือพูดคุยกับองศาอีกแล้ว ย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกอย่างไม่ได้อีกแล้ว
"เธอจะต้องรับผิดชอบที่ทำให้ไอ้องศามันตาย!"
"ฮึก... จะให้ฉันรับผิดชอบยังไง ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกันเมื่อได้รับรู้ความจริงอันแสนจะเจ็บปวดแบบนี้
"ในเมื่อเธอทำคนที่รักเธอที่สุดตาย เธอจะไม่มีวันได้มีความสุขอีกต่อไปรันดา"
- ผู้เขียน
